Ομάδα κορεσμένη; Ναι, αλλά αιωνίως θυμωμένη! (Sportday/Διονύσης Ελευθεράτος)

Πιστεύω ακράδαντα ότι στις υπερβολές της «περιρρέουσας ατμόσφαιρας», ο μεν Ολυμπιακός χρωστά δύο-τρεις (πρόσφατους) τίτλους, ο δε πρόεδρός του την εκάστοτε επικράτηση των «κεντρομόλων» δυνάμεων σε βάρος των «φυγόκεντρων»

Εμπλούτισε, μήπως, τις γνώσεις -και διαγνώσεις- μας για τον Ολυμπιακό ο αγώνας της Τούμπας; Δεν νομίζω. Επιβεβαιώθηκαν, απλώς, πολλά από όσα ήδη γνωρίζαμε. Για τα δυνατά και τα αδύνατα «ερυθρόλευκα» σημεία. Για το κέντρο της άμυνας, που παθαίνει ναυτία, αρκεί οι αντίπαλοι να βγάλουν μια «συμβατική», απλή, σέντρα. Αλλά και για τα άφθονα αποθέματα στόφας, αυτοπεποίθησης και ωριμότητας που μπορεί να επιστρατεύσει, σε κρίσιμες στιγμές, αυτή η ομάδα. Το ντέρμπι της Τούμπας δεν μας έκανε σοφότερους, εκτός εάν η επιβεβαίωση όσων ήδη γνωρίζουμε συνιστά συστατικό στοιχείο της σοφίας.

Στο ποδόσφαιρο, όμως, εκτός από τη... γνωσιολογία υπάρχει και η σημειολογία: το άχτι που έβγαλαν ο Ριβάλντο και ο Καστίγιο, πανηγυρίζοντας τα τέρματά τους, κάτι συμβολίζει. Κάτι βαθύτερο της τσαντίλας, την οποία λογικά προκαλούν οι εκτοξεύσεις μπουκαλιών και λοιπών «πολεμοφοδίων»: ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι ομάδα κορεσμένη, παραμένει όμως... θυμωμένη. Το πάθος για την επιτυχία δεν το τροφοδοτεί, πλέον, καμία ένδεια τροπαίων. Το αναζωπυρώνει όμως ανελλιπώς η δίψα να αποστομωθούν οι «αμφισβητίες»...

Υπό αυτήν την έννοια, μεγάλος ευεργέτης των «ερυθρολεύκων» είναι η «περιρρέουσα ατμόσφαιρα». Ποιοι παράγοντες και ποια στοιχεία τη συνθέτουν; Πολλοί και πολλά. Ο διακαής πόθος των φίλων των άλλων ομάδων να γιορτάσουν, επιτέλους, την αποκαθήλωση του Ολυμπιακού - ως... Ανάσταση. Τα κυκλοθυμικά σύνδρομα μερίδας των ίδιων των «κόκκινων» οπαδών: εκείνων που κινούνται, σαν εκκρεμές, ανάμεσα στην αποθέωση (της ομάδας) και τον πλήρη μηδενισμό (των παικτών της).
Συνυπολογίστε, ακόμη, το «κέντρο βάρους» της δημοσιογραφικής κριτικής: ο Ολυμπιακός είναι η μόνη από τις μεγάλες ομάδες, η οποία κρίνεται ως επί το πλείστον με γνώμονα το πόσο απέχει από το ζενίθ της - εκείνο που προ ετών είχε προσφέρει. Με κριτήριο, επίσης, την απόστασή της από το επίπεδο, το οποίο από καιρού εις καιρόν προσδιορίζουν επιπόλαια προεδρικά αστειάκια για τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και αυθαίρετες προβλέψεις προπονητών περί «άμεσης βελτίωσης κατά 200%». Οι άλλες μεγάλες ομάδες; Αυτές κρίνονται, συνήθως, με γνώμονα το κατά πόσο κάνουν έστω και ένα- δύο βήματα προόδου, σε σύγκριση με το προηγούμενο παιχνίδι, την περασμένη εβδομάδα, τον περασμένο μήνα...

Η διαφορά; Τεράστια. Ο Παναθηναϊκός έκανε στην Ξάνθη την καλύτερη φετινή του εμφάνιση. Αμελητέο; Καθόλου - ειδικά αν ληφθεί υπόψη ότι είχε προηγηθεί ένα καλό «πράσινο» δεύτερο ημίχρονο στην Τούμπα, στον αγώνα Κυπέλλου. Εάν όμως κατέφθανε ξαφνικά στην Ελλάδα ένας ανυποψίαστος φίλαθλος, πιθανότατα θα αποκόμιζε την εντύπωση ότι ο ΠΑΟ, τώρα, επισκιάζει και την ομάδα του 1970-71!

Η -πολύ πιο ελκυστική από όσο ήταν πέρυσι- ΑΕΚ παρουσιάζει εσχάτως μια σημαντική ικανότητα: μετά το κάκιστο παιχνίδι της στην Τούμπα, «καθάρισε» δύο αγώνες στο ΟΑΚΑ, αν και οι εμφανίσεις της στα μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα των αντίστοιχων αναμετρήσεων -με ΟΦΗ και Ατρόμητο- κυμάνθηκαν από το «άχρωμο» έως τις παρυφές του «προβληματικού». Πρόκειται για ένδειξη αποκτηθείσας στόφας που δικαίως αναγνωρίστηκε.

