Αν ζούσε σήμερα ο Μποντιτσέλι, θα δούλευε στη Vogue (Sportday/Στέφανος Χάρης)

Ο άνθρωπoς είναι θεός. Αυτό έχω μόνο να πω. Δεν βρίσκω άλλα λόγια. Δεν είναι βλασφημία ούτε υπερβολή, φίλε αναγνώστη, αλλά μερικές φορές αδυνατείς να βρεις, αλλά και να εφεύρεις, άλλους χαρακτηρισμούς για να αποδώσεις το μεγαλείο ορισμένων επιφανών ανδρών.

Με αυτόν ασχολήθηκα και χθες, με τον ίδιο και πριν από λίγες μέρες, όταν στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας την οποία εκδίδει ή, καλύτερα, φιλοτεχνεί (μια και μιλάμε για καλλιτέχνη, τον τελευταίο εναπομείναντα του είδους), είχε τη φαεινή ιδέα να δημοσιεύσει εκείνη την καταπληκτική φωτό, με τον υφυπουργό Αθλητισμού κ. Ορφανό ντυμένο επίσημα, με κοστούμι και καμπαρντίνα, να παίζει μπάλα.

Ο τίτλος δε που συνόδευε την ιστορική εκείνη φωτογραφία ήταν εξίσου μοναδικός: «Παίζει με τα έργα της πόλης». Αν αυτό δεν λέγεται εικαστική παρέμβαση στον αθλητικό Τύπο, τότε τι; Και επειδή οι λεπτομέρειες είναι εκείνες που κάνουν τη διαφορά, σου ζητάω να ανακαλέσεις στη μνήμη σου, φίλε αναγνώστη, το γεγονός ότι η φωτογραφία με τον Ορφανό ήταν θολή. Επίτηδες, φυσικά, αφού δεν υπήρχε πιο προχώ τρόπος για να εκφράσει ο εκδότης τη ρευστότητα της όλης κατάστασης.

Το χθεσινό φύλλο ήταν και πάλι αφιερωμένο σ' αυτόν. Ομως δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, διότι ήταν ο μόνος που είχε την αποκλειστική είδηση, αναγκάζοντας αρκετούς συναδέλφους σε παραίτηση, ότι το ντέρμπι στην Τούμπα έληξε 3-1. Ζητούσε, μάλιστα, στον τίτλο–καπέλο στο πρωτοσέλιδο, από τους παράγοντες να μην κοροϊδεύουν τον κόσμο. Ανατρεπτική σάτιρα, που μόνο από τους αδελφούς Μαρξ έχουμε απολαύσει στο παρελθόν.

Τι; Για ποιον γράφω τόση ώρα; Για τον εκδότη που ήρθε από το μέλλον. Για τον Σαράντη Πανταζή, που κάθε μέρα φροντίζει να με εκπλήσσει ευχάριστα, ανοίγοντάς μου ένα παράθυρο να δω το αύριο. Ο Σαράντης διανύει περίοδο έμπνευσης. Είναι στην καλύτερη φόρμα από απόψη δημιουργικότητας. Αυτό, πλέον, δεν είναι κανείς σε θέση να το αρνηθεί, όσο και αν πονάει κάποιους μέτριους του είδους. Ευτυχώς, δίπλα στους μέτριους, υπάρχουν οι μετρ του είδους.

Τρανή απόδειξη, φίλε αναγνώστη, το πρωτοσέλιδο που θαυμάζεις στο κέντρο της σελίδας αντί για σκίτσο. Εξηγούμαι ότι, αν η έμπνευση, αυτή η μούσα, συνεχίσει να μαγεύει τον Σαράντη, τότε δεσμεύομαι να καταργήσω το σκίτσο και στη θέση του να δημοσιεύω μόνο δικά του έργα.

Με μια πρώτη ματιά, κυρίως από έναν άπειρο του είδους, το πρωτοσέλιδο μοιάζει σαν όλα τα άλλα. Πλησίασε, όμως, και κοίταξε με προσοχή. Μη σε ξεγελά ο πηχυαίος τίτλος «ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ 2 εκ. ευρώ;». Διάβασε τι γράφει πιο πάνω: «Με τη λογική σας “τους διώχνω, για να μην τους πληρώσω” μπορεί ο ΠΑΟΚ να ξεχρεώσει».

Στην αρχή, όμως, αυτής της φράσης θα πρόσεξες, φίλε αναγνώστη, ότι υπάρχει μια μουτζούρα, πιθανόν από μαρκαδόρο. Τι κρύβεται κάτω από αυτή; Κάποιοι ισχυρίζονται ότι κρύβεται το όνομα του Νίκου Βεζυρτζή. Ο Σαράντης δεν γουστάρει να το βλέπει, το τυπώνει κανονικά και μετά, σε όλα τα φύλλα, το μουτζουρώνει.

