Μη φεύγεις, μη, με πόνο σου φωνάζω (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Με τη θεία Λουκρητία έχουμε κινήσει γη και ουρανό για να βρούμε τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν τον αγαπημένο μου προπονητή Ογιος να εγκαταλείψει τον πάγκο του Αρη προς άγνωστη κατεύθυνση.

Η θεία, εδώ και μέρες, έχει πωρωθεί με την υπόθεση. Εχει μεταμορφωθεί στην κυριολεξία σε θηλυκό Σέρλοκ Χολμς και εγώ παίζω τον ρόλο του θρυλικού βοηθού Γουότσον προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη τις έρευνές της.

Εχει ξαμολήσει όλα τα λαγωνικά που κινούνται υπό τις εντολές της και περιμένει αποτελέσματα. Εχει τηλεφωνήσει σε δαιμόνιους (έτσι τους αποκαλεί) ρεπόρτερ, δημοσιογράφους μυστικών αποστολών, σίγουρη ότι θα λύσει το μυστήριο αυτής της απομάκρυνσης. Δεν πιστεύει με τίποτε όλα αυτά που γράφουν οι εφημερίδες.

Το άσχημο μάλιστα, όπως η ίδια ισχυρίζεται, είναι ότι ο Ογιος δεν ήταν προπονητής του Ολυμπιακού, έτσι ώστε διαβάζοντας τον «Πρωταθλητή» να μάθουμε τους πραγματικούς λόγους που τον οδήγησαν στην έξοδο.

Την ίδια ώρα κυκλοφορεί στο διαμέρισμά μου με έναν μεγεθυντικό φακό. Με αυτόν διαβάζει και ξαναδιαβάζει τα σχετικά με τον προπονητή άρθρα που έχει αποδελτιώσει, διότι είναι πεπεισμένη ότι πίσω από τις φράσεις των ρεπόρτερ κρύβεται μια φράση-κλειδί.

Έχουμε τρεις νύχτες να κοιμηθούμε με αυτή την υπόθεση και τελικά τη λύση την έδωσε ο Θόδωρος, ο οδηγός μου. Μπήκε θριαμβευτικά στο δωμάτιο και είπε:

«Μην ψάχνετε άδικα. Τους αληθινούς λόγους, για τους οποίους έφυγε ο Ογιος, τους αναφέρει ο Σκουντής στο χθεσινό "Sportime".» Πέσαμε και οι δυο πάνω του, του πήραμε την εφημερίδα από τα χέρια κι αρχίσαμε να διαβάζουμε:

«"Ηθοποιός σημαίνει φως", έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις. Και το τραγούδησε εξαιρετικά ο ηθοποιός που λεγόταν Δημήτρης Χορν. Το τραγούδι γράφτηκε για τον ανώνυμο ηθοποιό. Αλλά αφορά και τον ανώνυμο προπονητή.

»Τουλάχιστον από τον δεύτερο στίχο και πέρα είναι ταμάμ για τους προπονητές όλων των σπορ, όλων των εποχών, όλου του κόσμου….

»Λέει, λοιπόν, ο ποιητής μεταξύ άλλων… Είναι καημός πολύ πικρός και στεναγμός πολύ μικρός. Μίλησε, κλαις, όχι δεν λες. Μήπως πεινάς; Και τι να φας! Ολο γυρνάς, πες μου πού πας;

»Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο, θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο. Ηθοποιός ό,τι κι αν πεις είναι καημός πολύ πικρός και στεναγμός πολύ βαθύς.

Πιες το κρασί, στάλα χρυσή, από την ψυχή ως την ψυχή».

