Τι έκανες στον πόλεμο, Ελλάδα; (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες όπου ανθεί το μπάσκετ αυτή η εβδομάδα είναι «εβδομάδα Κυπέλλου». Στην Ισπανία διεξάγεται (σε ένα γήπεδο, σε μια πόλη) το Φάιναλ 8 με τη συμμετοχή των οκτώ καλύτερων ομάδων της βαθμολογίας. Η Ιταλία, η Γαλλία, ακόμα και η Ρωσία βαδίζουν λίγο πολύ με πυξίδα το ισπανικό μοντέλο και απολαμβάνουν μια γιορτή που διαφημίζει το άθλημα σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας.
Εμείς; Εμείς είχαμε φάιναλ φορ και το καταργήσαμε μόλις καταλάβαμε ότι δεν είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι, για να διοργανώσουμε αναίμακτη φιέστα. Εναν ψωριάρη τελικό διοργανώνουμε κάθε χρόνο και αυτόν τον βάζουμε στα σκαριά με γνώμονα το «βόηθα Παναγιά».
Ευτυχώς, οι προσευχές των φιλήσυχων φιλάθλων εισακούστηκαν φέτος για δεύτερη συνεχή χρονιά. Απέναντι στον Παναθηναϊκό δεν πρόκειται να παραταχθεί κάποια από τις ομάδες που διαθέτουν στρατούς οργανωμένων οπαδών. Πέρυσι ήταν το νυσταγμένο Μαρούσι, φέτος ο ουρανοκατέβατος ΑΓΟ Ρεθύμνου. Κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα χρειαστεί καν να φτιαχτούν από την αστυνομία νεκρές ζώνες. Και πώς θα γίνει τελικός χωρίς νεκρές ζώνες; Δεν θα λείπει κάτι από την αύρα του;

Εχει απόλυτο δίκιο ο Αλέξης Σπυρόπουλος σε αυτό που έγραψε χθες. Η Ελλάδα των γηπέδων παίζει πόλεμο ελαφρά τη καρδία. Εν ου παικτοίς. Και χωρίς καμία βούληση για εκεχειρία. Οικτίρουμε τους Ιταλούς για την κρίση βίας που περνάει το ποδόσφαιρό τους και συμμετέχουμε στο πένθος για τη δολοφονία του αστυνομικού στη Σικελία.
Για πείτε μου όμως, σε τι ακριβώς είμαστε εμείς καλύτεροι; Είναι μήπως προτιμότερη η τυφλή, κενή κινήτρων και αφορμών βία των ελληνικών γηπέδων από τη συνήθως υποκινούμενη από φασιστικά στοιχεία (και κίνητρα) βία των ιταλικών, των γερμανικών ή των ολλανδικών γηπέδων; Μη με βάζετε να διαλέξω μεταξύ βλακείας και βλακείας. Οι βλάκες είναι ανίκητοι.

«Στην Ελλάδα δεν έχουμε θύματα», θα μου πείτε, σαν εκείνο τον υπουργό που ζητούσε κάποτε να του δείξουν «ένα νεκρό από το νέφος». Δεν έχουμε (πολλούς) νεκρούς, επειδή είμαστε τυχεροί.
Κάθε Σαββατοκύριακο, άνθρωποι σώζονται στο παρά τρίχα. Ο χουλιγκανισμός έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις, ώστε παύει να αποτελεί είδηση και δεν προβάλλεται καν από τα ΜΜΕ. Πολύχρωμες συμμορίες δίνουν ραντεβού για ξύλο στα γήπεδα του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ, του πόλο, ακόμα και του γυναικείου βόλεϊ, όπου οι μπάτσοι είναι λιγότεροι. Γειτονιές ή ολόκληρες πόλεις αναστατώνονται, περιουσίες καταστρέφονται, αθώοι και λιγότερο αθώοι άνθρωποι πληγώνονται, ιθύνοντες χασμουριούνται.

Ποιος ενδιαφέρεται να σταματήσει όλα αυτά τα ελεεινά; Ακόμα και οι καλές προθέσεις του Ντέμη χλευάστηκαν. Οταν καταφτάσει τυλιγμένο σε λευκό σάβανο το πρώτο θύμα, ομάδες και πολιτεία θα δώσουν από κοινού ένα γερό χαστούκι στο χουλιγκανισμό, με σκληρές ανακοινώσεις. Και η ζωή θα συνεχιστεί με ύμνους για τον «υπέροχο κόσμο μας» και με κατάρες για τους κουτόφραγκους που κυνηγάνε τις ομαδάρες μας και τις τιμωρούν.
Εάν θέλετε την ταπεινή, ακραία ομολογώ, άποψή μου, την καλύτερη υπηρεσία στη χώρα θα την προσφέρει η κυβέρνηση που θα βάλει λουκέτο στα γήπεδα για ένα χρόνο ή για οσοδήποτε χρειαστεί, πριν έχουμε κι εδώ νεκρούς μήπως και καθαρίσει έτσι η κόπρος του Αυγείου. Μόνο έτσι θα τεθούν οι ομάδες (ανώνυμες εταιρείες, υποτίθεται) αντιμέτωπες με τις ευθύνες τους. Πού ξέρετε, ίσως βρεθούν αρκετοί ψύχραιμοι και φιλήσυχοι άνθρωποι για να μετουσιώσουν την ευγνωμοσύνη τους σε μελλοντικές ψήφους.