Το μικρόβιο των δημοσιογράφων (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Κρατάω ένα απόσπασμα από την πρώτη συνέντευξη του Τάκη Λεμονή και το δημοσιεύω όπως ακριβώς το είδα γραμμένο στις εφημερίδες. «Πιστεύω ότι έκανα ένα λάθος τότε (σ.σ.: εννοεί το πρώτο του πέρασμα από τον Ολυμπιακό). Αυτό ήταν ότι ασχολήθηκα πάρα πολύ με πράγματα που δεν αφορούσαν τη δουλειά μου. Είτε με το ότι έπρεπε να διαβάσω κάθε πρωί τι είχε γραφτεί για την ομάδα, όχι μόνο για μένα. Δεν θα το κάνω τώρα. Θα συνεχίσω αυτό που κάνω και το ευχαριστιέμαι. Την ανάλυση, δηλαδή, των αγώνων και τις προπονήσεις. Για να βγει μια προπόνηση, χρειάζεται πολλή δουλειά. Οχι ότι δεν θα με ενδιαφέρει τι γράφεται. Απλώς δεν θα με ενδιαφέρει όσο παλιότερα. Πάντα κάτι μαθαίνουμε όσο μεγαλώνουμε. Θα ασχοληθώ πολύ μόνο με τη δουλειά μου». Μου ακούγεται σαν στιγμή αυτοκριτικής.

Πήρα πολλά e-mail, στα οποία μου ζητάτε να σας γράψω για την επιστροφή του Λεμονή στον Ολυμπιακό. Πώς βλέπω την απόφαση, τι νομίζω για τον άνθρωπο, αν τον πιστεύω ως προπονητή, αν είναι καλύτερος σήμερα από όταν έφυγε. Ομολογώ ότι σε κάποιες από αυτές τις επιστολές διέκρινα και ενδιαφέροντες προβληματισμούς: ένας αναγνώστης π.χ. επισημαίνει ότι οι ομάδες του Λεμονή μετά τον Ολυμπιακό έπαιξαν πιο κλειστό ποδόσφαιρο και θεωρεί ότι αυτό είναι δείγμα ότι ο Τάκης με τον καιρό έβαλε αρκετό νερό στο κρασί του. Μολονότι η πρόκληση να πάρω θέση σε όλα αυτά είναι μεγάλη, εν τούτοις προτίμησα τη σιωπή. Δεν θα τοποθετηθώ για τίποτα και απλώς θα περιμένω να δω την κατάληξη της ιστορίας. Οσο καιρό παραμένει ο Λεμονής στον Ολυμπιακό, οι παρατηρήσεις μου θα είναι καθαρά αγωνιστικές: θα προσπαθήσω να βλέπω τον Λεμονή ως έναν προπονητή του Ολυμπιακού, χωρίς όνομα, επώνυμο και παρελθόν. Ο λόγος είναι αυτός που ο κόουτς ανέφερε στην πρώτη του συνέντευξη: θέλω να δω αν έχει ωριμάσει κι αν έχει αποβάλει το μικρόβιο των εφημερίδων και των ρεπόρτερ.

Δίκιο

Εχει απόλυτο δίκιο, όταν λέει ότι στο πρώτο του πέρασμα από τον Ολυμπιακό το πιο μεγάλο του λάθος ήταν ότι ασχολήθηκε πολύ με πράγματα που δεν αφορούσαν τη δουλειά του, όπως οι δημοσιογράφοι και οι εφημερίδες. Ο Λεμονής έχει ταλέντο ως προπονητής. Παραλίγο αυτό το ταλέντο του να το χαραμίσει –η φυγή του από τον Ολυμπιακό την πρώτη φορά τού έκανε μεγάλο καλό, διότι τον βοήθησε να βγει από ένα θερμοκήπιο παράνοιας, στο οποίο οικειοθελώς είχε μπλέξει.

Καθρέφτης

Πάντα ο προπονητής του Ολυμπιακού είναι στόχος κριτικής και δέχεται σχόλια –δίκαια ή άδικα, ελάχιστη σημασία έχει. Αν πέσει στην παγίδα να διαχωρίσει τους δημοσιογράφους σε καλούς και κακούς, αν αρχίσει να βλέπει υστερόβουλα κίνητρα ή σκοτεινές κατευθύνσεις πίσω από κάθε γραπτό, αν πιστέψει έστω για λίγο ότι μπορεί να δημιουργήσει μέσω του Τύπου ερείσματα στην ομάδα και τον κόσμο, τότε το παιχνίδι θα το χάσει: θα καταστρέψει το μυαλό του φορτώνοντας το με πράγματα ασήμαντα, κουταμάρες που με την όποια δουλειά του ελάχιστη σημασία έχουν. Ο Λεμονής την πρώτη φορά παρασύρθηκε από αυτόν τον τυφώνα της ασημαντότητας, μπέρδεψε τα σημαντικά με τα ασήμαντα –κάπου χάθηκε. Οχι επειδή έφτιαχνε τη σύνθεση που ήθελαν οι δημοσιογράφοι που του περνούσαν γραμμή –αυτά είναι κουταμάρες. Χάθηκε επειδή προσπαθούσε να αποδείξει στον Τύπο πόσο δίκιο έχει και πόσο καλός και τίμιος είναι στις επιλογές του: έκανε καθρέφτη της δουλειάς του το τηλέφωνο, ξεχνώντας ότι αυτό που μετράει είναι το γήπεδο.

