Ενας παρ’ ολίγον 17άρης δίνει ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Kαι πάνω που είχαμε συνηθίσει, λίγο πολύ, την εικόνα του ελληνικού πρωταθλήματος, ήρθε η πολύ καλή εμφάνιση του νεαρού Σωτήρη Νίνη στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με το Αιγάλεω, για να μας προσφέρει, επιτέλους, ένα ενδιαφέρον στοιχείο ποδοσφαιρικής κουβέντας. Και αυτό το στοιχείο δείχνει με τον τρόπο του την ποδοσφαιρική μας φτώχεια.

Ενας πιτσιρικάς, από αυτούς που χαρακτηρίζονται ταλέντα στα 16 και στα 17 και πέντε χρόνια μετά τριγυρίζουν σε κάποιες ομάδες της Γ' Εθνικής ή σταματούν το ποδόσφαιρο, έκλεψε την παράσταση στην πρώτη αγωνιστική του νέου χρόνου.
Μία αγωνιστική που είχε ωραία γκολ, χορταστικό θέαμα σε αρκετές περιπτώσεις, ανακατατάξεις, τον Ολυμπιακό να παίρνει ισοπαλία στην Ξάνθη και να ξεφεύγει 6 βαθμούς, την ΑΕΚ να χάνει χωρίς να παλέψει στην Τούμπα, τον ΟΦΗ να κάνει μία σπουδαία εμφάνιση και να δικαιώνει τη δουλειά που κάνει ο Μάουρερ -παρά τις διοικητικές ανεπάρκειες της κρητικής ομάδας-, ενώ άλλος ένας Γερμανός, ο Λίνεν, προσπαθώντας να λύσει τα επιθετικά προβλήματα του Πανιωνίου, βρίσκει μία καλή λύση στην επιλογή του Τζιμπούρ και βλέπει το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Αν ο Κλέιτον μπορέσει να σταθεροποιήσει την απόδοσή του και ο Δώνης καταφέρει να διαχειριστεί περισσότερο ισορροπημένα το υλικό του, η Λάρισα θα αποφύγει τις περιπέτειες.

Αυτά, σε γενικές γραμμές. Στα επιμέρους τώρα. Η χρησιμοποίηση και η εμφάνιση του Νίνη (γιατί αν ο πιτσιρικάς δεν είχε πάει καλά, θα βλέπαμε την περίπτωσή του με συμπάθεια και θα την ξεπερνούσαμε γρήγορα) δείχνουν με καθαρό τρόπο την ποδοσφαιρική μας καθυστέρηση. Κάτι που αλλού θα ήταν αυτονόητο, όπως στην Ισπανία για παράδειγμα, εδώ θεωρήθηκε γεγονός. Μπορεί, μάλιστα, στο τέλος της χρονιάς να καταχωρηθεί ως ένα από τα γεγονότα που σημάδεψαν το πρωτάθλημα.
Η περίπτωση του Σωτήρη Νίνη δείχνει και άλλα πράγματα. Οπως, για παράδειγμα, ότι υπάρχει χώρος στο ελληνικό ποδόσφαιρο για ταλαντούχους νεαρούς ποδοσφαιριστές που μπορούν να μας δώσουν ελπίδα και φρεσκάδα, που δεν μπορούν να μας προσφέρουν διάφοροι και αδιάφοροι μέτριοι ξένοι ποδοσφαιριστές που δεν έχουν να δώσουν τίποτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δείχνει, επίσης, ότι στην Παιανία οι ακαδημίες συνεχίζουν να είναι παραγωγικές και πιστεύω ότι αν στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια δεν υπήρχε η πίεση για τίτλους, θα είχαν βρει τον δρόμο τους προς τη βασική ενδεκάδα και άλλοι ταλαντούχοι νεαροί.

Στην ΑΕΚ, προφανώς λόγω Φερέρ, έχουν αντιληφθεί τη δυναμική και τη φρεσκάδα της χρησιμοποίησης των νεαρών ποδοσφαιριστών, πράγμα που μπορεί να αρχίσουν να καταλαβαίνουν και στον Πειραιά. Εκτός από το ντεμπούτο του Σωτήρη Νίνη, υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο αυτής της αγωνιστικής που ξεχώρισα. Και αυτό το στοιχείο έχει να κάνει με την αγωνιστική συμπεριφορά της ΑΕΚ. Οταν λες ότι θέλεις να διεκδικήσεις το πρωτάθλημα, πρέπει να το δείχνεις κιόλας. Η διακοπή του πρωταθλήματος αντί να λειτουργήσει ευνοϊκά για τον «Δικέφαλο», λειτούργησε αρνητικά. Η ήττα στην Τούμπα, εκτός από τις απουσίες που έπαιξαν τον ρόλο τους και δείχνουν ότι οι λύσεις στο «κιτρινόμαυρο» ρόστερ είναι περιορισμένες, ήρθε διότι οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ νομίζουν ότι, επειδή έχουν κάνει φέτος καλύτερες εμφανίσεις από ό,τι την περασμένη χρονιά, απέκτησαν και τη δυνατότητα που έχουν κάποιες μεγάλες ομάδες ορισμένα παιχνίδια τους να τα περνάνε στον αυτόματο πιλότο.

