Ο Τοροσίδης εξέθεσε τον Όττο (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δεν είδα το χθεσινό ματς της Εθνικής με την Κορέα. Αποφεύγω να βλέπω πράγματα με τα οποία συγχύζομαι. Ενα από αυτά θα ήταν το ντεμπούτο του Βασίλη Τοροσίδη. Οχι γιατί ο παίκτης του Ολυμπιακού δεν έπρεπε να παίξει στην Εθνική, αλλά διότι έπρεπε να βρίσκεται στο εθνικό συγκρότημα εδώ και τρία χρόνια. Το καθυστερημένο ντεμπούτο του είναι μια πράξη αδικίας, την οποία αρνήθηκα να παρακολουθήσω. Εχω πάψει να διασκεδάζω με τέτοια πράγματα.

Eχω πολλές φορές υπερασπιστεί τον Οτο Ρεχάγκελ για τις επιλογές και τη μεθοδολογία του κι άλλες τόσες τον έχω κατηγορήσει για τις αποφάσεις του. Η ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο και το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με απόλυτα κριτήρια. Θα ήταν εύκολο να πω ότι ο Γερμανός κέρδισε το Euro και στη συνέχεια αποκλείστηκε από το Μουντιάλ, δικαιολογώντας πιθανές αλλαγές της στάσης μου, αλλά δεν το κάνω. Κυρίως επειδή προσπαθώ να μην κρίνω εκ του αποτελέσματος –και το ξέρετε.

Αδικο

Σ' ένα πράγμα ο Γερμανός έχει άδικο και θα του το επισημαίνω ακόμα κι αν κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο με την Εθνική μας: η κρίση του για μια σειρά από ποδοσφαιριστές που δεν αγωνίζονται στους τρεις πρωτοπόρους της βαθμολογίας υπήρξε στο διάστημα της θητείας του επιδερμική, άστοχη και επιζήμια για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η περίπτωση του Τοροσίδη είναι η καλύτερη απόδειξη.

Δίκιο

Ο Ρεχάγκελ έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται ότι η Εθνική ομάδα πρέπει να λειτουργεί ως σύλλογος κι όχι σαν πασαρέλα ποδοσφαιριστών. Εκανε πολύ καλά όταν, ύστερα από μια σειρά από πειραματισμούς, κατέληξε σ' ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών τους οποίους εμπιστεύεται κι έπραξε άγια όταν δυσκόλεψε την πρόσβαση στην ομάδα. Οταν στις κλήσεις εμφανίζονται κάθε φορά κι άλλοι (μόνο και μόνο για να τηρούνται κάποιες ισορροπίες και να γίνονται δημόσιες σχέσεις με τους ισχυρούς), δεν μπορεί να κάνεις ούτε ομάδα ούτε προκοπή. Δεν μπορείς όμως να κλείνεις και επιδεικτικά την πόρτα της Εθνικής σε ποδοσφαιριστές μόνο και μόνο επειδή αυτοί δεν αγωνίζονται στον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ και να τους καλείς όταν κάνουν μεταγραφή στους συλλόγους αυτούς, λες και η μεταγραφή είναι απόδειξη κάποιας αγωνιστικής βελτίωσης. Ο Ρεχάγκελ το 'κανε αυτό με τον Γκέκα –το θεώρησα τυχαίο. Το ξανακάνει με τον Τοροσίδη: άθελά του πάει το ποδόσφαιρο της χώρας μας πολύ πίσω.

Δικαίωμα

Στη θητεία του στην Εθνική ομάδα ο Γερμανός αρνήθηκε το δικαίωμα του διεθνούς σε πολλούς άξιους παίκτες, μόνο και μόνο επειδή αυτοί αγωνίζονταν σε μικρότερες ομάδες. Δεν τόλμησε να πάρει στην Εθνική τον Παπαδημητρίου μολονότι δεν είχε αριστερό μπακ και ταλαιπωρούσε στη θέση αυτή τον Γκούμα. Δεν δοκίμασε ούτε σ' ένα φιλικό τον Σκοπελίτη ή τον Πρίττα, επιμένοντας στον απροπόνητο πέρυσι Μπασινά και τον κουρασμένο Ζαγοράκη. Δεν δίνει σήμερα μια ευκαιρία στον Αβραάμ Παπαδόπουλο και καλεί τον Καψή, που έχει δύο χρόνια να παίξει ποδόσφαιρο. Αγνοεί τον Σπυρόπουλο διότι παίζει στον Πανιώνιο. Δεν με πειράζει τόσο η απόφαση όσο η συλλογιστική της: το μήνυμα που παίρνουν αυτά τα παιδιά είναι ότι για να παίξουν στην Εθνική πρέπει να πάνε σε συγκεκριμένους συλλόγους. Ακούγεται ανήθικο.

