Το εγχειρίδιο του πρωταθλητισμού (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Αν αύριο το πρωί κάποιος αγοράσει μια ομάδα στην Αγγλία για να κάνει πρωταθλητισμό, θα πρέπει να αγοράσει καμιά δεκαπενταριά ποδοσφαιριστές επιπέδου, καλύτερους από αυτούς που έχει η Τσέλσι του Αμπράμοβιτς. Καλό θα ήταν να πάρει κι έναν προπονητή πιο μάγκα από τον Μουρίνιο, που έχει κερδίσει τα δύο τελευταία πρωταθλήματα. Αν ο ίδιος Κροίσος πάει να πάρει μια ομάδα στην Ισπανία, θα πρέπει, για να μπορέσει να κερδίσει το πρωτάθλημα, να ξοδέψει περισσότερα χρήματα από την Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ Μαδρίτης και να αποκτήσει σε χρόνο ρεκόρ και τις προσβάσεις στη διαιτησία που έχουν αυτοί οι δύο. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Το πώς κάνεις πρωταθλητισμό σε μια χώρα το ορίζει αυτός που έχει το πάνω χέρι –δηλαδή, αυτός που κατακτάει το πρωτάθλημα. Για να ανταγωνιστείς τη Λιόν στη Γαλλία, θα πρέπει να γίνεις καλύτερος από αυτή στο παιχνίδι που λέγεται «αγοράζω φθηνά και πουλάω ακριβά»: αυτό την έκανε τη Λιόν μεγάλη, όχι ο Λε Γκεν ή ο Σαντινί ή ο Ουγέ.

Επειδή δεν είναι εύκολο να μάθεις αυτό το παιχνίδι και χρειάζεται μεγάλη οργάνωση για να το παίξεις σωστά, η Λιόν έχει ήδη κερδίσει το πρωτάθλημα. Σε όλες σχεδόν τις χώρες, το πώς κάνεις πρωταθλητισμό εξαρτάται από το τι ισχύει στο πρωτάθλημα και κυρίως από το ποια στρατηγική ακολουθεί ο δυνατός ή οι δυνατοί της ιστορίας. Στην Ολλανδία, κάποτε το πρωτάθλημα το έπαιρνε αυτός που είχε καλύτερα φυτώρια κι έβγαζε παίκτες, δηλαδή ο Αγιαξ. Μετά μπήκε η Philips στο παιχνίδι και προέκυψε η PSV, που στηρίζεται πιο πολύ στις σωστές επιλογές παρά στις ακαδημίες.

Δεν μπορεί

Τα λέω αυτά, διότι προβληματίστηκα σοβαρά χθες από μια σειρά δημοσιεύματα που είχαν να κάνουν με την ΑΕΚ, αλλά και από αρκετά μηνύματα οπαδών της που πήρα στο ραδιόφωνο. Το συμπέρασμα αυτών των (ισοπεδωτικών) απόψεων είναι ότι η ΑΕΚ του Νικολαΐδη δεν μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό.

Κόκκαλης

Πώς γίνεται ο πρωταθλητισμός στην Ελλάδα; Αν σταθεί κανείς στην επιτυχημένη συνταγή του Ολυμπιακού, που έχει κερδίσει εννέα πρωταθλήματα σε δέκα χρόνια και πάει για το δέκατο, χρειάζεται πιο πολύ ψύχωση παρά οργάνωση και πιο πολύ προστασία από τη διαιτησία παρά προγραμματισμός. Ο κανόνας σύμφωνα με τον οποίο «το πώς κάνεις πρωταθλητισμό ορίζεται από αυτόν που κερδίζει» βρήκε στην περίπτωση του Σωκράτη Κόκκαλη απόλυτη εφαρμογή. Οταν πριν από δέκα χρόνια ο Κόκκαλης κατάλαβε πώς παίζεται το παιχνίδι, αντέγραψε αυτούς που κέρδιζαν: «πήρε» τον Μπάγεβιτς (που είχε κερδίσει τα πιο πολλά πρωταθλήματα) και τον Θωμά για να καθαρίσει με την ΕΠΟ (στην οποία μέχρι τότε, αν φώναζες δυνατά «Καπετάνιος», οι πιο πολλοί χτυπούσαν «προσοχή»!). Επειτα από δέκα χρόνια, ο Κόκκαλης έχει επιβάλει τον δικό του τρόπο πρωταθλητισμού: δεν του χρειάζονται ούτε ο Μπάγεβιτς ούτε ο Θωμάς. Η συνταγή είναι άλλη: ο προπονητής είναι για να αλλάζει, χρειάζονται τρεις-τέσσερις σολίστες παίκτες στο γήπεδο, απαιτείται η εξέδρα να περνάει το δικό της «θέλω», είναι απαραίτητο να υπάρχουν άνθρωποι που να φτιάχνουν κλίμα πριν από τα σημαντικά ματς, πρέπει οι ποδοσφαιριστές να βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και είναι καλό στην ΕΠΟ να υπάρχουν δυο-τρεις άνθρωποι που να κάνουν σαφές το τι θέλουμε.

