Η επάρκεια δεν έχει καμία ευχαρίστηση (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ας υποθέσουμε ότι προδιατίθεται κανείς απέναντι στον Ολυμπιακό (όχι με την αυστηρότητα που αρμόζει να προσεγγίζεται το πιο εύπορο, το κατ' εξοχήν πρωταγωνιστικό, κλαμπ της χώρας αλλά) με τη μέγιστη εφικτή, στο όριο της μεροληψίας αν θέλετε, επιείκεια. Ακόμη κι ο πιο «καλοπροαίρετος», το πλέον κολακευτικό που μπορεί να βρει σε χαρακτηρισμό για τον πρωταθλητή, είναι επαρκής. Ε-π-α-ρ-κ-ή-ς. Κάτι καλύτερο απ' αυτό δεν βγαίνει. Με τίποτα.

Η συμπτωματολογΙα παραμένει, και στα δύο υπό τον Λεμονή παιγνίδια, αποκαλυπτική. Η ομάδα θυμίζει μαθητή που του είναι αδύνατο να 'χει συγκέντρωση στο μάθημα, στη διάρκεια. Στη ροή των διδακτικών ωρών. Για την ακρίβεια, θυμίζει μαθητή που αδυνατεί να 'ναι συγκεντρωμένος στη ροή έστω μιας, από τις αλλεπάλληλες, διδακτικής ώρας. Το σύνηθες είναι ότι ξεκινά να την έχει (τη συγκέντρωση), αλλά τη χάνει πολύ εύκολα, για ψύλλου πήδημα.

Στην πραγματικότητα, μία μικροπρόφαση χρειάζεται για να περισπαστεί και να ξεφύγει αλλού. Κι από κει και μετά να κοροϊδεύει σπρώχνοντας τον χρόνο. Εάν πάλι δεν εμφανιστεί συγκεντρωμένος στην αφετηρία, και ζοριστεί, τότε τη βρίσκει (τη συγκρότησή του) για λίγο, ώσπου να την ξαναχάσει. Δεκαεφτά αγώνες στο πρωτάθλημα, δύο στο Κύπελλο, έξι στην Ευρώπη, 25 το όλον, η μίνιμουμ απαίτηση ενός γεμάτου, σταθερού σε υψηλό ρυθμό, ενενηνταλέπτου (ενός, διάολε) παραμένει απόμακρος στόχος.

Στην Ξάνθη, ο Ολυμπιακός είχε «ρυθμό νίκης» στο τελευταίο ημίωρο του α' μέρους. Με τον Πανιώνιο, στο πρώτο ημίωρο του α' μέρους. Ύστερα, εξατμίστηκε. Όπως Τσάμπιονς Λιγκ: μισή ώρα με τη Βαλένθια, άλλο τόσο με τη Ρόμα, κάνα εικοσάλεπτο στο «Ολίμπικο», σκόρπια εδώ κι εκεί διαστήματα. Ανεπαρκής στο διεθνές μέτωπο, επαρκής (αλλά τίποτε περισσότερο από επαρκής) στο εσωτερικό, η επάρκεια δεν έχει καμία ευχαρίστηση, καμία ελκυστικότητα, καμία εμπορικότητα. Για τα «κόκκινα» μέτρα, το Καραϊσκάκη σιγά-σιγά αραιώνει.

Ο Λεμονής επισήμανε τα κοινά, με Ξάνθη και Πανιώνιο, συμπτώματα στην αγωνιστική συμπεριφορά. Άριστα, στη θεωρία. Στην πράξη, καλείται να βρει (για να το κάνει, αυτή τη δεύτερη φορά του στον πάγκο, με) τον δικό του τρόπο. Η διάρκεια, δίχως τα... παλαιά τρεξίματα του «Τζόλε», είναι ανέφικτη. Ο σχηματισμός διαμαντιού στη μεσαία γραμμή, ο περιβόητος ρόμβος, με τον Ριβάλντο είναι και θα είναι προβληματικός. Εάν θέλεις 4-4-2, δεν υπάρχει θέση για τον Ριβάλντο. Εάν θέλεις θέση για τον Ριβάλντο, παίζεις 4-3-3. Όπως... Σόλιντ! Η τέλεια ειρωνεία.

Ο Μαρτσέλο Λίπι, πρόσφατα σε συνέντευξή του για το περιοδικό «The Technician», ρωτήθηκε από τον τεχνικό διευθυντή της UEFA Αντί Ρόξμπεργκ εάν υπάρχει κάτι σήμερα στο ποδόσφαιρο που τον ενοχλεί. Είπε μονομιάς, ο Ιταλός παγκόσμιος πρωταθλητής, «η ξεροκεφαλιά των συναδέλφων μου. Δεν είν' ο παίκτης που οφείλει να προσαρμόζεται στο θέσφατο σύστημα του προπονητή. Είν' ο προπονητής που οφείλει να διαμορφώνει το σύστημά του και να το προσαρμόζει στα χαρακτηριστικά των παικτών. Ο κόουτς πρέπει να 'χει ευελιξία, όχι εμμονή να επιβάλλει το στυλ σε ποδοσφαιριστές που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν».

Ο Λεμονής, αναλαμβάνοντας τον Ολυμπιακό, πίστεψε ότι στα χαρακτηριστικά των διαθέσιμων παικτών ταιριάζει το 4-4-2. Τώρα, 180 λεπτά μετά, το συμπέρασμα είναι ότι οι πλάγιοι παίζουν περισσότερο σαν εξτρέμ σε 4-2-4 παρά ως χαφ σε 4-4-2. Και με τον Οκκά ή τον Καστίγιο να την ψάχνουν βγαίνοντας στις άκρες, η ομάδα ούτε την (αντίπαλη) περιοχή γεμίζει ούτε... χαφ έχει. Οταν, δε, ο Στολτίδης (από διάθεση και νοοτροπία, φοβάμαι) παύει να κυνηγάει, τότε ο Πανιώνιος σου κάνει χαλαρά έως και 17 τελικές προσπάθειες μες στο σπίτι σου! Κι αναδεικνύεται ο (κάθε) Σπυρόπουλος, καμία σχέση... με μένα, που βρίσκει τον Νε και φυσιολογικά κάνει πάρτι. Ο Νε, παρεμπιπτόντως, εκεί στα δεξιά είναι η για την ώρα πιο χτυπητή ανορθογραφία. Εάν υπάρχει μία θέση για να παίξει αυτό το παιδί, και να 'ναι ενδεχομένως χρήσιμο, αυτή (λυπάμαι, αλλά) είναι μόνον η θέση... του Ριβάλντο!

Στον πρώτο γύρο, με 4-3-3, ο Ολυμπιακός πήρε απ' τον Ριβάλντο 10 γκολ και 10 ασίστ. Στον δεύτερο, με 4-4-2, ό,τι στοίχημα θέλετε... ο Ριβάλντο θα συνεισφέρει λιγότερα στον κοινό λογαριασμό. Εάν οι «κόκκινοι» δεν «γεμίσουν» μ' ένα δεύτερο παίκτη δίπλα στον Στολτίδη, τότε ο Νικοπολίδης πρέπει να 'ναι βρέξει-χιονίσει εξαιρετικός για να τη γλιτώνουν κάθε φορά. Αλλά και με δεύτερο παίκτη στα χαφ και με τον Ριβάλντο πιο μπροστά (και επειδή δεν γίνεται να κατεβαίνει η ομάδα στο γήπεδο με δώδεκα!), επιστρέφουμε στο να καταλήγουμε στη... δικαίωση του Σόλιντ!