Ανάγκη

«Ενα τηλέφωνο που σταματάει να χτυπάει είναι μαρτύριο», μου είπε κάποτε ένας μεγάλος Ελληνας παίκτης που προσπάθησε να γίνει προπονητής. Το πιο συνηθισμένο για έναν Ελληνα προπονητή έπειτα από μια ήττα είναι να τηλεφωνήσει σε έναν φίλο του ρεπόρτερ και να του πει «θέλω να με βοηθήσεις να εξηγήσω τι έγινε». Οταν η ανάγκη για εξηγήσεις γίνεται μεγαλύτερη από την ανάγκη για νίκες, υπάρχει πρόβλημα –κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που συχνά βασανίζει, διαλύει, σκοτώνει κάθε Ελληνα προπονητή. Οι δημοσιογράφοι είναι μια παράξενα επικίνδυνη φάρα. Γουστάρουν να παραγοντίζουν, πληρώνονται για να έχουν απαντήσεις, χαίρονται όταν νιώθουν ότι τους δίνουν μεγαλύτερη αξία από όση έχουν. Οποιος μπλέκει στα δικά τους μονοπάτια, καμιά φορά γοητεύεται τόσο, ώστε νομίζει ότι ο πραγματικός κόσμος είναι τα πρωτοσέλιδα: δεν είναι έτσι.

Ξέρω

Αν ήθελα να πω κάτι χρήσιμο στον Λεμονή (αλλά και σε πολλούς άλλους Ελληνες προπονητές, ποδοσφαιριστές, παράγοντες), θα τους ορκιζόμουν ότι ξέρω τι σημαίνει να σου γράφουν καλά λόγια, ξέρω πόσο χαίρονται οι δικοί σου με αυτά, ξέρω πόσο περήφανα μπορεί να αισθανθείς χάρη σε ένα κολακευτικό δημοσίευμα. Και ξέρω πως μπορείς να θυμώσεις με κάποιον που είναι άδικος μαζί σου, που δεν σηκώνει ένα τηλέφωνο να σου ζητήσει τη γνώμη σου πριν αναπαραγάγει μια κουταμάρα από τεμπελιά ή κακία. Ομως, όλα αυτά τα λόγια (που κάποια αξία πάντοτε έχουν) σπάνια σε βοηθούν να γίνεις χειρότερος ή καλύτερος: απευθύνονται σε ένα κοινό που με τέτοια θρέφεται, που μπορεί για αυτά να αδιαφορεί ή μπορεί με αυτά να χαίρεται. Το κοινό όμως δεν είσαι εσύ, το κοινό είναι κάτι άλλο. Ο δημοσιογράφος δουλεύει για ένα κοινό? αν δεν γράφει για το κοινό και γράφει για σένα, τον πρόεδρο και πέντε κολλητούς του, είναι απλώς κακός δημοσιογράφος. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, ο δημοσιογράφος δεν σε αφορά περισσότερο από τη δουλειά σου. Με αυτή πρέπει να ασχολείται ο δημοσιογράφος. Οχι εσύ με αυτόν κι αυτός με σένα.

Δημοσιογράφοι

Νομίζω ότι την πρώτη συνέντευξη του Λεμονή ως προπονητή του Ολυμπιακού την είχα πάρει εγώ. Είχα πει τότε σε έναν φίλο που με ρώτησε πώς τον είδα, ότι ο άνθρωπος είναι ενδιαφέρων τύπος, επικοινωνιακός, γνώστης του διεθνούς ποδοσφαίρου, καλός ομιλητής και ευγενικός: ό,τι πρέπει, δηλαδή, για να τρελαθεί με τους δημοσιογράφους ή να τον τρελάνουν. Στο πρώτο του πέρασμα γλίτωσε στο παραπέντε.

Κατάρα

Οι δημοσιογράφοι δεν είναι ούτε φίλοι ούτε εχθροί. Είναι, στη χειρότερη περίπτωση, κατάρα και, στην καλύτερη, αναγκαίο κακό. Κι έτσι πρέπει να τους αντιμετωπίζεις…

