Έλλειψη ρεαλισμού (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ο Μπάγεβιτς είχε φύγει επειδή δεν είχε το απαραίτητο ευρωπαϊκό προφίλ για να διεκδικήσει διακρίσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ και ο Τάκης Λεμονής επιστρέφει επειδή το πρωτάθλημα μένει ο μοναδικός σοβαρός στόχος και το 4-3-3 του Σόλιντ δεν ταίριαζε στην ομάδα, που από τούδε θα παίζει 4-4-2 με ρόμβο. Ηταν το σύστημα που είχε εφαρμόσει ο κόουτς Ματζούρ και οδήγησε στην απόλυσή του για να προσληφθεί ο Sir Takis.

Η μία παροιμία είναι το «δεν υπάρχουν σωστές στάσεις σε ένα ταξίδι που δεν ξέρεις πού θέλεις να πας». Η δεύτερη ότι σκεπάζεσαι μέχρις εκεί που η κουβέρτα σου δεν αφήνει ξεσκέπαστα τα πόδια σου. Στον Ολυμπιακό ανακοινώνουν ταξίδια με μυθικούς προορισμούς, όπως τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, που είναι αδύνατον να έχουν στάσεις. Επίσης θέλουν σκέπασμα από όλη την κουβέρτα του ρόστερ όταν αυτή δεν φτάνει ούτε για να σκεπάσει τα προβλήματα του πρωταθλήματος. Τα καλοκαίρια παίρνουν προπονητές που θα οδηγήσουν την ομάδα στην Ευρώπη και τους χειμώνες προπονητές για το πρωτάθλημα. Κάτι που επαναλαμβάνεται δεν μπορεί να είναι συμπτωματικό και στον Ολυμπιακό κάποια στιγμή χωρίς μεγαλοστομίες και δηλώσεις μπορούν να σκεφτούν ένα πράγμα. Μήπως αυτή η ομάδα για τόσα είναι;
Το αδιέξοδο στον Ολυμπιακό είναι στον ορισμό των στόχων. Οι υπόλοιπες μεγάλες ομάδες μπορούν να ξεκινάνε τη σεζόν λέγοντας στους οπαδούς τους: «πάμε για πρωτάθλημα». Στον Ολυμπιακό όμως το πρωτάθλημα δεν μοιάζει βήμα προς τα εμπρός. Οπότε ανακοινώνονται στόχοι που δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν, αλλά κρατάνε τον ενθουσιασμό ζωντανό το καλοκαίρι. Με τους αναπληρωματικούς της Εσπανιόλ και της εθνικής Ισημερινού, με Ελληνες βασικούς, που έχουν κάνει το δεύτερο ρεκτιφιέ και πάνε για απόσυρση, ανακοινώνεται η φιλοδοξία της διάκρισης στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στον Ολυμπιακό δεν φταίει ούτε το σύστημα ούτε ο προπονητής ούτε καν οι παίκτες. Φταίει η έλλειψη ρεαλισμού για το μέχρι πού φτάνει η ομάδα και ποιοι μπορεί να είναι οι σταθμοί στο ταξίδι της. Πολύ πριν από το επόμενο καλοκαίρι, πολύ πριν από την ανακοίνωση της απόκτησης φιδιών από το Εκουαδόρ, που αποδεικνύονται Γιακουμήδες, πολύ πριν από την απόκτηση του προπονητή των Χριστουγέννων που θα καλείται να σώσει τη σεζόν παίρνοντας το πρωτάθλημα, γράφεται το συγκεκριμένο κείμενο. Για να υπάρχει και να μπορεί να ξαναγραφτεί με ένα απλό copy paste και του χρόνου.


