Το στόμα δεν τιθασεύεται, μόνο καλλιεργείται... (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Έχω υπάρξει διακεκριμένος «πουτάνας γιος», ξέρω από πρώτο χέρι πώς είναι να το ακούς απ' τον χορό των μάου-μάου στην κερκίδα, αυτομάτως ανήκω σ' εκείνους που «δικαιούνται διά να ομιλούν», επιτρέψτε μου, λοιπόν...
Εν αρχΗ, πώς το αντιμετωπίζει κανείς. Οι συνάδελφοί μου στο δημοσιογραφικό καμαράκι του γηπέδου έκαναν, σκωπτικά θυμάμαι, τη «δεύτερη φωνή» των αλαλαζόντων κι αναπαρήγαγαν το στιχάκι, μετά μου τηλεφωνούσε και το επαναλάμβανε ο Σαραντάκος, γελούσαμε όλοι μαζί, τελεία. Το συνιστώ. Αν είναι να παίρνουμε τοις μετρητοίς τον βόθρο που έχουν μέσα τους και κάποια στιγμή τον αφήνουν να ξεχειλίσει οι κάφροι...

Την «τελεΙα» την εννοώ. Ουδέποτε θυμάμαι, από κει και μετά, να αντιλήφθηκα το περιστατικό ως σοβαρό λόγο διακοπής του αγώνα εις βάρος της ομάδας της οποίας οι οπαδοί (με) έβριζαν. Θα 'ταν γελοίο και να το σκεφθεί κανείς. Εάν δεχθούμε ότι η κυρά-Χαρίκλεια (Γερμανάκου) κι η κυρά-Χρυσάνθη (Σπυροπούλου) έχουν την ίδια αξία, την αξία της μάνας, συνεπώς καταλήγει γελοιότητα να διακόπτονται οι αγώνες. Ηρακλής-Παναθηναϊκός προ καιρού, ΑΕΚ-ΟΦΗ την Κυριακή...

Γελοίο, επίσης, βρίσκω το να επικρίνονται οι εντεταλμένοι διαιτητές ότι διακόπτουν, ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, τα παιγνίδια. Αυτοί εφαρμόζουν ό,τι τους λένε από την ΚΕΔ, κατ' επέκτασιν από τη μητέρα-ΕΠΟ. Ετσι τους λένε, έτσι πράττουν. Σαν προγραμματισμένα ρομπότ, δίχως αληθινή κι αποκρυσταλλωμένη συνείδηση. Εάν τους έλεγαν το αντίστροφο, να κάνουν μόκο και να το υπομένουν, πάλι θα πειθαρχούσαν.

Ας είμαστε πραγματιστές. Οι Λατίνοι επινόησαν τους hijos de puta κι οι αγγλόφωνοι τους sons of the bitch και τους motherfuckers των γηπέδων πολύ πριν τους ανακαλύψουμε εμείς. Οπουδήποτε επί γης hijo de puta, ανάλογα με την ημέρα, μπορεί να γίνει ο πρόεδρος, ο ποδοσφαιριστής, ο τεχνικός διευθυντής, ο δημοσιογράφος, ο διαιτητής, ο βοηθός, ο οπαδός της άλλης ομάδας, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας ή της λίγκας, ο υπουργός, ο πρωθυπουργός. Ποτέ και πουθενά δεν σταμάτησε, εξ αυτού, ματς.

Κι ο ΣαλπιγγΙδηΣ θα τ' ακούσει απόψε στην Τούμπα κι ο Μπασινάς με τον Κυργιάκο τα είχαν ακούσει... για να μην τους πάρει ο Ολυμπιακός, κι ο Μπάγεβιτς έχει υποστεί τα χείριστα, κι ο Αλεξανδρής, ζωή να 'χουμε «είμαστε πολλοί» οι πουτάνας γιοι, ουκ έστιν αριθμός. Να διακόπτονται τα ματς μόνον όποτε το ακούει η τετράδα των διαιτητών, να με συγχωρείτε, αυτό δεν είναι ευαισθησία. Είναι (έως) γουρουνιά. Και δεν είναι, καν, αποτελεσματικό.

Δεν χρειάζεται να προσφύγει κανείς στη διεθνή πρακτική, αρκεί μονάχα η κοινή λογική, για να γίνει κατανοητό ότι στα γήπεδα είναι εφικτό, στον ιδεατό κόσμο, όλα να προλαμβάνονται και όλα να καταστέλλονται... εκτός από ένα: το στόμα του όχλου. Ολα είναι βούληση, οργάνωση, εκπαίδευση, εμπειρία, αποφασιστικότητα. Το στόμα είναι παιδεία, κουλτούρα, πνεύμα, επίπεδο.

Όπως είχε πει, μες στην αλεφάντεια θυμοσοφία του, κι ο «Αναστό» (πέρυσι στην Πάτρα, με τον Αρη, όταν τον έλουζαν κοσμητικά οι ντόπιοι) «με κάνα μπινελικάκι δεν χάλασε ο κόσμος, τα υπόλοιπα είναι τα σοβαρά». Η σωματική ακεραιότητα. Η νορμάλ ροή του παιγνιδιού. Οι περιουσίες. Το στόμα, αρέσει ή όχι, δεν τιθασεύεται. Το στόμα, μόνον, καλλιεργείται.

Μια εποχή, κυριαρχούσε ως μόδα το «παίξε καλά, πουτάνας γιε». Απευθυνόταν, προφανώς, στον διαιτητή ή στον βοηθό. Εάν υποτεθεί ότι η μόδα επανέρχεται, τι θα κάνουν οι ρέφερι; Θα διακόπτουν, πάλι, τα ματς... με την εικασία ότι είναι γι' αυτούς; Θα πηγαίνουν, μετά, οι δικηγόροι στο Πειθαρχικό και θα λένε «δεν το 'παν για τον διαιτητή, παρανόησις, για τον δικό μας σέντερμπακ το 'λεγαν, κύριε πρόεδρε».

Να το κλεΙσω όπως το άνοιξα. Με την παραίνεση για τη χαλαρή αντιμετώπιση. Κάποτε, σε γήπεδο μπάσκετ, ο Συρίγος είχε πάρει μαζί τον γιο του, νομίζω ανήλικο ακόμα. Η εξέδρα έβραζε ότι «είναι πουτάνα, του Συρίγου η μάνα». Ωσπου ο μικρός Γιωργάκης Συρίγος, μάλλον καθόλου πληγωμένος, γύρισε στον μεγάλο Φίλιππο Συρίγο και (γνήσιο παιδί του μπαμπά του) τον... σκότωσε με την απορία του: «Για τη δικιά μου μάνα λένε ή για τη δικιά σου;».