Οι «κιτρινόμαυροι» θα χρειαστούν αρκετό χρόνο και πολλή δουλειά για να αποκτήσουν αυτή τη δυνατότητα. Συμπληρώνω ότι στη διακοπή πρέπει να λειτούργησε και ο παραδοσιακός εφησυχασμός του Ελληνα ποδοσφαιριστή, ο οποίος δεν είναι γενικώς και το πρότυπο της εργατικότητας και του επαγγελματισμού. Για το τέλος κράτησα το καλύτερο. Ο πρώτος από τον 6ο έχουν διαφορά 20 βαθμούς και από την 7η έως και τη 13η θέση όλοι είναι στην ίδια μοίρα. Πόσο καλό είναι αυτό για το πρωτάθλημα; ’Η κακό;

Το ποδόσφαιρο καταπολεμά τη σχιζοφρένεια

Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα. Μπορεί και είναι ή γίνεται το ποδόσφαιρο της οικονομίας. Μπορεί και είναι, άσχετο αν σπανίζει τελευταίως, το ποδόσφαιρο της τέχνης. Είναι, αναμφισβήτητα, το ποδόσφαιρο του κόσμου. Το δημοκρατικότερο και δημοφιλέστερο παιχνίδι στη γη. Είναι το παιχνίδι των μύθων και της διασκέδασης. Αλλά ως παιχνίδι, πέρα από όλες τις άλλες ιδιότητές του, είναι και θεραπευτικό, με την έννοια που υπάρχει στην ιατρική.

Αλλωστε, ο βασικός προσανατολισμός του παιχνιδιού είναι να αποτελεί αγωγή ψυχής. Αυτή την πτυχή του παιχνιδιού τη βλέπουμε ή τη μαθαίνουμε σπάνια. Βέβαια, δεν είναι από τις πτυχές εκείνες που συγκινούν το ευρύ κοινό. Θυμάμαι στη «Φωλιά του κούκου» πώς ο Νίκολσον «ξυπνάει» τους τροφίμους του ψυχιατρείου όταν τους δείχνει έναν άλλο τρόπο να παίξουν μπάσκετ, ανακαλύπτοντας τη θεραπευτική πλευρά του παιχνιδιού.

Ενας Ιταλός ψυχίατρος, ο Μάουρο Ραφαέλι, παρουσίασε πολύ καλά αποτελέσματα στη θεραπεία ασθενών που πάσχουν από σχιζοφρένεια και κατάθλιψη. Ασθενείς που δεν έχουν τη δυνατότητα να εργάζονται -λόγω της πάθησής τους- και στους οποίους ο Ραφαέλι έδωσε τη δυνατότητα να αγωνίζονται σε μία πραγματική ερασιτεχνική ποδοσφαιρική ομάδα.

Από το 1993, όταν ο Ραφαέλλι ίδρυσε την ομάδα για να τη χρησιμοποιήσει ως βάση για τα θεραπευτικά του πειράματα, 80 ασθενείς με σχιζοφρένεια και κατάθλιψη αγωνίστηκαν με τα χρώματά της. Περισσότεροι από τους μισούς περιόρισαν εντυπωσιακά ή εγκατέλειψαν τη φαρμακευτική αγωγή που ακολουθούσαν, η οποία σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ ισχυρή. Το σπουδαιότερο αποτέλεσμα του πειράματος ήταν ότι περισσότεροι από τους μισούς ασθενείς που αγωνίστηκαν με την ομάδα άρχισαν ξανά να εργάζονται κανονικά.

Τον δρόμο του Ραφαέλι ακολούθησαν και άλλοι γιατροί σε ολόκληρη την Ιταλία, με αποτέλεσμα περισσότερες από 50 ερασιτεχνικές ομάδες με ασθενείς–ποδοσφαιριστές να δραστηριοποιούνται στη γειτονική χώρα αυτή τη στιγμή. Αυτή τη θεραπευτική προσπάθεια καταγράφει και σε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «τρελός για το ποδόσφαιρο» (mad about football) -που θα βγει στις αίθουσες την άνοιξη- ένας Ιταλός κινηματογραφιστής, ο Βολφάνγκο ντι Μπιάζι, που με αυτόν τον τρόπο θέλει να συμβάλει στον αποστιγματισμό των ασθενών με σχιζοφρένεια και κατάθλιψη.