Ουδείς καταμέτρησε, σαν σχολαστικός μπακάλης, τα καλά και τα προβληματικά λεπτά της «Ενωσης». Αντιθέτως, αν ο Ολυμπιακός «καθαρίσει» παιχνίδι χάρη σε μία-δύο προσωπικές ενέργειες ή σε δύο-τρία καλά τρίλεπτα, είθισται η κριτική ότι δεν έχει «συνέχεια και συνέπεια» στην απόδοσή του.

Μέχρι ενός σημείου, τούτη η αναλογική τήρηση διαφορετικών μέτρων και σταθμών είναι λογική και «υγιεινή»: εάν η «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» δεν φανεί απαιτητική και αυστηρή όταν κρίνει τον μόνιμο κυρίαρχο της τελευταίας δεκαετίας, πότε και πού θα το κάνει; Έλα, όμως, που υπάρχει μια λεπτή γραμμή. Πέραν αυτής, η αυστηρή κριτική γίνεται ισοπέδωση και η απαιτητικότητα πλησιάζει επικίνδυνα τα όρια της μοχθηρίας. Πρώτο αποτέλεσμα: ο Ολυμπιακός φορτίζει πάλι τις μπαταρίες της οργής και του πείσματός του. Δεύτερο αποτέλεσμα: στις τάξεις των οπαδών του, ακόμη και οι πλέον σκληροί επικριτές της διοίκησης τιθασεύουν τη δυσφορία τους, ώστε να δοθεί ο αγώνας «εμείς εναντίον όλων». Τρίτο αποτέλεσμα: η αλληλεπίδραση παικτών-κερκίδας, εντονότατη ούτως ή άλλως στους «ερυθρόλευκους», εκτοξεύει τον κοινό... θυμό σε δυσθεώρητα ύψη.

Ορισμένα παραδείγματα: αδυνατώ να βρω έστω και έναν λόγο, για τον οποίο οι φίλοι των «ερυθρολεύκων» θα μπορούσαν ή θα όφειλαν να ενθουσιαστούν με την επάνοδο Λεμονή - και μάλιστα στον απόηχο όλων εκείνων των περί «ευρωπαϊκής υπέρβασης», κ.λπ. Αδυνατώ όμως να εντοπίσω κάποιον λόγο, για τον οποίο ο Λεμονής θα πρέπει να κρίνεται λες και έχει κλείσει μισό χρόνο στον «ερυθρόλευκο» πάγκο και να λοιδορείται a priori για κάθε «αναγνωριστική» κίνηση ή πειραματισμό του. Ο Φερέρ άρχισε τη θητεία του στην ΑΕΚ μετατοπίζοντας προς τα πίσω τον Λυμπερόπουλο, υλοποίησε κατά καιρούς διάφορες αλλόκοτες ιδέες, αλλά ελάχιστοι του αρνήθηκαν το δικαίωμα να τολμήσει, να δοκιμάσει.

Είναι «Άχρηστος» ο Λεμονής επειδή είχε την -κακή, όντως- ιδέα να αφήσει επί 45 λεπτά στην Τούμπα τον Ολυμπιακό με μοναδική επιθετική αιχμή τον απομονωμένο και εγκλωβισμένο Καστίγιο; Ε, τότε θα πρέπει να καταδικαστεί ερήμην -δεν ξέρω σε ποια ποινή- κοτζάμ Μπάγεβιτς, ο οποίος το 2005 επί 45 λεπτά είχε κατορθώσει να καταστήσει τον Αρη... φαβορί για την κατάκτηση του Κυπέλλου! Ετσι, για να μην ξεχνάμε ότι η «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» έχει και τις ιδιαίτερες συμπάθειες και αντιπάθειές της...

Συνυπογραφώ την απορία που εξέφρασε προσφάτως ο Αντώνης Πανούτσος: από πού κι ως πού ο αποκλεισμός της ΑΕΚ από το Χαϊδάρι αναδεικνύει τη χαρά του παιχνιδιού, αλλά η ήττα του Ολυμπιακού στα Γιάννενα ανασύρει όλα τα... παράγωγα των λέξεων «ξεφτίλα», «ταπείνωση», «πάτος», «ρεζίλεμα», «διασυρμός»; Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται ανεπαρκής -ναι, ειπώθηκε κι αυτό- η επίδοση των 25.157 εισιτηρίων στο Καραϊσκάκη, στο παιχνίδι με τον Πανιώνιο, αριθμός που αντιπροσώπευε το 42,6% της συνολικής προσέλευσης φιλάθλων στα γήπεδα της Σούπερ Λίγκας, τη συγκεκριμένη αγωνιστική;

ιδού, λοιπόν, η μεγάλη προσφορά της «περιρρέουσας ατμόσφαιρας» στον Ολυμπιακό: δεν τον αφήνει να επαναπαυθεί. Πιστεύω ακράδαντα ότι στις υπερβολές της «περιρρέουσας ατμόσφαιρας», ο μεν Ολυμπιακός χρωστά δύο-τρεις (πρόσφατους) τίτλους, ο δε πρόεδρός του την εκάστοτε επικράτηση των «κεντρομόλων» δυνάμεων σε βάρος των «φυγόκεντρων». Στις τάξεις των οπαδών, εννοείται. Η αχαλίνωτη έχθρα τον βολεύει!