Ο χορός του Ζαλόγγου (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ποια ομάδα κινδυνεύει αυτή τη στιγμή περισσότερο; Κοιτάζοντας τη βαθμολογία, υπάρχουν καμιά δεκαριά ομάδες στριμωγμένες σε 4-5 βαθμούς. Πέντε βαθμοί διαφορά από τις θέσεις του υποβιβασμού στην παρούσα φάση του πρωταθλήματος δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Πέρυσι τέτοιον καιρό ο Λεβαδειακός ήταν 5 βαθμούς μπροστά από τον Πανιώνιο και είχε και σχετικά ευνοϊκό πρόγραμμα. Θυμόσαστε πως τελείωσε το πράγμα. Ακόμα και η απολύτως απρόσμενη και εκτός λογικής νίκη επί του Ολυμπιακού δεν του έδωσε τη δυνατότητα να μείνει στην κατηγορία.
Κάποτε λέγαμε (και σωστά) ότι η μικρομεσαία ομάδα η οποία αγωνίζεται για να μείνει στην κατηγορία και έχει καταφέρει να κερδίσει κάποια από αυτές που κάνουν πρωταθλητισμό έχει βρει τους βαθμούς που χρειάζεται για να μην υποβιβαστεί. Τα τελευταία χρόνια αυτό δεν συμβαίνει. Πρόπερσι ο Εργοτέλης νίκησε τον Ολυμπιακό και η Κέρκυρα τον Παναθηναϊκό: υποβιβάστηκαν και οι δύο. Πέρυσι ο Λεβαδειακός νίκησε τον Ολυμπιακό: η νίκη δεν του έφτασε. Φέτος ο Ιωνικός έχει νικήσει τον ΠΑΟ κι έχει ήδη υποβιβαστεί. Ο Ατρόμητος είναι η μία από τις δύο ομάδες που υποχρέωσαν σε ήττα τον Ολυμπιακό και παρά τη νίκη αυτή κινδυνεύει. Οι πρωτοπόροι πετάνε ή χαρίζουν βαθμούς, αλλά όποιος δεν κερδίζει τους ισοδύναμούς του δεν κάνει και πολλά.

Καρδιοχτύπια
Οι ομάδες που κινδυνεύουν δεν είναι όλες ίδιες. Χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτές που ήταν προετοιμασμένες να κάνουν ένα πρωτάθλημα γεμάτο καρδιοχτύπια επειδή ο στόχος τους ήταν ευθύς εξαρχής η παραμονή και σε εκείνες που ξεκίνησαν τη σεζόν με άλλα όνειρα και τώρα έχουν μπλέξει. Οταν ξεκίνησε το πρωτάθλημα, στο γκρουπ εκείνων που είχαν στόχο την παραμονή ανήκαν ο Εργοτέλης και η Κέρκυρα, (που ανέβηκαν κατηγορία) και ο Πανιώνιος, ο Απόλλων Καλαμαριάς κι ο ΟΦΗ (που πέρυσι γλίτωσαν στο παραπέντε) και ο Ιωνικός (που τα δύο τελευταία χρόνια σωζόταν μάλλον εύκολα και νωρίς). Ο Ιωνικός πλήρωσε διάφορα (μεταξύ των οποίων κι ένα χωρίς προηγούμενο κυνηγητό από ένα ολόκληρο σύστημα) και υποβιβάστηκε νωρίς. Ο ΟΦΗ αντίθετα, επειδή έμαθε το περσινό του μάθημα, είναι τέταρτος στη βαθμολογία και σχεδόν εκτός κινδύνου.

Ονειρα
Τον αληθινό κίνδυνο διατρέχουν όσοι ξεκίνησαν με άλλα όνειρα. Με την εξαίρεση του Αρη (που μολονότι έρχεται από τη Β' Εθνική είναι ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστεί και χάρη στον Ογιος τα κατάφερε να αφήσει το δικό του στίγμα) έχουν μπλέξει για τα καλά η Λάρισα, ο Ηρακλής, ο Ατρόμητος, η Ξάνθη και το Αιγάλεω, κυρίως γιατί δεν έχουν σημαδέψει το πρωτάθλημα με την αγωνιστική τους απόδοση: καμία από αυτές τις ομάδες δεν έχει παίξει ποδόσφαιρο άξιο θαυμασμού ή προσοχής και καμία δεν έχει να παρουσιάσει κάποιους πρωταγωνιστές που να ξεχωρίζουν.