Φράγκα

Με βάση αυτό το εγχειρίδιο πρωταθλητισμού, ο Νικολαΐδης φέτος θα 'πρεπε να κάνει τα εξής: 1) Να μην ασχολείται καθόλου με μικρούς και να ψάχνει να βρει δύο Ριβάλντο (που λέει κι ο Μίμης Δομάζος), δηλαδή δύο παίκτες γύρω στα 35, με μεγάλο παρελθόν, που να έχουν λόγο για τον προπονητή, την τακτική, τους συμπαίκτες τους κ.λπ. 2) Θα 'πρεπε μετά την ισοπαλία με την Ξάνθη να απολύσει τον Φερέρ, για να πάει η ΑΕΚ στην Τούμπα και στο Καυταντζόγλειο με «άλλη» ψυχολογία. 3) Οφειλε να φροντίσει να έχει η «Original» μια εκπομπή στην τηλεόραση, για να βρίζει παίκτες, δημοσιογράφους, αντιπάλους κ.λπ. 4) Επρεπε στις μεταγραφές του χειμώνα να έχει διώξει κάνα δύο παίκτες «για να σοβαρευτούν οι υπόλοιποι». 5) Επιβαλλόταν να φροντίσει πώς θα γίνει κόλαση το γήπεδο στα ντέρμπι. 6) Χρειαζόταν ένα γενικό αρχηγό τύπου Νεστορίδη, που να την έπεφτε και στους διαιτητές όποτε ήταν αναγκαίο. 7) Ηταν απαραίτητο να εξηγήσει στον Τάκη Κανελλόπουλο ότι, για να παίξει στα δύσκολα ματς κάποιος διαιτητής της προκοπής, πρέπει να σπρώξει στους κατάλληλους ανθρώπους κάνα φράγκο. Δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση να συμβεί τίποτε από όλα αυτά. Αναρωτιέμαι όμως αν όλα αυτά είναι το ποδόσφαιρο που θέλουμε.

Λαϊκισμός

Δεν μου κάνει εντύπωση η απαίτηση των οπαδών: οι οπαδοί έτσι είναι σε όλες τις μεγάλες ομάδες. Θέλουν θριάμβους, πρωταθλήματα, διακρίσεις και δεν τους χαλάει καθόλου να βλέπουν φαρμακωμένο τον διπλανό τους, ούτε και τους νοιάζει αν ο διαιτητής σφυρά τον ύμνο της ομάδας τους –ίσα ίσα που μπορεί να χαίρονται κιόλας. Αυτό που με προβληματίζει είναι ο ψυχρός λαϊκισμός του Τύπου, που συνθηματολογεί: «πάρε παίκτες», «βάλε λεφτά», «προστάτευσε την ομάδα» κ.λπ. Αυτό τελικά θέλουμε; Και τότε, γιατί όταν ο Ολυμπιακός κάθε Οκτώβρη τα κάνει θάλασσα στην Ευρώπη την πέφτουμε στον Κόκκαλη; Αν ο Ντέμης είναι λάθος, επειδή δεν κάνει όσα ο Ολυμπιακός (που ξέρει πώς κερδίζονται τα πρωταθλήματα), πώς γίνεται να είναι κι ο Κόκκαλης λάθος, που δεν οργανώνει την εταιρεία του και βολεύεται με το πρωτάθλημα;

Εκεχειρία

Ενα λάθος έκανε φέτος ο Ντέμης, και μάλιστα σοβαρό: το περασμένο καλοκαίρι παρασύρθηκε από την ολυμπιακοπαναθηναϊκή εκεχειρία και δέχτηκε να ευλογήσει την ίδρυση της Σούπερ Λίγκας, παρασυρόμενος από υποσχέσεις περί ισονομίας από εκείνους που, βγάζοντας μια ΚΕΔ κοινής αποδοχής, είχαν στήσει το σκηνικό όπως τους βόλευε. Οταν ο Νικολαΐδης αντέδρασε, ήταν αργά –του την είχαν φέρει! Ολα τα άλλα περί επιθετικών, μεταγραφών κ.λπ. είναι, για μένα, πταίσματα….

Μεταξύ τους

Είναι εντυπωσιακό, πάντως, πως στην ΕΠΟ αμέσως συμμορφώνονται με τις επιταγές της Σούπερ Λίγκας. Ζήτησε το όργανο των ομάδων να βγάζει ο Ψυχομάνης τους διαιτητές της αγωνιστικής ήδη από την Τρίτη και το σχετικό έγγραφο να το παραδίδει στη Σούπερ Λίγκα την Τετάρτη: έτσι κι έγινε. Τελείως τυχαία, ύστερα από αυτή την απαίτηση, οι συσκέψεις του προέδρου της ΕΠΟ με τους αρχιδιαιτητές άρχισαν να γίνονται την Τρίτη: όποιος ήταν στην ΕΠΟ την περασμένη Τρίτη, μπορούσε να τους καμαρώσει και τους τρεις να βγαίνουν από το γραφείο του «αρχηγού» χαρούμενοι για το θεάρεστο έργο που επιτελούν! Η διαδικασία «έγγραφο Ψυχομάνη - fax στη Βιβή - διορθώσεις - επιστροφή στον Ψυχομάνη - ανακοίνωση» καταργήθηκε λόγω έλλειψης χρόνου. Τώρα όλα τα λένε μεταξύ τους.