Οι Oasis, η δική μας όαση κι ένα μάθημα στο «Ανφιλντ» (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Σκηνή πρώτη, στην ανάπαυλα του αγώνα Λίβερπουλ – Αρσεναλ: ούτε κατάρες ούτε μαζικές αποχωρήσεις από τις κερκίδες. Βλέμματα εμβρόντητα, θλιμμένα, αλλά και αποφασισμένα: οι οπαδοί της Λίβερπουλ δεν θα κατέθεταν τα (δικά τους) όπλα. Το «You'll never walk alone» κυριαρχεί, ως ηθικό αντίβαρο στο κατά τα άλλα ασήκωτο 1–4 του πρώτου μέρους.

Μπορεί, άραγε, να υποψιαστεί ο ανενημέρωτος τηλεθεατής που ανοίγει τώρα τον δέκτη του ποιον εφιάλτη βιώνουν οι γηπεδούχοι; Μπορεί, αλλά μόνο όταν η κάμερα εστιάζει στα –γεμάτα οδύνη– πρόσωπα των οπαδών της Λίβερπουλ. Στα γραφεία της εφημερίδας, η Ευγενία κι ο Τηλέμαχος εκστασιάζονται: «Μόνο ο κόσμος της Λίβερπουλ θα το έκανε αυτό».

Σκηνή δεύτερη, το πέναλτι: ο τραγικός σε όλο το πρώτο ημίχρονο Ντούντεκ κινείται σωστά, αποκρούει κι αποσοβεί, προσωρινά, το 1–5. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ… γλεντούν, λες κι ο αγώνας γίνεται –ξαφνικά– αμφίρροπος. «Ε, όχι κι έτσι, ρε παιδιά», λέει ο Βασίλης, αρνούμενος να δικαιολογήσει την έξαψη των οπαδών των «κόκκινων».

Η απόσταση είναι ασφαλώς τεράστια από τούτο το «όχι κι έτσι» μέχρι το τι ενδεχομένως θα γινόταν, σε ανάλογη περίπτωση, στην Ελλάδα: πιθανότατα ο τερματοφύλακας θα άκουγε διάφορα χλευαστικά «γερά, η νίκη είναι κοντά» από τους αγανακτισμένους οπαδούς της ίδιας του της ομάδας...

Σκηνή τρίτη, η λήξη: οι εκπληκτικοί «κανονιέρηδες» πανηγυρίζουν για το τελικό 6–3, οι παίκτες της Λίβερπουλ μαζεύουν τα κομμάτια της ψυχής τους. Ο κόσμος τους, ο οποίος νωρίτερα τους ενίσχυε ολόψυχα σε μια μάχη σχεδόν ουτοπική, τώρα συμβάλλει και στη «συλλογή» των ψυχικών κομματιών. Πικραμένος αλλά ευγνώμων, ο Τζέραρντ ανταποδίδει το χειροκρότημα.

Το «ποτέ δεν θα βαδίσετε μόνοι», βλέπετε, δεν λήγει με τη λήξη της αναμέτρησης. Ούτε προτροπές να πετάξουν τις φανέλες και να πάνε στον αγύριστο ούτε υποσχέσεις περί διανυκτερεύσεων σε κάποιο νοσοκομείο της πόλης βάρυναν τους παίκτες των «κόκκινων». Ετσι, για να κάνουμε τους δέοντες παραλληλισμούς.

Εξυπακούεται ότι τη στάση των οπαδών της Λίβερπουλ την καθιστούν αφάνταστα εντυπωσιακή, όλα όσα μετατρέπουν το 3–6 σε… Βατερλό διαρκείας: δύο φορές, φέτος, είχαν αναμετρηθεί οι «κόκκινοι» με τους «κανονιέρηδες». Οι Λονδρέζοι επικράτησαν 3–0 στο «Emirates» και, πριν από λίγες ημέρες, με 3–1, στο «Ανφιλντ», για το Κύπελλο. Με την Αρσεναλ να παρατάσσει το βράδυ της Τρίτης τα «δεύτερα», οι οπαδοί των «κόκκινων» ανέμεναν την πολυπόθητη ρεβάνς. Αντί της πρόκρισης στην ημιτελική φάση του Λιγκ Καπ, ήλθε το… μπιγκ «γκαπ»! Το μεγάλο κτύπημα του 3–6.

Λογικά ή «λογικά», αυτό θα ήταν σταγόνα που θα έκανε το ποτήρι της οργής να ξεχειλίσει. Ξεχείλισαν όμως η λατρεία και το πάθος για την ομάδα. Η αλληλεγγύη προς αυτήν. Λέτε να έλειπε η πίκρα για τη συντριβή ή και η οργή –για συγκεκριμένες επιλογές, χειρισμούς του προπονητή κ.λπ.; Από ποιους να λείψει; Από τους «τρελαμένους» –όσο κανείς– με το ποδόσφαιρο Αγγλους; Αστείο και να το σκέφτεται κανείς. Η πίκρα κι ο θυμός ασφαλώς είχαν φουντώσει, αλλά έπρεπε να τιθασευτούν –όπως κι έγινε. «Νοοτροπία φλώρων», είπε κάποιος. Αντιθέτως, νοοτροπία μάχιμων, υποστηρίζει ο γράφων: το δύσκολο αξίζει.