Προσοχή

Ο Τοροσίδης έχει κάνει εδώ και δύο χρόνια σπουδαία πρωταθλήματα –όποιος παρακολουθεί ποδόσφαιρο και δεν εξαντλεί την προσοχή του στην ομάδα που υποστηρίζει το γνωρίζει. Ο παίκτης αυτός το περασμένο καλοκαίρι χλευαζόταν από τον Σόλιντ, που έλεγε ότι «αν ήταν καλός, θα έπαιζε στην Εθνική». Ο Ρεχάγκελ τον αγνοούσε επιδεικτικά: δεν πήγε ποτέ ούτε αυτός ούτε ο πανταχού παρών Τοπαλίδης να δει ένα ματς της Ξάνθης, όπως δεν πάει να δει ένα ματς της Λάρισας, του Αρη, του Ατρομήτου, του ΟΦΗ –είναι δικαίωμά του. Μόνο που η μεροληπτική κρίση του κάνει απίστευτα κακό στο ελληνικό ποδόσφαιρο: η κλήση στην Εθνική είναι για έναν ποδοσφαιριστή ηθική ανταμοιβή. Δεν μπορεί ένας ομοσπονδιακός προπονητής να υποχρεώνει έναν παίκτη να πάει σε συγκεκριμένες ομάδες για να τον καλέσει. Ο Τοροσίδης, αν έμενε στην Ξάνθη, δεν θα είχε κληθεί ποτέ κι ας είναι σπουδαίος παίκτης. Κάτι μου μοιάζει λάθος.

Ελληνες

Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί στην Ελλάδα η άποψη ότι δεν υπάρχουν Ελληνες ποδοσφαιριστές. Οι ελληνικές ομάδες (θύματα αυτής της αντίληψης, που βοηθά μόνο κάποιος αετονύχηδες που παριστάνουν τους μάνατζερ) ξοδεύουν κάθε καλοκαίρι εκατομμύρια ευρώ για να φέρουν ξένους παίκτες απ' το πανέρι. Στην καλύτερη, υπερτιμημένους επαγγελματίες γυρολόγους που ελάχιστα προσφέρουν. Ενας από τους λόγους που αυτή η κουταμάρα έχει πέραση είναι και η μεθοδολογία του Ρεχάγκελ: όταν ο Γερμανός δεν δίνει ευκαιρίες σε νέα παιδιά, μόνο και μόνο γιατί αυτά δεν παίζουν στους μεγάλους του κέντρου, πώς να πειστούν οι παράγοντες ότι οι Ελληνες παίκτες αξίζουν καλύτερη μεταχείριση;

Πρόβλημα

Δουλειά ενός ομοσπονδιακού προπονητή είναι να καταδεικνύει και τον εθνικό πλούτο της χώρας στην οποία δουλεύει. Αν στα μάτια του Ρεχάγκελ η Ελλάδα είναι μια τριτοκοσμική χώρα στην οποία ποδόσφαιρο παίζουν μόνο τρεις ομάδες, υπάρχει πρόβλημα. Ο Τοροσίδης, ο οποίος σε πέντε ματς στον Ολυμπιακό έχει παίξει σε τέσσερις διαφορετικές θέσεις, αποδεικνύοντας ότι είναι ανώτερος από επτά υπερτιμημένες καλοκαιρινές μεταγραφές, εξέθεσε τον Ρεχάγκελ.