Είναι διαφορετικό πράγμα το «ο Σάββας έλεγε ότι ο επόπτης Μπερσής ζήτησε συγγνώμη για το ότι έκοψε με οφσάιντ» τον Καστίγιο, διαφορετικό «ο Σάββας έλεγε ότι ο Μπερσής ζήτησε συγγνώμη για το ματς με την Ξάνθη, αλλά και για το ματς με το Χαϊδάρι», διαφορετικό ότι «ο Σάββας είπε ότι ο Μπερσής έπεσε στα γόνατα, ζήτησε συγγνώμη για το γεγονός ότι υπάρχει σε αυτή τη γη και διαβεβαίωσε ότι με το που προσγειωθεί το αεροσκάφος θα πάει και θα κρεμαστεί σαν τον Ιούδα» και διαφορετικό το να δεχθείς ότι έτσι έγινε, επειδή το είπε ο Σάββας Θεοδωρίδης. Επίσης ότι το άκουσαν και άλλοι δεν σημαίνει πολλά. Οσοι είπαν ότι το άκουσαν είναι άνθρωποι του Ολυμπιακού, που έχει έννομο συμφέρον να παρουσιάσει τον Μπερσή να απολογείται επειδή έτσι αποδεικνύεται ότι αδικήθηκε. Πιθανόν ο Μπερσής να απολογήθηκε, πιθανόν και όχι. Αλλά το να εμφανίζεται σαν απόδειξη ότι το είπαν άνθρωποι του Ολυμπιακού είναι σαν να δέχεσαι ότι ο κατήγορος μπορεί να παίρνει αντικειμενική θέση. Οχι φυσικά ότι έχω τους ανθρώπους που ανακατεύονται στη διαιτησία να έχουν περισσότερο τσαμπουκά απέναντι στις μεγάλες ομάδες. Από τη μέρα που μπαίνουν στο σύστημα μέχρι να γίνουν διεθνείς το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα ικανοποιήσουν τους ισχυρούς και το να ζητάνε συγγνώμη έπειτα από λάθος εναντίον μεγάλης ομάδας είναι συμβατό με τους χαρακτήρες των Ελλήνων διαιτητών.

Η λογική βέβαια αυτό λέει. Οτι όταν ένας άνθρωπος μιλάει, ο Παπούλιας να είναι, η γνώμη του δεν μπορεί να περνάει αυτόματα σαν απόλυτη αλήθεια. Επίσης ότι αν αυτός που το λέει είναι ο Παπούλιας και οι υπόλοιποι που το επιβεβαιώνουν είναι τα στελέχη της προεδρίας και πάλι η γνώμη υπολογίζεται σαν μία. Το αίμα ξεπερνάει τη λογική.

«Δεν σταμάταγε να μου ζητάει συγγνώμη, Κώστα μου». Το παιδί δεν ήταν σε διάθεση για συγγνώμες. «Τι να την κάνουμε τη συγγνώμη, Σάββα. Τα δύο ποντάκια που αφήσαμε στην Ξάνθη εγώ πού θα τα βρω; Να τα γράψω, Σάββα, αλλά τα ποντάκια δεν ξαναγυρνάνε». Γράψε τα, παιδί μου, μπας και ξυπνήσει ο πρόεδρος. Δεν βλέπεις τι μου έχουν κάνει; Με αυτή τη Σούπερ Λίγκα δεν με αφήνουν ούτε να μιλήσω. Δεν μου επιτρέπουν ούτε να περνάω από την ΕΠΟ για τις κληρώσεις...». «Τους ορισμούς, μπαμπά». «Τέλος πάντων αυτά τα πράγματα που κάνουνε εφέτος και μας έχουνε σφάξει». «Γράφω μπαμπά. Γράφω».

