Η «γοητεία» του run and gun (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Aπό ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα. Αυτό δεν αποφαίνεται η λαϊκή σοφία; Καιρός, λοιπόν, να βρει και η φίλαθλη στωικότητα το ρητό της: από ματσάκι νούλα, κάλλιο αναμπουμπούλα.

Γιατί, νομίζετε, ικανοποιηθήκαμε -σχεδόν δι'... αυθυποβολής- με το 3-3 του ΟΑΚΑ; Ακριβώς διότι το άναρχο run and gun αναγορεύτηκε σε μοναδική (διαθέσιμη) διέξοδο από τη στειρότητα. Σαν να παρακολουθείς μια κινηματογραφική ταινία με αδύναμο σενάριο και αρκετές μέτριες ερμηνείες: αν το έργο διαθέτει σασπένς, λες «πάλι καλά». Αν, μάλιστα, έχεις παρακολουθήσει νωρίτερα αρκετές «επίπεδες» ταινίες, το «πάλι καλά» γίνεται «πολύ καλά». Αυτά γίνονται, αν εθιστείς στη μετριότητα...

Το 3-3 του ΟΑΚΑ επανέφερε στη μνήμη πολλών τα δύο ντέρμπι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ, την περίοδο 2001-02. Λογικό: τόσο 2-3 της Ν. Φιλαδέλφειας όσο και το 4-3 του ΟΑΚΑ θυμίζουν πολύ -ως σκορ- το χορταστικό 3-3. Μόνο που το ποδόσφαιρο δεν είναι κυρίως συνάρτηση αριθμών, αλλά σύνθεση εικόνων.

Τότε, στη Ν. Φιλαδέλφεια, η ΑΕΚ είχε προηγηθεί με 1-0, όταν ο Νικολαΐδης βρέθηκε σε θέση βολής, στα αριστερά. Κάτι ανάλογο έγινε με τον Τζόρτζεβιτς, στη φάση του 1-1, στην αναμέτρηση της Κυριακής. Αμφότεροι «εκτέλεσαν» διαγωνίως και σκόραραν. Δείτε όμως τη διαφορά: για να βρεθεί, τότε, σε πλεονεκτική θέση ο Ντέμης, χρειάστηκε μια «θεϊκή» μπαλιά του Τσιάρτα. Για να σκοράρει ο «Τζόλε» στο κυριακάτικο ματς χρειάστηκε, εκτός από την ετοιμότητα του Καστίγιο, η απύθμενη επιπολαιότητα εκ μέρους... σύσσωμης της ΑΕΚ.

Για ποια, κυρίως, φάση θυμόμαστε το ματς του ΟΑΚΑ, το 2002; Για το εκπληκτικό γκολ του Αλεξανδρή. Από το ΟΑΚΑ 2007 τι θα δυσκολευτούμε πολύ να ξεχάσουμε; Το απίστευτο πάθημα του Νικοπολίδη. Σημαντική διαφορά...

Εκείνος ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα του νεότερου Τζόρτζεβιτς, των Ζιοβάνι, Ζέτερμπεργκ, Ζε Ελίας, Γιαννακόπουλου, Αλεξανδρή. Ποια σχέση ποιότητας έχει εκείνη η ομάδα με τη σημερινή; Πολύ μικρή - κι ας υπάρχουν τώρα Ριβάλντο, Καστίγιο, Κωνσταντίνου. Ποια σχέση έχει η τωρινή ΑΕΚ με την ομάδα των Νικολαΐδη, Τσιάρτα, Γκαμάρα; Ελάχιστη.

Η πρώτη σύγκριση εξηγεί γιατί ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια αγκομαχά. Η δεύτερη, γιατί οι «κιτρινόμαυροι» δεν μπορούν να τον αποκαθηλώσουν. Δεν πιστεύω στο «κάθε πέρσι και καλύτερα» - αντιθέτως, με ενοχλεί κάθε εξιδανίκευση του παρελθόντος, στον αθλητισμό, την τέχνη και αλλού. Οταν όμως η πραγματικότητα βοά, δεν ωφελεί να παριστάνεις τον κουφό. Εκτός αν, όντως, έχεις εθιστεί στη μετριότητα...