»Το κρασί το ήπιαν χθες ο Γκιγέρμο Ογιος και ο Γιώργος Παράσχος. Δεν ξέρω αν το ρούφηξαν στάλα χρυσή απ’ την ψυχή ως την ψυχή, αλλά είπαν άσπρο πάτο.
Σύμφωνοι δεν το είπαν αυτοί, αλλά εκείνοι που κρατούσαν τα κατρούτσα. Ο Σκόρδας και ο Σπανός. Κάποτε ο προπονητής του μπάσκετ Σπύρος Φώσκολος είχε διατυπώσει μια άποψη που ενείχε υπερβολή, αλλά δεν απέχει από την πραγματικότητα.

»Είπε ότι από τη στιγμή που προσλαμβάνεται ένας προπονητής, δρομολογείται η απόλυσή του. Δεν το είπε απλώς ο Φώσκολος, το πίστευε κιόλας. Γι' αυτό κάποια στιγμή τα βρόντηξε, παράτησε τους πάγκους και πήγε να βάλει πλάτη στον πατέρα του.

»Πατέρας του είναι ο σεναριογράφος Νίκος Φώσκολος. Και ο Σπύρος προτίμησε να ασχολείται με τη “Λάμψη” και το “Καλημέρα Ζωή” παρά με το man to man και το pick n’ roll».

Το οποίο pick n’ roll δεν έχει καμία σχέση με το ροκ εν ρολ, το οποίο ανέδειξε ο βασιλιάς. Κι όταν μιλάμε για βασιλιά, δεν εννοούμε άλλον από τον μυθικό Ελβις Πρίσλεϊ. Τι ήταν η μουσική πριν από αυτόν;

Μην μπερδεύεσαι! Τα τελευταία δεν τα γράφει ο Σκουντής, φίλε αναγνώστη, αλλά εγώ. Είμαι όμως σίγουρος ότι κάπου εκεί θα κατέληγε. Θυμάσαι ένα προηγούμενο άρθρο του, το οποίο είχα αναδημοσιεύσει, που είχε γράψει για τον Ζιντάν; Είχε ξεκινήσει να γράφει για το αποχαιρετιστήριο ματς του «Ζιζού» στις πέντε πρώτες γραμμές και όλο το υπόλοιπο ήταν για το τελευταίο παιχνίδι του Παναγιώτη Γιαννάκη!

Εγώ πάντως επειδή δεν έβγαλα άκρη από το άρθρο του το σχετικό (;) με τον... Ογιος, φιλοτέχνησα ένα κολάζ, το οποίο δημοσιεύω στο κέντρο της σελίδας αντί για σκίτσο.
Απεικονίζει την μπάντα του Ογιος μόλις είχε φτιαχτεί, στις πρώτες παραστάσεις της. Ο Γκιγέρμο πρώτος μπροστά τραγουδούσε, πίσω του στην κιθάρα ο Σκόρδας, και πιο πίσω ο άνθρωπος-ρυθμός, που δεν είναι άλλος από τον Κόντη.

Κάποιοι, όχι άδικα, πίστευαν ότι το γκρουπ αυτό θα φτάσει ψηλά. Δυστυχώς διαλύθηκε νωρίς. Γι’ αυτό πιστεύω ότι αυτό το κολάζ ή φωτό, πείτε το όπως θέλετε, είναι πλέον συλλεκτικό.

Αλλά δεν είναι μόνο ο καλός μου ο Βασίλης Σκουντής που έχει ανησυχίες, Και εμείς στη «SportDay» ταξιδεύουμε σε μονοπάτια φιλοσοφικών αναζητήσεων πιο εσωτερικά: «Λείπει ο Μάης από τη Σαρακοστή;» αναρωτιέται ο συντάκτης της χθεσινής σελίδας 38. Η προφανής απάντηση είναι «ναι, σχεδόν πάντα». Αλλά η ίδια η ερώτηση επιτρέπει σπάνιους και ιδιαίτερους στοχασμούς…

Σαν αυτούς που έχει, για παράδειγμα, ο ανεξάντλητος Κώστας Μπάρμπης, που στον εβδομαδιαίο περί διαιτησίας λόγο σημειώνει τα εξής:

«Ωστόσο, όσοι δεν είναι απλώς φίλαθλοι του Θρύλου, αλλά και στοιχηματίζουν χρήματα σε επίσημους… κρατικούς διαγωνισμούς δικαιούνται να πληροφορηθούν από χείλη υπεύθυνα ποιες ακριβώς διατάξεις των διαιτητικών κανονισμών συνεχίζουν να ισχύουν για τον Ολυμπιακό μετά τους γνωστούς πρασινοκόρακες και των τριών ταξιαρχιών των ομοίων τους: Καταργήθηκαν οριστικά, τελεσίδικα και αμετάκλητα γι’ αυτόν, τον τρισέντιμο Θρύλο:
? Τα πέναλτι;
? Τα περί τη μεγάλη περιοχή φάουλ;
? Τα κόρνερ;
? Οι κόκκινες κάρτες, όταν κανιβαλικοί αντίπαλοι ενεργούν σαν καρμανιολικά λεπίδια εις βάρος παικτών του;
? Οι επιθέσεις ποδοσφαιριστών του από σημείο που να βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη από είκοσι μέτρα από τον τελευταίο αντίπαλό τους;
? Τα πλάγια άουτ;
? Τα φταρνίσματα των "ερυθρόλευκων" παικτών;».

Οχι, δεν θα σταθώ στο μυστήριο της τελευταίας ερώτησης. Θα πιαστώ απλώς από τις καταγγελίες του Μπαρμπή για να επισημάνω ότι οι εχθροί του Ολυμπιακού δουλεύουν ασταμάτητα. Με σκοπό να πλήξουν την ομάδα και κυρίως τους οπαδούς της.

Αν όντως ο Ολυμπιακός είναι η έμπνευσή του, τότε ο Μπαρμπής έχει δίκιο: οι διαιτητές κάνουν ό,τι μπορούν για να διαλύσουν τον Θρύλο…

Πώς όμως λύνεται το πρόβλημα; Είναι απλό. Ποιος είναι η λύση για όλα τα προβλήματα; Μα φυσικά ο Νίνης! Και ο καταπληκτικός ρεπόρτερ διαιτησίας του «Πρωταθλητή» Νίκος Παπαδικός τον βρήκε.

«Ο Σωτήρης Νίνης έγινε πρόσωπο της επικαιρότητας. (…) Δεκάδες, για να μην πω εκατοντάδες, "Νίνηδες" υπήρξαν και στη διαιτησία», γράφει. «Ηταν εκείνοι οι πιτσιρικάδες διαιτητές που σφύριξαν αγώνες όπως Χανιά-Μάλλια με την αστυνομική προστασία να είναι ελαστικότερη απ’ ό,τι σε πορεία… δικαστικών έξω από το υπουργείο τους και λιγότερο αποτελεσματική από πορτιέρη κακόφημου μπαρ της Τρούμπας της δεκαετίας του '70. ΝΙΝΗΔΕΣ στη διαιτησία υπήρξαν πολλοί. Και, μάλιστα, δεν έμειναν ταλέντα, αλλά διέπρεψαν και γενικότερα έδωσαν το δικό τους κρεσέντο. Ηταν μάγκες, αποφασιστικοί, γρήγοροι, εύστροφοι και… απαρατήρητοι. ΟΤΑΝ για παράδειγμα παρακολουθούσες τον Αλέκο Ναζίρη στο γήπεδο, έβλεπες έναν τύπο που σου δημιουργούσε το αίσθημα ότι αδίκησε κάποια ομάδα. Για να δεις, όμως, τη φάση που έχει κάνει την αδικία, πιο εύκολα θα κατέστρεφες το μοντάζ ή θα ζητούσες την αρωγή οφθαλμιάτρου, παρά θα έδινε δικαίωμα ο Ναζίρης να βρεις κάποια ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΗ φάση, για να τον χρεώσεις».

Αγαπητέ αναγνώστη, βρες κι εσύ έναν Νίνη. Μπορείς!