Την ίδια στιγμή ο φερόμενος σαν γιος του Σάββα προβληματιζόταν για τη διαιτησία στην Ξάνθη. Το ότι ο Τεροβίτσας δεν σφύριξε το πέναλτι, δεν τον προβλημάτιζε ιδιαίτερα. Οπως θα έλεγε και η Καρλότα του Λουξεμβούργου στον βασιλικό σύζυγο «το να ζητάς από έναν διαιτητή να ακολουθεί αντεπίθεση, να γίνεται ένα μαρκάρισμα στη γραμμή του άουτ και να προσπαθείς να καταλάβεις αν ο αμυντικός τον κλάδεψε ή ο επιθετικός βούτηξε, είναι τόσο δύσκολο όσο να βάλεις δύο βασιλικά ελάφια στη βιβλιοθήκη, να βγεις έξω μια στιγμή κι όταν γυρίσεις να δεις ότι ένα από τα δύο σου έχεσε το χαλί. Αμα γουστάρεις, τα πλακώνεις και τα δύο στις κλοτσιές. Αν δεν γουστάρεις, παίρνεις το φαράσι και καθαρίζεις. Το να προσπαθήσεις όμως να βγάλεις άκρη ποιο από τα δύο έριξε το χέσιμο είναι μάταιο». Ο Θεόδωρος θυμόταν τα σοφά λόγια της Καρλότας για τη διαιτησία όπως και το βασικό αξίωμα του Ρούπερτ για την εποπτεία. «Οταν ο καριόλης σηκώσει το σημαιάκι με τον παίκτη καλυμμένο πάνω από μέτρο, χώσε του το κοντάρι της σημαίας εκεί που σφηνώνει και ρίξε τον στη λίμνη της Ρουρητανίας να κάνει τη σημαδούρα για τις πάπιες». Ο Θεόδωρος άρχισε να σφυρίζει τη συμφωνία υπ' αριθ. 7, σε φα ελάσσονα, μοντεράτο μα νον τρόπο, του εθνικού συνθέτη του Λουξεμβούργου Ματίας φον Φερθ. Το κινητό του χτύπησε. Ακούστηκε η φωνή του Σάββα. «Ο φίλος σου με είπε στο ραδιόφωνο ψεύτη. Οτι αυτά που είπα για την ομολογία του Μπερσή ήταν ψέματα». «Μήπως εννοούσε ότι δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι έλεγες την αλήθεια;». Ο Σάββας κόλλησε. «Περίμενε και θα σε ξαναπάρω».

Ο Σάββας πήρε αμέσως τον πραγματικό του γιο. «Κώστα, μήπως δεν εννοούσε ότι λέω ψέματα, αλλά ότι δεν μπορώ να αποδείξω ότι λέω την αλήθεια;». «Δεν ξέρω τι λέει και δεν λέει μπαμπά. Εγώ ξέρω ότι με το να μη μιλάμε για χάρη της Σούπερ Λίγκας τα δύο ποντάκια χάθηκαν. Θα είχαμε καθαρίσει το πρωτάθλημα στην Ξάνθη. Τώρα σου λέω πάμε στη Θεσσαλονίκη και χάνουμε από τον ΠΑΟΚ. Μετά χάνουμε και από την ΑΕΚ. Γινόμαστε μπουρδέλο. Οι μισοί φωνάζουνε στον πρόεδρο γιατί έδιωξε τον Σόλιντ. Οι άλλοι μισοί ότι πρέπει να παίζουμε 4-3-3 με ρόμβο. Χάνουμε και από τον Παναθηναϊκό. Ο πρόεδρος σκέφτεται να φέρει τον Κόλλια. Εχουμε διαλυθεί. Ο Πέτρος κάνει δηλώσεις πόσο ενδιαφέρον απέκτησε το πρωτάθλημα με τη Σούπερ Λίγκα. Ο Ολυμπιακός χάνει μέχρι και από το Αιγάλεω. Ο πρόεδρος θέλει να φέρει πίσω τον Μπάγεβιτς, αλλά μαθαίνει ότι τον έκλεισε ο Παναθηναϊκός. Ο Μπάγεβιτς κάνει δηλώσεις ότι θα φτιάξει μια νέα ομάδα βασισμένη στο μεγαλύτερο ταλέντο του ελληνικού ποδοσφαίρου, Σωτήρη Νίνη...». Από την άλλη μεριά της γραμμής η φωνή του Σάββα ακουγόταν να τραγουδάει Κόκκοτα. «Γιε μου, είναι αβάσταχτος ο πόνος μου καλέ μου». Ο Κώστας προσέθεσε. «Και μια που θυμήθηκε την Αγία Βαρβάρα, ο Πατσατζόγλου τραυματίζεται, αλλά ζητάει την εγχείρηση να την κάνει μόνο ο Αργύρης Μήτσου». «Γιε μου, τι περιμένεις, πες μου...». «Τίποτα δεν περιμένω, ρε μπαμπά. Γράφω. Τι άλλο σου είπε ο Μπερσής; Οτι μετά το ματς του 2004 με τον Παναθηναϊκό τον πήρε στο τηλέφωνο ο Δούρος και του ομολόγησε ότι όχι μόνο είχε αδικήσει τον Ολυμπιακό στη φάση που δεν απέβαλε τον Κυργιάκο, αλλά ότι και ο Βασσάρας του έχει πει ότι μετανιώνει για όσα έχει κάνει εναντίον του Ολυμπιακού;». «Και να ήταν μόνο αυτά, παιδί μου, που έχουν κάνει οι Παναθηναϊκοί εναντίον του Θρύλου... Σου έχω πει την ιστορία, Κώστα μου, όταν έγινε η δικτατορία που το πρωί οι Ελληνες ξύπνησαν με το σφύριγμα του Βογιατζή στο ραδιόφωνο;».

