Φούντα με μαργαριτάρι... (Sportday/Nίκος Παπαδογιάννης)

Μέχρι το τέλος της περσινής ευρωπαϊκής σεζόν, τα βράδια της Τρίτης ήταν για τους φίλους του μπάσκετ αφιερωμένα στην περίεργη, ελαφρώς συννεφιασμένη γοητεία του ULEB Cup. Οχι τόσο τον χειμώνα, αφού η διοργάνωση προχωράει διστακτικά και δίχως δημοσιότητα στη βαριά σκιά της Ευρωλίγκας, όσο την άνοιξη, με το ξεκίνημα του β' γύρου και των πλέι οφ.

Πέρυσι ο Αρης έφτασε μέχρι τον τελικό, στον οποίο ηττήθηκε από την Ντιναμό Μόσχας, αλλά κέρδισε μέρος των εντυπώσεων χάρη στο μέγα πλήθος και το μέγα πάθος που κατέθεσε στο Σαρλερουά. Οι οπαδοί του συγκρατήθηκαν με νύχια και με δόντια για να μην τα κάνουν ρημαδιό στο φινάλε, ωστόσο... συγκρατήθηκαν. Εάν δεν έριχναν νερό στο αναμμένο φιτίλι οι ψύχραιμοι (παράγοντες, αθλητές, ακόμα και δημοσιογράφοι) όταν μεθυσμένοι Ρώσοι μπήκαν στο γήπεδο και πανηγύρισαν με χειρονομίες, θα είχαμε ζήσει νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου στο Βέλγιο. Το όνειρο της συμμετοχής στην Ευρωλίγκα ευτυχώς βοήθησε για να σβήσει η φωτιά.

Ενα χρόνο νωρίτερα, είχε ανοίξει τον δρόμο ο Μακεδονικός. Λίγο πριν μπει στον δρόμο της παρακμής, η ομάδα με τα πράσινα άγγιξε ένα μικρό ευρωπαϊκό θαύμα, έφτασε έως τον τελικό χάρη σε επική ανατροπή στον ημιτελικό με τη Χέμοφαρμ, ώσπου υποκλίθηκε στην ανωτερότητα και στο «μομέντουμ» της λιθουανικής Λιέτουβος Ρίτας. Είκοσι δύο μήνες πέρασαν έκτοτε, αλλά τίποτα δεν θυμίζει τον Μακεδονικό του 2005. Ούτε Μεσάικος ούτε Πεδουλάκης, ούτε Πιτ Μάικλ ούτε Παπαμακάριος, ούτε Κοζάνη. Η πορεία προς τη λησμονιά μοιάζει μη αναστρέψιμη.

Εάν είχε νικήσει ο Μακεδονικός τη Λιέτουβος ή ο Αρης την Ντιναμό, η Ελλάδα θα είχε παίξει μία τουλάχιστον σεζόν με 4 ομάδες στην Ευρωλίγκα. Θα άνοιγε το παράθυρο για το Μαρούσι ή για τον ΠΑΟΚ ή για τον Πανελλήνιο ή κύριος οίδε για ποιον άλλο φιλόδοξο. Οπωσδήποτε, για σύσσωμο το ελληνικό μπάσκετ. Οι φωστήρες της Βαρκελώνης μπορεί να έβλεπαν με καλό μάτι την αύξηση των ομάδων μας στην Ευρωλίγκα, αν μύριζαν ψητό με την εισβολή λ.χ. ενός ΠΑΟΚ συνοδευόμενου από τους πολυάριθμους οπαδούς του. Ηταν μια μεγάλη, διπλή, χαμένη ευκαιρία.

Λίγο μετά τον χαμένο τελικό του Σαρλερουά, ο Αρης κέρδισε το «εισιτήριο» για την Ευρωλίγκα και άφησε το ULEB Cup δίχως αξιόλογη ελληνική εκπροσώπηση. Ο ΠΑΟΚ δεν είναι σε θέση να κρατήσει δύο βαριά καρπούζια κάτω από τη μασχάλη, ενώ η ΑΕΚ αντιμετώπισε την ευρωπαϊκή της συμμετοχή ως ανυπόφορη αγγαρεία. Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι. Ο Κυριακού προτίμησε να κρατήσει τη δική του ομάδα μέσα στα ελληνικά σύνορα (προφανώς για να ασχολείται απερίσπαστος με τον Σεβαστή και την ΕΦΙΠ...), ενώ ο Πανιώνιος με το Μαρούσι προτίμησαν τις διοργανώσεις της FIBA.

Δίχως το όποιο λούστρο του ULEB Cup και στερημένο από το δέλεαρ της πρόκρισης του τροπαιούχου για την Ευρωλίγκα, με υποτυπώδη τηλεοπτική κάλυψη και με ελάχιστους συνδαιτυμόνες πρώτης γραμμής στις τάξεις του, το Εurocup περνάει προς το παρόν απαρατήρητο. Μόνο αν διακριθεί ο Πανιώνιος (όπως συνέβη παλιά με το Μαρούσι και τον Αρη). Τουλάχιστον, Βωβός και Λιανός κερδίζουν πόντους στο μπλοκάκι του Γ. Βασιλακόπουλου. Αυτό ναι, είναι ένα πραγματικό δέλεαρ.