Με τη βία ξεχυμένη, πια, έξω στον δρόμο...(Sportday/ Αλέξης Σπυρόπουλος)

Οι φωτογραφΙεΣ με την ποσότητα και την ποικιλία των πολεμοφοδίων (στα σπίτια-γιάφκες, και στα χέρια, χουλιγκάνων) που βρήκαν οι αστυνομικοί τις προάλλες στη Γλυφάδα δεν έχουν καμία διαφορά από τις αντίστοιχες φωτογραφίες που είχαν δημοσιεύσει οι εφημερίδες, με πάσης φύσεως πυρομαχικά που δεν πρόλαβαν οι Ιταλοί να τα χρησιμοποιήσουν, πριν από το ματς Ρόμα-Ολυμπιακός. Οι (κατά Τριάντη) «παρωπιδοφόροι νεανίες» με το «εγερσιακό αψέντι» και η «επηρμένη χορογραφία των μολότοφ».
Η πολιτισμικΗ διαφορά, όπως και τότε είχαμε επισημάνει, παραμένει να είναι ότι εκεί το αντιμετωπίζουν δίχως να κόβουν κεφάλι επειδή συμβαίνει να πονάει κεφάλι. Εδώ κάνουμε πως το αντιμετωπίζουμε ακριβώς μ' αυτόν τον αναχρονιστικό (απαγόρευση μετακινήσεων) τρόπο. Εστω κι έτσι, ωστόσο, οφείλει κανείς να αναγνωρίσει πως το βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα είναι οφθαλμοφανές.
ΜπορεΙ να το ψηλαφίσει οποιοσδήποτε διατηρεί τη στοιχειώδη επαφή με τη γηπεδική πραγματικότητα. Δίχως αντίπαλους-εχθρούς οπαδούς την ίδια ώρα στον ίδιο χώρο (γήπεδο), η ένταση εκτονώνεται με το στόμα (κι όπως γράφαμε, τις προάλλες, το στόμα είναι το μόνο που δεν μπαίνει σε πρόληψη ή καταστολή...), άντε και με πέντε-δέκα μπουκάλια. Πολύ λίγο.
ΑκριβΩΣ γι' αυτό παρατηρείται αυτόν τον καιρό η έξαρση ότι η ένταση έχει μεταφερθεί (από μέσα, όπου για τελευταία φορά το ζήσαμε στο Παναθηναϊκός-ΑΕΚ τον Οκτώβριο) έξω από τα γήπεδα. Στο πεζοδρόμιο. Στους συνδέσμους. Στα... πούλμαν των αποστολών. Στα αλσύλλια. Στα στέκια. Η εξίσωση είναι ευνόητη: όσο λιγότερη ένταση εντός τόσο περισσότερη εκτός. Το γήπεδο είναι σαν τη βαλβίδα της χύτρας. Εάν εκείνη κλείσει, η έκρηξη έρχεται με νομοτελειακή βεβαιότητα.
Δεν εΙμαι και τόσο βέβαιος πως η Αστυνομία νιώθει ευτυχής με τούτη την εξέλιξη. Εκεί που είχε να κάνει με τους χουλιγκάνους στον περιχαρακωμένο χώρο ενός σταδίου, τώρα τους έχει... αντάρτες στον δρόμο. Φέγενορντ-Αγιαξ. Γιορτή, μες στο «Ντε Κάιπ». Κόλαση, έξω. Με 800, και, συλλήψεις. Συν τοις άλλοις, με τους χουλιγκάνους στον δρόμο καταρρίπτεται αυτομάτως το λογικό επιχείρημα των αστυνομικών ότι δεν είναι η δουλειά τους να τηρούν την τάξη σε εκδηλώσεις ιδιωτικών εταιρειών, στους αγώνες δηλαδή, και να αποσπώνται από το να κάνουν την αληθινή δουλειά τους έξω στον δρόμο.
Με τη βΙα ξεχυμένη έξω στον δρόμο, λοιπόν (ιδού η Ρόδος...), το αποτέλεσμα της δουλειάς τους δεν φαίνεται να κρίνεται ικανοποιητικό. Και δεν φταίνε πια τα γήπεδα γι' αυτό. Ο Ορφανός εξαγγέλλει εκατοντάδες κάμερες μες στα στάδια, όταν πλέον γίνεται επιτακτικό οι κάμερες να συγκεντρωθούν πρωτίστως, και να κάνουν focus, έξω από τα στάδια. Αλλά εκεί, πάλι, πέφτουμε στη νεοελληνική έκδοση του «φτιαχτού» εθνικού διχασμού: Ναι ή όχι στις κάμερες; Ωσπου να τα βρει... η υπηρεσία, το ποδόσφαιρο νομιμοποιείται να το αντιμετωπίζει από τη δική του (περιορισμένη) οπτική γωνία.
Η ποδοσφαιρικΗ οπτική γωνία, το δείχνει η εμπειρία της Αγγλίας ή της Ολλανδίας, είναι πως το μάξιμουμ εφικτό δεν είναι να εξαλειφθεί, γενικώς, η βία. Το μάξιμουμ εφικτό είναι να πεταχθεί έξω από το γήπεδο. Ας κάνουν κουμάντο άλλοι, μετά. Η υποχρέωση (και το επιχειρηματικό συμφέρον) του ποδοσφαίρου τελειώνει στο να καθαρίσει τα στάδια... ώστε να μη φοβάσαι να πας.
Θα Ηταν Αδικο έως παράλογο να επωμιστεί το ποδόσφαιρο να καθαρίσει συνολικά την κοινωνική βία. Από πού κι ως πού; Είναι απολύτως κατανοητό ότι οι βίαιες εκδηλώσεις δεν έχουν την παραμικρή σχέση μ' αυτό καθαυτό το ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Το ποδόσφαιρο τη βία την υφίσταται ως συγκοινωνούν δοχείο (όποιος κοπανάει τον Πολυζωγόπουλο πάει μετά και στο πέταλο να κοπανήσει ό,τι κάτσει!), διότι είναι βολικό καταφύγιο. Δεν τη γεννά ούτε από τη διαιτησία ή την αναξιοπιστία ούτε από καμιά άλλη από τις συνήθεις, για τα πλακώματα, προφάσεις...