Μιλάμε για επικοινωνιακά τρικ που δεν τα έχει σκεφτεί ούτε ο βασιλιάς του είδους, ο Αντι Γουόρχολ. Αλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι πρέπει να ξύσεις τη μουτζούρα για να σου φανερωθεί το όνομα–γρίφος. Οπως και να 'ναι, ο Σαράντης θέλει τον αναγνώστη interactive και όχι παθητικό. Πείτε μου, λοιπόν, είναι ή δεν είναι θεός;

Και μια που ξεκινήσαμε με τέχνη, ας συνεχίσουμε έτσι. Δημοσιεύω, σε δεύτερη πανελλήνια αποκλειστικότητα, την τελευταία νουβέλα του Κ.Ν. Μπαρμπή με τίτλο «ΘΡΥΛΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ»:

«Απευθύνομαι στους παντοειδείς δοκησίσοφους. Παντογνώστες, υπερπροπονητές, αλλά και αρχιμαζοχιστές της δικής μας πλευράς. Αυτούς που (ασφαλώς υποφέροντας, αλλά προσφεύγοντας σε πανικόβλητους παραλογισμούς) είχαν σπεύσει να "αποστρατεύσουν" τον Σωκράτη Κόκκαλη ("ό,τι είχε να προσφέρει, το προσέφερε", κραύγαζε κάποιος από αυτούς που έχουν διακόψει την επαφή με τη λογική και την ευθυκρισία). Που είχαν λοιδορήσει, προσβάλει, θίξει απαράδεκτα όσο και ζημιογόνα την προσωπικότητα, τις ικανότητες, τις αρετές, τις γνώσεις του Λεμονή. Που είχαν διαγράψει από την "ερυθρόλευκη" βίβλο την παλικαροσύνη του Τζόρτζεβιτς, την αγωνιστικότητα του Ανατολάκη, τη δυνατότητα του Ριβάλντο να "χτυπά", την κατάλληλη στιγμή, με τον ενδεδειγμένο τρόπο. Αυτό το σύνολο των θρύλων, του ανδρισμού, του σθένους, που δεν κατόρθωσαν να το υποτάξουν ούτε οι θηριώδεις κραυγές της εξέδρας. Ούτε τα προκλητικώς φιλοεδρικά σφυρίγματα του Κασναφέρη. Ούτε η αρχική διαμόρφωση του σκορ. Ούτε το κακό προηγούμενο των κρατικής και ημικρατικής γαλούχησης ομάδων.
Ο Θρύλος είναι ΕΝΑΣ! ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ! ΚΑΙ ΜΕΓΑΣ».

Ετσι που ήρθαν –και καθόλου δεν μετανιώνω– τα πράγματα, είμαι στην ευχάριστη θέση να κλείσω με τέχνη. Την τέχνη να κάνεις τα σύνθετα, απλά. Κάτι που μόνο ο Βασίλης Σκουντής ξέρει, θέλει και μπορεί. Στο χθεσινό «SPORTIME» εξηγεί λιτά, σχεδόν απέριττα, γιατί ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια περνάει νικητής από τη φλεγόμενη Τούμπα:

«Από το 1998 και εντεύθεν ο Ολυμπιακός φεύγει όρθιος και καμαρωτός από την Τούμπα. Σε εννέα ματς μετράει έξι νίκες και τρεις ισοπαλίες. Σε αυτή την περίοδο της υπεροχής του, ο Ολυμπιακός έχει νικήσει με διάφορους και διαφορετικούς τρόπους τον ΠΑΟΚ. Προχθές τον νίκησε με τον πιο σίγουρο. Δεν υπάρχει πιο σίγουρος τρόπος από τον δικό του. Τον τρόπο του Ριβάλντο. Από το "my way" τραγουδισμένο στα πορτουγκέζικα. Ο δικός του τρόπος είναι αυτός που πριν από 39 χρόνια απέδωσε με την επιτομή της γλαφυρότητας ο Βασίλης Γεωργίου. Στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων του μπάσκετ, ανάμεσα στην ΑΕΚ και τη Σλάβια Πράγας, στις 4 Απριλίου του 1968, στο Καλλιμάρμαρο. Κάποια στιγμή ο Γιώργος Τρόντζος είχε βάλει, στην κυριολεξία, μέσα στα καλάθια τους Τσέχους και η Βέμπο του ελληνικού μπάσκετ έριξε την μεγάλη ατάκα. "Και κάνει το πίβοτ ο Τρόντζος και ζητάει την μπάλα από τον Ζούπα και του φωνάζει ''δώσε μου την μπάλα, Χρήστο, τους παίζω μόνος μου""! Για την αποκατάσταση της ιστορικής τάξης, ουδέποτε ο Τρόντζος είπε κάτι τέτοιο στον Ζούπα. Το είπε, όμως, ο Γεωργίου, και κάνει το ίδιο. Τόσο δυνατά το φώναξε, καθήμενος δίπλα στην πλάγια γραμμή, ώστε ο Ζούπας πίστεψε ότι το άκουσε από τον Τρόντζο».

Σαν να ακούω τον Αϊνστάιν να μου ψιθυρίζει στο αυτί: «Να κάνεις τα πράματα όσο πιο απλά γίνονται, αλλά όχι απλούστερα». Λέτε να είχε διαβάσει Σκουντή;