Psycho 17

Η 17η αγωνιστική του δράματος είναι από αυτές που δεν αναμένεται να έχουν ιδιαίτερο σασπένς. Δεν θα 'θελα να μου στενοχωριέστε: η μέχρι τώρα πορεία του πρωταθλήματος λέει ότι ο κακός χαμός γίνεται πάντα εκεί που δεν το περιμένεις. Κάτι μου λέει ότι μπορεί τη Δευτέρα να γελάσουμε πάρα πολύ!
- Παμπορίδης (Εργοτέλης - Ξάνθη). Νομίζω ότι ο Πανόπουλος πλήρωσε πάρα πολλά για πληρωμένες καταχωρίσεις στις εφημερίδες αυτή την εβδομάδα και δεν του περισσεύουν χρήματα στον προϋπολογισμό για άλλη ανακοίνωση. Κάτι μου λέει ότι δεν θα χρειαστεί…
- Ζωγράφος (Αιγάλεω - Απόλλων Καλαμαριάς). Τα πήγε καλά στη Νίκαια την περασμένη Κυριακή κι επειδή τον έβγαλαν από την κατάψυξη, τον χρησιμοποιούν συνέχεια. Τον Δαμήλο, κάτι πόντους του χρωστάνε, τον ψιλοφάγανε και στο Κύπελλο, αλλά ο καλλιτέχνης δεν είναι από αυτούς που ακούει τους τοκογλύφους του Λια. Λογικά, ο Κοκαλιάρης δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
- Μαζαράκος (Ατρόμητος Αθηνών - Λάρισα). Είναι φανερό ότι ο Πηλαδάκης ενοχλεί. Είναι μπροστάρης στην κίνηση για τη διαιτησία, έχει μάθει φάτσες, είναι κακός μπελάς. Γι' αυτό κάθε Κυριακή στα εκτός του βάζουν όποιον εδράκια διαιτητή υπάρχει διαθέσιμος! Από την άλλη, του Σπανού του πάνε καλά τα πράγματα, αλλά στην Κρήτη π.χ., μολονότι του προέκυψε ο καλύτερος διαθέσιμος, έφαγε τέσσερα γκολ. Τώρα, πάντως, είναι αλλιώς: όπως λέει και μια ψυχή, «με Μαζαράκο, είσαι πάντα στον ασσάκο»!
- Σκουφίτσας (Κέρκυρα - Αρης). Στον πρώτο γύρο στο Χαριλάου φάγανε τον Σπύρο χωρίς αιδώ. Ο Θεός ξεχνάει, ο Σπύρος όχι.
- Φινοκαλιώτης (Ηρακλής - ΠΑΟΚ). Τον είδα σε φόρμα την Τετάρτη στο Λάρισα - ΟΦΗ. Δεν μασάει, κι αυτό είναι καλό για τον ΠΑΟΚ. Αλλά το «50-50» του Φίνου έχει πάντα πολύ «Χ».
- Γερμανάκος (ΑΕΚ - ΟΦΗ). Καιρό έχει να πρωταγωνιστήσει. Δύσκολα θα χαλάσει την Κυριακή της μαμάς (η κυρά Χαρίκλεια έχει τον Ντέμη στην καρδιά της), αλλά δεν είναι και από αυτούς που θα εκτεθούν. Γενικά προσέχει, σε σημείο που να του βγαίνει άγχος. Προβλέπω λίγη μουρμούρα στο ΟΑΚΑ.
- Καρατζάς (Ιωνικός - Παναθηναϊκός). Κυκλοφορεί ότι αν οι διαιτητές μειωθούν από το Φεβρουάριο θα είναι ένας από αυτούς που θα πει «αντίο». Λογικά λίγο Παναθηναϊκό, για να χαρεί κι ο πρόεδρος της Ενωσης. Αλλά δεν παίρνω όρκο, διότι είναι λίγο αγχωμένος.
- Τσίκινης (Ολυμπιακός - Πανιώνιος). Και Τσίκινης και Μαυρόπουλος και Τσαγκαράκης παρατηρητής; Μα τι είναι την Κυριακή; Του Αγίου Σάββα;

Παντού υπάρχει ένας Μπότος

Χθες στο Hotel Monte Carlo Bay του Μονακό κάποια δωμάτια έμειναν άδεια. «Η παρέα του Μπότου δεν θα 'ρθει», σχολίασε ένας σερβιτόρος, που –πριν τον φάει η ξενιτιά– έπαιζε στον Πανιώνιο. «Τι έπαθαν;», ρώτησαν κάποιοι κουτσομπόληδες θαμώνες, που σχολιάζουν την πληκτική επικαιρότητα του κρατίδιου. «Επρεπε να 'ρθουν μαζί του ο πρόεδρος της Ντιναμό Κιέβου ο κ. Σούρκις και ο Βραζιλιάνος προπονητής Βαντερλέι Λουξεμπούργκο μαζί με δύο μάνατζερ της SFX. Οι Ουκρανοί δίνουν στον προπονητή ό,τι θέλει για να αναλάβει από το καλοκαίρι, αλλά οι παράγοντες της Σάντος έμαθαν το ραντεβού και του είπαν ότι "άμα πας στο Μονακό, φύγε τώρα!"». «Κι ο Μπότος πού κολλάει;», ρώτησαν. «Παντού υπάρχει ένας Μπότος», εξήγησε ο σερβιτόρος. «Αν δεν γίνει το κονέ με τους Ουκρανούς, θα έχει κάνει το κονέ με τον Λουξεμπούργκο πριν αυτός έρθει στον Ολυμπιακό». «Τίνος παίχτης είναι ο Κονέ;», ρώτησαν οι θαμώνες. «Του Μπότου», είπε το γκαρσόν και απομακρύνθηκε. Κατάλαβε ότι είχαν πιεί πολύ…