Πόσα ακόμα θα ακούσουμε για την απόλυση του Ογιος; (Sportday / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Δεν είναι δυνατόν να ανακάλυψαν τώρα όλα τα στραβά και τα ανάποδα του Γκιγέρμο Ογιος και από θεός να μετατρέπεται σε… απολωλός πρόβατο. Να χαρακτηρίζεται προπονητής της σειράς, ενώ μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες τον αποθέωναν και τον παρουσίαζαν ως τον πρωτεργάτη εξαιρετικού επιθετικού ποδοσφαίρου.
Ακούσαμε τόσα πολλά πλέον τις τελευταίες μέρες, τόσα τραγικά έως και… κωμικοτραγικά, ακούσαμε και τον ίδιο να παρακαλά σχεδόν για να συνεχίσει την καριέρα του στην ομάδα, σε σημείο που να σπαράζει στο κλάμα ύστερα από τα εγκάρδια μηνύματα που λάμβανε στο στούντιο του ράδιο Μετρόπολις. Ποιος προσπαθεί να μας πείσει και για τι ακριβώς δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί.

Αυτές οι βαρύγδουπες εκτιμήσεις είτε διοικούντων είτε… παροικούντων εν Ιερουσαλήμ, που στηρίζονται στην ασυνέπεια του Ογιος (την περιβόητη μεγάλη άδεια των γιορτών) ή στο σενάριο με τις «ακαδημίες» του και τη συνεργασία του με μάνατζερ όπως ο Καπικιόνι, δεν λένε απολύτως τίποτα.

Επίσης, τίποτα δεν λένε για κάτι ακόμα… Και μάλιστα το παρουσιάζουμε όπως ακριβώς το «εισπράττουμε» εδώ και μέρες, με κάθε επισημότητα απ' όσους έσπευσαν να τοποθετηθούν ή να τοποθετήσουν σε σταθερές βάσεις τις αποφάσεις τους.
Τον υπερασπίστηκαν όσο δεχόταν πυρά για την απειρία του ή το γεγονός ότι ήρθε στην ομάδα προερχόμενος από «ακαδημίες» (ή από ομάδα της τέταρτης κατηγορίας) κι όταν έφτασε η ώρα της κρίσης για να τον εκπαραθυρώσουν, τώρα τελευταία δηλαδή, τι έκαναν; Βγήκαν στα ραδιόφωνα και αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν όλοι όσοι κατέκριναν την επιλογή Ογιος και τον ίδιο τον Αργεντινό να εμφανίζονται υπέρμαχοι του προπονητή που απολύεται. Λες και κανείς δεν έχει το δικαίωμα της... δεύτερης ανάγνωσης, ακόμα κι αν δεχθούμε ότι λανθασμένα και άδικα αντιμετωπίστηκε υπό το πρίσμα της αυστηρής κριτικής όταν πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά ποδοσφαιρικά δρώμενα.

Απορούν, λοιπόν, με το πώς αντιμετωπίζεται ο Ογιος, που στο, κάτω κάτω της γραφής, τι έκανε ο άνθρωπος… Μας έπεισε, όλους εμάς, αλλά ίσως όχι τους κατάλληλους ανθρώπους, ότι αξίζει να είναι ο προπονητής του Αρη.
Σαν να χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για τον Αρη. Οχι γιατί θα προσέγγιζε ένα σημαντικό στόχο τη φετινή περίοδο, όπως εκείνον τον περιβόητο της κατάκτησης της πέμπτης θέσης που είχε πει παλιότερα ο πρώην -πλέον- προπονητής. Χάθηκε η ευκαιρία να «δέσει» με ένα αξιόλογο προπονητικό ταλέντο, που έδειξε ότι διαθέτει αρκετά εφόδια για να συμπορευθεί σε σίγουρα μονοπάτια με τον Αρη. Θα προκύψουν κι άλλοι σαν τον Ογιος και καλύτεροι. Το θέμα είναι πότε θα γίνει μια αρχή, πότε θα υπάρξει μια αφετηρία για έναν προπονητή που θα ακολουθήσει σταθερό προγραμματισμό.

Επιστρέφουμε στα καλύτερα των τελευταίων ημερών… Εφόσον υπάρχει τόσο καλή και μεγάλη διάθεση για να εξηγούνται ακόμα και τα ανεξήγητα, θα περιμέναμε από τον Αρη να ξεκινήσουν από κάτι πολύ απλό. Πιο απλό απ' όλα τα παραπάνω. Θα περιμέναμε να ακούσουμε ακόμα και το σύνηθες «γνωμικό» που επικαλούνται κατά καιρούς οι διοικήσεις για να δώσουν τέλος στη θητεία ενός προπονητή και δεν είναι τίποτα περισσότερο από την περιβόητη «διαφορά φιλοσοφίας». Ή ας επικαλεστούν «ασυμφωνία χαρακτήρων» για να δικαιολογήσουν ένα «διαζύγιο».

Οσο εκτίθενται αποκαλύπτοντας λεπτομέρειες της συνύπαρξης με τον Ογιος, όσο επιμένουν να δίνουν εξηγήσεις, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερες αμφιβολίες για το αν τελικά έχουν δίκιο που στέλνουν τον Αργεντινό σπίτι του και ακολουθούν την ίδια πορεία με την πλειονότητα των ελληνικών ομάδων, που δεν λένε να μάθουν από τα παθήματά τους. Συνεχίζουν να αλλάζουν τους προπονητές κάνοντας ρεκόρ Γκίνες και μάλιστα στις πιο ακατάλληλες στιγμές μιας περιόδου.

Τέλος, τη μοναδική υπερβολή και ταυτόχρονα ένταση που έχουμε να καταθέσουμε, θα την περιορίσουμε στο επιθετικό ποδόσφαιρο, που αν τελικά υπήρχε κάτι τέτοιο για τον Αρη, προέκυψε σε αναμετρήσεις εκτός έδρας και σε ορισμένες καλές στιγμές στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Κατά τα άλλα, δεν μας ενθουσίασαν η εικόνα της ομάδας και ο τρόπος που αγωνιζόταν, κάτι το οποίο άλλωστε αποδεικνύεται από τα αποτελέσματα.

Δυστυχώς, όλα θα ξεχαστούν μέσα στις επόμενες μέρες. Η μνήμη μας ήταν πάντα ασθενής, ειδικότερα όταν πρόκειται για περίοδο κρίσης, από την οποία θα πρέπει να συγκρατήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα.