Το... ντουγρού προς την επίθεση... (Sportday/Aλέξης Σπυρόπο

Το... ντουγρού προς την επίθεση και η κουλτούρα της άμυνας

Την περασμενη Κυριακή στη δουλειά, 5 με 7, συνειδητά επιλέξαμε να δούμε στην TV (όχι ΑΕΚ-Ατρόμητο, όχι ΟΦΗ-Ηρακλή, μόνο) Λάρισα-Κέρκυρα. Από τα... συμφραζόμενα για τα δύο ματς που δεν είδαμε, μάλλον δεν έχουμε να μετανιώνουμε ότι χάσαμε κάτι. Από την εικόνα στο Αλκαζάρ, πάλι, νιώσαμε ότι η επιλογή μας δικαιώθηκε. Διότι πολύ απλά κολλήσαμε. Κρεμαστήκαμε κάτω από την οθόνη.

Ξαναπαιζουν, αποψε, Κυπελλο. Αλλο αυτό το ματς, το σημερινό, θα 'ναι light. Χαμηλό σε οκτάνια. Ενώ το κυριακάτικο είχε περίπου τα πάντα. Δράμα, ένταση, διακύμανση, εναλλαγές, ποιότητα, αγωνία, ήρωες, μοιραίους κι ένα διαιτητή-λεβεντιά. Οι πρώτοι που το... απαξίωσαν, λόγω οπτικής (βαθμοθηρικής) γωνίας, ήταν οι δύο (πολύ καλοί) προπονητές. Αλλά αν έτσι είναι τα παιγνίδια του προτελευταίου με τον κάτω-από-τη-μέση-της-βαθμολογίας, τότε ευχαρίστως να δούμε κι άλλα.
Η κατασταση για την ΑΕΛ είναι εμφανέστατα πιεστική. Εχει κολλήσει στη 15η θέση, από το Αλκαζάρ μένει να περάσουν και οι τρεις (τέσσερις, αν συνυπολογίσουμε και τον ΟΦΗ) της κορυφής, θα ταξιδέψει σε Ξάνθη, Τούμπα, Καυταντζόγλειο, οι αγώνες που απομένουν δεν είναι πολλοί, οι κακές σκέψεις «από μέσα» έρχονται αναπόφευκτες. Η ψύχραιμη σκέψη «απ' έξω» είναι ότι (για να φτάσει σε τούτη την κατάσταση, σημαίνει πως) η Λάρισα έχει αδικήσει απεριόριστα τον εαυτό της. Πολύ πριν την αδικήσει, εάν την έχει αδικήσει, ο οποιοσδήποτε τρίτος.

Η Λαρισα ειναι περιπτωση ομάδας που, εξ αρχής, χτίστηκε (σαν φωτογραφία του Γιώργου Δώνη!) μονοδιάστατα προσανατολισμένη. Να επιτίθεται. Μέτωπο εμπρός, με παρωπίδες. Να έχει (ή να πιέζει για να κλέβει) την μπάλα και να φεύγει ντουγρού προς το τέρμα. Ως προς το εξ αρχής, κυριολεκτούμε. Φάνηκε από την πρώτη αγωνιστική, με τον Αρη, τον Αύγουστο. Ολοι οι μεσοεπιθετικοί, μέσα. Κι όλοι, μπροστά. Γι' αυτό και βγήκε (επειδή κι ο Αρης με ανάλογη πυξίδα πορευόταν) εκείνο το, ακόμα αξιομνημόνευτο, ματς.

Σημερα, τα νέα είναι και καλά και κακά. Το κακό νέο είναι πως η Λάρισα, έτσι, έχει γίνει στην Α' Εθνική η πιο εύκολη, να της βάλεις γκολ, ομάδα. Εχει το χειρότερο παθητικό, αφού ο Ιωνικός (που εμφανίζει ακόμα χειρότερο τέτοιο) δεν συμμετέχει στον ανταγωνισμό πια, και τούτο το χειρότερο παθητικό δεν λέει, πάλι, όλη την αλήθεια. Διότι η Λάρισα έχει γλιτώσει και τρία πέναλτι (Σκοπελίτης, Κόκε, Φίλιπ) σε τρία ματς που, και τα τρία, τελείωσαν ισόπαλα. Ανετα, δηλαδή, θα μπορούσε (έχει που έχει λίγους...) να είχε τρεις πόντους λιγότερους!

Το καλο ειναι πως η Λάρισα προοδεύει έως τον βαθμό να έχει γίνει η καλύτερα εκπαιδευμένη, στο να επιτίθεται σωστά, ομάδα της Σούπερ Λίγκας. Πρώτον, δεν φοβάται να επιτεθεί. Δεύτερον, ξέρει πώς να το κάνει. Τρίτον, διαθέτει τα κατάλληλα στελέχη. Το κυριακάτικο, για όσους το πρόσεξαν, ήταν πειστικό δείγμα. Με χάντικαπ δύο τερμάτων από την ανάπαυλα, δεν βιάστηκαν ποτέ. Το 'ψαχναν συνεχώς και πήγαιναν απ' τον ορθόδοξο δρόμο, τον ποδοσφαιρικό. Επίσης, δεν επένδυσαν ούτε στιγμή στην εύκολη εντός έδρας λύση της ψευδομαγκιάς για να εκμεταλλευτούν το (ξεσηκωμένο) Αλκαζάρ.

Το τριγωνο με την μπαλα αυστηρά στο χορτάρι στο 90'+3', δηλαδή σε στιγμές που η μπάλα συνήθως σηκώνεται ψηλά... μονάχη, ήταν η ισοφάριση-επιβράβευση. Η ανταμοιβή της υπομονής, της ηρεμίας, της συγκρότησης. Λίγη ώρα μετά, το είδαμε και (αλλ' αυτό το περιμέναμε!) από την Αρσεναλ. Της έμενε μία τελευταία επίθεση, την εκδήλωσε σαν να ήταν η πρώτη, αψηφώντας την πίεση του χρονόμετρου, άνοιξε τον αντίπαλο, γκολ, νίκη. Θυμήθηκα τον Σέρα Φερέρ στον «Ταχυδρόμο» πριν μερικές εβδομάδες: «Δεν υπάρχει λόγος να υποτιμούμε τον εαυτό μας. Το σημαντικό είναι να ξέρουμε να εκτιμούμε καλά αυτό το οποίο έχουμε και όχι να αρκούμαστε στην επιβεβαίωση αισθημάτων κατωτερότητας. Πρέπει όμως να έχουμε θάρρος και να μαθαίνουμε από τις χώρες που είναι σε άλλο επίπεδο».

Η Κερκυρα, τωρα. Με τα τρία πέμπτα του πρωταθλήματος ήδη ιστορία, η Κέρκυρα είναι πρωταθλήτρια σε δύο σημαντικές στατιστικές κατηγορίες. Εχει φάει τις πιο πολλές κόκκινες κάρτες (εννέα) κι έχουν σφυρίξει, εναντίον της, τα πιο πολλά πέναλτι (έξι). Κάθε δύο ματς, μία αποβολή. Κάθε τρία, ένα πέναλτι. Δεν είναι αριθμοί για να επιδίδονται οι Κερκυραίοι σε κυνήγι μαγισσών. Είναι απλώς αριθμοί για να κατανοούμε ότι η Κέρκυρα, ενώ δεν είναι στ' αλήθεια η σκληρή του παραμυθιού, είναι (από ανάγκη) η σκληραγωγημένη της πραγματικότητας. Ανέπτυξε μηχανισμούς να αντέχει στην αντιξοότητα και να μη χάνει. «Κλ. Βικελίδης», Ξάνθη, Αλκαζάρ. Πώς τα καταφέρνει; Η απάντηση είναι το αντίστροφο εκείνου που ισχύει για τη Λάρισα. Η αμυντική κουλτούρα.

Η Κερκυρα ειναι πιο δουλεμένη, στην αμυντική ισορροπία της, ομάδα. Εναντι της Λάρισας υστερεί στην «ιδέα της νίκης». Τη... φοβάται, τη νίκη. Αλλά, χάρη στην καλύτερη ισορροπία, έχει διανύσει όλη αυτή τη διαδρομή σε θέσεις σταθερά πάνω (ή και μακριά) από τη γραμμή σωτηρίας. Δεν ξεκολλά εύκολα, να φτάσει στη ζώνη της ασφάλειας. Αλλωστε, σε τούτο το πρωτάθλημα η ζώνη της ασφάλειας είναι ανύπαρκτη έννοια. Εχει, ντε φάκτο, καταργηθεί. Αλλ' είναι ακόμα πιο δύσκολο να την πάρει, την Κέρκυρα, από κάτω. Τροφή για τη σκέψη της Λάρισας. Η Λάρισα, στο ρόστερ της, έχει (εάν τους δούμε ένα προς ένα) καλύτερους αμυντικούς, τερματοφύλακα, ανασταλτικό χαφ. Καλύτερους και, νομίζω, πιο ακριβούς. Αλλά η Κέρκυρα παράγει καλύτερο αμυντικό αποτέλεσμα. Διότι έχει, εμφυτευμένη στο DNA της, την κουλτούρα της άμυνας.