Ο Πέτρος Κόκκαλης έδειχνε σκεπτικός στην άλλη άκρη της γραμμής. «Το καταλαβαίνω, Σάββα, ότι νομίζεις ότι ακολουθούμε πολύ μαλακή γραμμή απέναντι στον Παναθηναϊκό λόγω Σούπερ Λίγκας. Επίσης σέβομαι τη γνώμη σου και τις γνώσεις σου. Είσαι βέβαιος όμως ότι, αν πω ότι ο Παναθηναϊκός ιδρύθηκε το 1985 θα είναι σωστό; Και αν με ρωτήσουν από πού το έχω ακούσει, τι να τους πω; Οτι μου το είπε ο Μπερσής στο αεροδρόμιο της Ξάνθης;».

Η Μεγάλη Δούκισσα Καρλότα κοίταξε τον αρχιθαλαμηπόλο του Flitschue Sloss με απορία. «Πώς τον είπε αυτόν που με θέλει στο τηλέφωνο Λουιτπόλδε; Herr Savvas; Και τι θέλει; Να μου πει κάτι που ενδιαφέρει, που του το εξομολογήθηκε κάποιος Herr Bersis σε ένα αεροδρόμιο; Theodore, έχεις ακούσει για αυτόν τον κύριο Σάββα;». Ο πραγματικός γιος συνέχισε να παίζει με τη σούπα με τα γράμματα από φιδέ. Οποτε έβαζε το κουτάλι στο πιάτο, όταν το ανέβαζε είχε μόνο οκτώ γράμματα μέσα του. «Σσαραβάς;». «Ραβασσάς;». «Βασσάρας...». «Από τη διαιτησία γλιτώνεις μόνο όταν φύγεις από αυτό τον κόσμο», σκέφτηκε ο Θόδωρος. «Μητέρα, το τηλέφωνο είναι για μένα. Θα το πάρω μέσα Λουιτπόλδε», είπε ο φερόμενος σαν γιος. Σηκώθηκε από το τραπέζι. Η φωνή του έφτανε στα αυτιά του Ρούπερτ και της Καρλότας. «Ναι, Σάββα, συμφωνώ ότι μας αδίκησε. Οχι, Σάββα, ακόμα κι αν ομολόγησε, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να πάρει τους δύο βαθμούς. Οχι, Σάββα, δεν υπάρχει λόγος το βίντεο να σταλεί στην πειθαρχική επιτροπή της ΕΠΟ, όπως με την τιμωρία του Τσιρίλο. Οχι, Σάββα, η περίπτωση της ομολογίας του Μπερσή με τη δίκη του Σαντάμ δεν έχουν καμία σχέση...».