Bραδιά όλων των Ελλήνων (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

O Nίκος Ζήσης πάσχιζε στη Νάπολη να σηκώσει στους ώμους του το βάρος δύο ομάδων: της Μπενετόν, η οποία κινδύνευε να χάσει την 3η θέση του ομίλου της σε περίπτωση ήττας, αλλά και του Αρη, ο οποίος φυσικά εκπροσωπεί το ελληνικό μπάσκετ, το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης, όπου ο Ζήσης γεννήθηκε, μεγάλωσε, πρωτόπαιξε την πορτοκαλί μπάλα, ανδρώθηκε.

Ο Μιχάλης Κακιούζης προσπαθούσε στη Θεσσαλονίκη να ικανοποιήσει εαυτόν και αλλήλους. Αλλά πόσους αλλήλους; Την Μπαρτσελόνα, η οποία ήθελε τη νίκη για το γόητρο των συμβόλων της, για την έξωθεν καλή μαρτυρία και για να καλλιεργήσει τις ελάχιστες ελπίδες που έχει για να βγει «καλύτερη δεύτερη». Και ταυτόχρονα τον Αρη, ο οποίος νόμιζε εδώ και εβδομάδες ότι εξασφάλισε την πρόκριση, αλλά λίγο έλειψε να χάσει το ταξίδι στη Βαρκελώνη για την κλήρωση της Δευτέρας. Στη Βαρκελώνη, όπου ο Κακιούζης ζει, εργάζεται και κρατάει ψηλά τη σημαία του ελληνικού μπάσκετ.

Παγιδευμένοι σε πολύ δύσκολο σταυροδρόμι, οι δύο Ελληνες διεθνείς προσπάθησαν να εκβιάσουν καταστάσεις, να τραβήξουν το ματς από τα μαλλιά, να ρίξουν τις ζαριές τους βεβιασμένα και άγαρμπα. Στο φινάλε, είχαν οι δυο τους σχεδόν πανομοιότυπη στατιστική. Δύο πόντους με 1/7 σουτ ο Ζήσης (ο οποίος όμως πέτυχε ένα από τα κρισιμότερα καλάθια της βραδιάς), δύο πόντους με 1/7 σουτ και ο Κακιούζης (μαχητικότατος, θετικότατος, πολύτιμος στα τελευταία λεπτά του κανονικού αγώνα και της παράτασης).

Οι θεοί του μπάσκετ βοήθησαν να χαμογελάσουν όλοι οι Ελληνες που εμπλέκονταν σε αυτή την παράξενη ιστορία. Και ο Κακιούζης και ο Ζήσης και ο Αρης, σύσσωμος! Το άξιζαν τα παλικάρια. Και της Μπενετόν και της Μπαρτσελόνα και του ίδιου του «αυτοκράτορα».

Καταντάει κλισέ να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, αλλά δεν γίνεται να το αποφύγω. Ο Αρης κέρδισε τον χθεσινό αγώνα χάρη στην ατμόσφαιρα ηφαιστείου που δημιούργησαν οι οπαδοί του στο Αλεξάνδρειο. Ψυχολογικά εύθραυστη ως ομάδα η Μπαρτσελόνα, άφησε να ξεγλιστρήσει από τα χέρια της διψήφια διαφορά πόντων (34-47 στο 23), όπως ακριβώς έκανε στη Νάπολι και στη Φενερμπαχτσέ.

Τη στιγμή που έφτασαν στο Παλέ τα ευχάριστα μαντάτα από την Ιταλία, ο Αρης είχε ήδη ανατρέψει την κατάσταση. Το προβάδισμα βρισκόταν πια στα δικά του χέρια με το δεύτερο τρίποντο του Μάσεϊ, απέμεναν 34 δευτερόλεπτα και η κερκίδα κόχλαζε. Θα έπαιρνε το ματς (έστω στην παράταση) αν δεν μάθαιναν οι παίκτες του το καλό νέο από την Ιταλία; Νομίζω πως ναι.

Μόλις βεβαιώθηκαν για την πρόκριση, όμως, ξεμυαλίστηκαν. Δεν είναι παράξενο, ούτε πρέπει να ζητηθούν εξηγήσεις. Επειτα από τέτοιο δίωρο, γεμάτο εξώκοσμη ένταση και πάθος, ήταν εύκολο να πέσουν τα όπλα από τα χέρια των εξαντλημένων παικτών. Επειτα από τέσσερις μήνες προσπάθειας κόντρα σε μύριες αντιξοότητες, είχε φτάσει πια η ώρα των πανηγυρισμών.