Πριν εγκρίνουμε ή απορρίψουμε κάτι, καλό είναι να το κατανοήσουμε. Ενίοτε προσπαθούμε: η νοοτροπία των οπαδών της Λίβερπουλ, μοναδικά απόλυτη και πεισματώδης, ίσως, αλλά πάντως ενδεικτική μιας άλλης ποδοσφαιρικής κουλτούρας, που δεν ευδοκιμεί μόνο στο μεγάλο λιμάνι, έγινε αντικείμενο εκτενούς συζήτησης, την ίδια νύκτα, από τη συχνότητα του SuperΣΠΟΡ FM.

Πανσπερμία απόψεων: από το «νιώθω συγκλονισμένος» ενός ακροατή έως την –εύλογη, νομίζω– παρατήρηση: «Ας μην κατακρίνουμε όσους δεν μπορούν να χωνέψουν ολοκληρωτικά αυτό που έκαναν οι οπαδοί της Λίβερπουλ –είναι πολύ μακριά από τις δικές μας συνήθειες». Από το «Εγώ θα έμενα σιωπηλός, αλλά δεν θα τους χειροκροτούσα κιόλας –πολύ δήθεν είναι αυτό» μέχρι το μάλλον ισοπεδωτικό: «Ποδοσφαιρικά, είμαστε Ουγκάντα».

Ας σταθούμε σε ορισμένους χαρακτηρισμούς: να ήταν άραγε «δήθεν» η ευψυχία –διότι ευψυχία χρειαζόταν και μάλιστα μεγάλη– των οπαδών των «Reds»; Από πού κι ως πού; «Δήθεν» σημαίνει υποκρισία. Εκείνοι έπραξαν ό,τι (ένιωθαν πως) απορρέει από την αγάπη τους προς την ομάδα. Να είναι άραγε «άβουλοι»; Γιατί, νομίζετε ότι τους υποχρέωσε, εκδίδοντας κάποια «Αγωγή Οπαδού» κανένας Σάββας Θεοδωρίδης ή Γιάννης Βαρδινογιάννης –έτσι, για να θυμηθούμε φετινά και περσινά συμβάντα;
Να διέπονται από «έλλειψη απαιτητικότητας»; Συγγνώμη, αλλά οι σκληρότερες εκφράσεις Αγγλων οπαδών –προς διοικούντες– που έχει συγκρατήσει η μνήμη του γράφοντος προέρχονται από πιστούς της Λίβερπουλ: «Η διοίκηση έφερε στην ομάδα αλήτες κι ατάλαντους». Αν θυμάμαι καλά, ήταν αρχές της δεκαετίας του 1990. Είχε πάψει, μήπως, τότε το «Ανφιλντ» να αποτελεί ιδανική έδρα; Δεν νομίζω. Ετερον εκάτερον.

Ξέρετε, όμως, ποια είναι η πλέον εξωφρενική αιτίαση; Αυτή που καταλογίζει «έλλειψη εγωισμού»! Ελεος. Μόνο ο –καλώς νοούμενος– εγωισμός μπορεί να κάνει τον «πληθυσμό» να μπαίνει στον «πόλεμο», την ώρα που ο «στρατός» (του) έχει κατατροπωθεί. Τα επιμέρους κίνητρα; Αφθονα: να μην προσφέρουμε στους «απέναντι» τη χαρά να μας δουν παραλυμένους, παραδομένους? να βοηθήσουμε την ομάδα να σώσει οτιδήποτε σώζεται –σε τελική ανάλυση άλλο το 3–6, άλλο το 1–7 ή το 1–6.

Να εκπέμψουμε το μήνυμα πως δεν θα διαλυθούμε «στα εξ ων συνετέθημεν», τη δύσκολη, επόμενη ημέρα. Οπως ακριβώς δεν (αυτο)καταστράφηκε η Αρσεναλ, τότε που είχε ηττηθεί 6–1 από τη Γιουνάιτεντ: διατήρηση ψυχραιμίας, άντληση διδαγμάτων –άλλο αν στην Ελλάδα το πρώτο θεωρείται ασύμβατο προς το δεύτερο– και να σου τίτλος για τους «κανονιέρηδες», στην επόμενη σεζόν.
Έρχονται στιγμές που η μάχη για το ελάχιστο γίνεται μεγαλειώδης, επειδή το ελάχιστο μετατρέπεται, εκ των πραγμάτων, στο παν. Θα ήταν μάταιο να ζητήσουμε από τους Ελληνες οπαδούς να το συνειδητοποιήσουν 100%. Αρκεί, ίσως, να το σκεφθούν λίγο σοβαρότερα.

Τα τελευταία τηλεοπτικά πλάνα από το «Ανφιλντ», το βράδυ της Τρίτης, επιφύλασσαν έναν ηχητικό συμβολισμό: από τα μεγάφωνα ακουγόταν ένα τραγούδι των Oasis. Οαση για την «κομματιασμένη» Λίβερπουλ ήταν η συμπεριφορά των οπαδών της. Οαση για εμάς ήταν ό,τι είχαμε παρακολουθήσει επί 90 λεπτά. Οαση ποδοσφαιρική (να 'ναι καλά η Αρσεναλ) και ποδοσφαιρικο–πολιτισμική. ΑΥΡΙΟ: τότε που Ελληνες οπαδοί θύμισαν κάτι λίγο από «Ανφιλντ»...