Παιδαγωγός

Ο προπονητής πρέπει να είναι και παιδαγωγός. Ο παιδαγωγός πρέπει να βοηθά το παιδί να γίνει καλύτερο, να του μαθαίνει το σωστό, να το μαλώνει, αλλά και να το ανταμείβει. Ο Ρεχάγκελ δυστυχώς ξεχνάει τον παιδαγωγικό του ρόλο. Αν ο Σπυρόπουλος, ο Σκοπελίτης, ο Παπαδόπουλος, ο Πρίττας, ο ίδιος ο Τοροσίδης ένιωθαν παίκτες της Εθνικής, θα έδιναν κάτι παραπάνω για να δικαιολογήσουν την κλήση στην πρωταθλήτρια Ευρώπης και σίγουρα θα προσπαθούσαν να γίνουν καλύτεροι. Θαυμάζω αυτά τα παιδιά, γιατί ξέρω πόσο εύκολα μπορεί να τα παρατήσει κάποιος αν ηθικά δεν ανταμείβεται.

Ιταλία

Στην Ιταλία, με απόφαση της κυβέρνησης, ανεστάλησαν τα πρωταθλήματα όλων των κατηγοριών. Υπάρχουν διάφορα παραδείγματα προς μίμηση για τους δικούς μας παράγοντες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τα όσα συμβαίνουν στην Ιταλία όμως αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν.

Εδώ και χρόνια (από το 1995 κι έπειτα) κάθε τόσο στην Ιταλία διακόπτονται ματς εξαιτίας επεισοδίων ή υπάρχουν νεκροί αστυνομικοί ή οπαδοί. Γιατί; Διότι στην Ιταλία υπάρχει η απόλυτη ασυδοσία των οργανωμένων οπαδών. Σε σχεδόν όλες τις ομάδες υπάρχουν σύνδεσμοι οργανωμένων οπαδών που λειτουργούν ως αυτόνομες εταιρείες: έχουν έσοδα από merchandising, διατηρούν ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο, κάνουν εκδρομές, έχουν έσοδα από συνδρομές, εκδίδουν εφημερίδες και περιοδικά. Ολα αυτά δεν θα ήταν πρόβλημα αν δεν γίνονταν κυρίως στο όνομα μιας αντιπαλότητας με το κράτος και την αστυνομία! Οι περισσότεροι από τους συνδέσμους αυτούς ελέγχονται από ακραίες πολιτικές οργανώσεις και οι ινστρούχτορες αρχηγοί τους «στρατολογούν» πιτσιρικάδες, πείθοντάς τους ότι είναι μέλη οργανώσεων που στο όνομα της ομάδας (που δεν έχει σημασία αν λέγεται Λάτσιο, Ρόμα, Μίλαν, Λιβόρνο, Κατάνια κ.ο.κ.) δεν μασάνε από κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η υποστήριξη της ομάδας στην προκειμένη περίπτωση έχει λιγότερη σημασία από την πρόκληση των αστυνομικών, που –πρέπει να πω– κι αυτοί άλλο που δεν θέλουν: τα ιταλικά γήπεδα είναι πυριτιδαποθήκες –τα επεισόδια που γίνονται είναι λίγα σε σχέση με αυτά που θα 'πρεπε να γίνονται!

Οι ποδοσφαιρικές εταιρείες είναι, στην προκειμένη περίπτωση, εντελώς στη γωνία. Τα κλαμπ των οργανωμένων έχουν καταλάβει σε κάθε γήπεδο ένα μέρος της εξέδρας, στο οποίο κάνουν ό,τι γουστάρουν: στις «κούρβες» ακούγονται πολιτικά συνθήματα, κυκλοφορεί άφθονο χασίς και σπιντάκια, υπάρχουν για την περίσταση που θα χρειαστεί ακόμα και βόμβες μολότοφ. Σήμερα οι Ιταλοί σταμάτησαν τα πρωταθλήματα και προβληματίζονται για τις μεθόδους αστυνόμευσης των γηπέδων –με κάνουν να γελάω! Αυτό που γίνεται είναι κανονικός πόλεμος και στους πολέμους η αστυνόμευση πάει περίπατο: αυτό που χρειάζονται είναι κυανόκρανους του ΟΗΕ.

Η μόνη λύση τους είναι να κλείσουν όλες τις θύρες των οργανωμένων, απαγορεύοντας σε χιλιάδες ανθρώπους να πάνε στα γήπεδα. Και να βάλουν στρατιώτες να φυλάνε τις εισόδους των γηπέδων, οπλισμένους με μπαζούκας και χειροβομβίδες…