Χτικιάζοντας στο Καραϊσκάκη (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Για να καταλάβει κάποιος το χθεσινό ματς του Ολυμπιακού με τον Πανιώνιο οφείλει προηγουμένως να θυμηθεί το αντίστοιχο ματς των δύο ομάδων στον πρώτο γύρο, το οποίο πρέπει να ήταν ένα από τα πλέον άνισα του πρωταθλήματος. Ο Πανιώνιος είναι αμοντάριστος και ψάχνεται: μην ξεχνάτε ότι το πρωτάθλημα ξεκίνησε λίγο μετά τα μέσα Αυγούστου, κάτι που σημαίνει ότι το χρονικό περιθώριο που έχει ο Λίνεν για να παρουσιάσει μια ομάδα είναι ελάχιστο για όποιον προπονητή έχει σοβαρή μεθοδολογία. Ο Καστίγιο «χορεύει» τα αργά μπακ της ομάδας της Νέας Σμύρνης και ο Ολυμπιακός νικά 3-0 –είναι ακόμα οι εποχές που ο πρωταθλητής, κατά τη ρήση-διαπίστωση του Σόλιντ, «είναι 200% καλύτερος από πέρυσι». Κρίνοντας από τη χθεσινή εικόνα του, ο Ολυμπιακός πρέπει μέσα σε τέσσερις μήνες να έχει γίνει γύρω στο 300% χειρότερος, αλλιώς η εικόνα του δεν εξηγείται.

Κι όμως, όλα εξηγούνται. Οταν ο Ολυμπιακός διέλυσε τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη ούτε καλύτερος από πέρυσι ήταν ούτε διαστημικός, όπως έγραφαν όλο το καλοκαίρι οι εφημερίδες. Απλώς η χαλαρή προετοιμασία που έκανε του έδωσε τη δυνατότητα να μπει στο πρωτάθλημα πανέτοιμος –σήμερα, περίπου 130 μέρες αργότερα, η ομάδα του είναι τακτικά και αγωνιστικά χειρότερη από τον Πανιώνιο του Λίνεν επειδή σε όλο αυτό το διάστημα δεν δούλεψε καθόλου. Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να παίζει το ίδιο ακριβώς ποδόσφαιρο ιδιωτικής πρωτοβουλίας που του έδωσε τον τίτλο πέρυσι: ένα ποδόσφαιρο μονάδων, που μοιάζει ελκυστικό μόνο όταν οι μονάδες αυτές έχουν κέφια. Οταν δεν έχουν ή δεν μπορούν να τρέξουν, το μόνο που απομένει είναι κάποιες νίκες όπως η χθεσινή, που δεν αφήνουν στον θεατή τίποτα πιο πολύ από τη γεύση μιας απογοήτευσης: στο Καραϊσκάκη ο κόσμος αποδοκίμασε την ομάδα μόνο στο τέλος του αγώνα επειδή σεβάστηκε τον νέο (;) προπονητή της: αν στον πάγκο ήταν ο Σόλιντ, θα έβρεχε σφυρίγματα και αποδοκιμασίες από το 60'.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να δεχτώ ότι όλοι οι παίκτες του Ολυμπιακού έγιναν ξαφνικά μέσα σε 130 μέρες για τα μπάζα. Οτι ο Οκκάς δεν μπορεί να σπριντάρει, ότι ο Στολτίδης ξέχασε πώς να στέκεται στο γήπεδο, ότι ο Ανατολάκης δεν ξέρει πώς να μαρκάρει το αντίπαλο φορ και ότι οι υπόλοιποι είναι γέροι και τελειωμένοι. Ομως μετά έρχεται ο Πανιώνιος και το παραμύθι καταρρέει. Γιατί άραγε ο Αραβίδης ξέρει να κινείται στον αγωνιστικό χώρο καλύτερα από τον Οκκά; Γιατί ο Γουνδουλάκης σε σύγκριση με τους μέσους του γηπεδούχου μοιάζει Νέντβεντ; Γιατί ο Σπυρόπουλος κάνει καλύτερη κατανομή δυνάμεων από τον Ζεβλάκοφ; Γιατί ο Μάκος δείχνει να έχει περισσότερη τακτική γνώση από τον Ανατολάκη; Γιατί ο Μπρέσκα παίζει δεξί μπακ και νομίζεις ότι το κάνει εδώ και χρόνια; Η απάντηση είναι απλή: διότι ο Λίνεν εδώ και 130 μέρες δουλεύει, διδάσκει, χτίζει. Ενώ στον Ολυμπιακό ασχολούνται με το πώς θα βρουν κορόιδα να τρέχουν για τον Ριβάλντο, με το αν οι μεταγραφές του Σόλιντ ήταν καλές, με το αν αδικούνται ο Μάριτς και ο Ταραλίδης: σόρι, αλλά έτσι ομάδα δεν γίνεται.

Α, να μην το ξεχάσω. Ο Ολυμπιακός νίκησε. Ομως άλλο είναι η νίκη και άλλο η πρόοδος. Αν πιστεύετε το αντίθετο, ρωτήστε αυτούς που χτίκιασαν χθες στο Καραϊσκάκη…