Ξεχωρίζουν
Για την ώρα ο ΟΦΗ κι ο Αρης ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους κυρίως γι’ αυτό. Ο ΟΦΗ δεν έχει μόνο τον Ντρούλιτς, τον αναγεννημένο Οφορίκουε και τον πάντοτε χρήσιμο Σηφάκη. Σπουδαίο πρωτάθλημα κάνουν και ο Κωνσταντινίδης, ο Σφακιανάκης, ο Τσίπεφ, ο Ολιβέιρα. Ο Αρης ανέδειξε τον Κόκε, τον Χαβίτο, τον Πάουλο Κόστα, αλλά πίσω από αυτούς τρέχουν ο Πασσαλής, ο Παλαθουέλο, ο Αβραάμ Παπαδόπουλος, ο Τούτα. Δικούς τους πρωταγωνιστές έχουν και οι υπόλοιποι, που ήταν προετοιμασμένοι για ένα πρωτάθλημα στην κόψη του ξυραφιού. Ο Πανιώνιος του Λίνεν πήρε τον Τσιμπούρ και έστρωσε επιθετικά, έχει όμως και τον Πλετς, τον Ενσαλίβα, τον Γουνδουλάκη, που βρήκε τον εαυτό του, τον Αραβίδη που στον πρώτο γύρο έβγαλε μάτια. Η ανάκαμψη της Καλαμαριάς στηρίχθηκε στην προσθήκη του Περόνε και στην ωρίμανση του Φυντανίδη και του Ορφανού. Ο Εργοτέλης είναι ακόμα ζωντανός χάρη στον Χατζί, τον Κοιλιάρα, που έκανε καλό ξεκίνημα, και τον Ιατσουκ: τώρα με την προσθήκη του Ογκνιένοβιτς προσδοκά να βρει γκολ-βαθμούς και να γλιτώσει. Η Κέρκυρα με τον Γκουέλα, τον Σίλβα, τον Κακιούζη, τον Σκούφαλη και τη σπουδαία άμυνα του Τενέ έχει εικόνα ομάδας. Κάτι που οι θεωρητικά καλύτεροι δεν έχουν ακόμα βρει.

Ποιότητα
Το Αιγάλεω είναι λίγο πάνω από τη γραμμούλα του υποβιβασμού χάρη στον Σκοπελίτη και τον Κουμορτζί. Ο Πετρόπουλος μπλόκαρε, ο Αγρίτης ταλαιπωρείται από μικροτραυματισμούς, οι υπόλοιποι ξένοι του δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Το ίδιο και οι ξένοι της Ξάνθης. Ο Μάνσο και ο Κιντάνα είναι ασταθείς, ο Γκαμαντιέλ, ο Σονκό και ο Μεσέρα δεν μοιάζουν παίκτες ποιότητας. Ο καλύτερος είναι ο Ζουέλα, αλλά κι αυτός δεν έχει την προσφορά του Αντζα και του Λαμπριάκου που «σκοτώνονται» κάθε Κυριακή. Ο Ηρακλής ψάχνει τα γκολ του Λαγού (που έφυγε) και του Επαλέ (που σίγησε). Στη Λάρισα έχουν βαρεθεί να μετράνε τα απογοητευτικά ματς του Κλέιτον, ο Αλωνεύτης τώρα συνέρχεται, ο Βάλλας βοήθησε ελάχιστα, ο Καλατζής δεν μπορούσε να λύσει μόνος το πρόβλημα στο σκοράρισμα. Στον Ατρόμητο κάνει κάποιες φορές πράματα και θάματα ο Μερίνο αλλά στον δημιουργικό τομέα είναι πολύ μόνος: ο Ντόε σκοράρει με το σταγονόμετρο, ο Λουτσιάνο, που πέρυσι έσωσε τον Πανιώνιο, μοιάζει βαρύς, ο Ζαχαρόπουλος δεν αντικαταστάθηκε επάξια από κανέναν. Οταν οι πρωταγωνιστές κάνουν μέτριο ή κακό πρωτάθλημα, μια ομάδα είναι δύσκολο να σωθεί.

Πέρυσι
Πέρυσι τον ΟΦΗ τον έσωσε ο Πιέρ Ισά, που συμμάζεψε την άμυνά του, τον Πανιώνιο ο Λουτσιάνο με τα καθοριστικά του γκολ, τον Ιωνικό ο Μακόρ και ο Ονουάτσι. Φέτος ο Ατρόμητος, η Ξάνθη, η Λάρισα, το Αιγάλεω, ο Ηρακλής αναζητούν τους δικούς τους ήρωες. Αν δεν τους βρουν εγκαίρως, θα πέσουν σε περιπέτειες γιατί όλοι τους έχουν ομάδες μαλθακές, που δεν είναι και τόσο συνηθισμένες στο άγχος και είναι πιθανό να πανικοβληθούν.

Τυχαίο
Δεν βρίσκω τυχαίο ότι τόσες ομάδες συνωστίζονται σε λίγους βαθμούς σε μια χρονιά ζυμώσεων για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά αυτό δεν έχει σχέση με τα αγωνιστικά -είναι μια άλλη ιστορία…