Πρόβλημα συνδυασμού (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Eάν η φετινή ομάδα του Ολυμπιακού πέτυχε το ρεκόρ να γίνει η πρώτη στην ιστορία του συλλόγου που αποκλείεται από ομάδα της Β' Εθνικής, η ομάδα του Παναθηναϊκού πέτυχε το ασύλληπτο να γίνει η πρώτη ομάδα στην ιστορία του συλλόγου που δεν νικά μέσα-έξω την ομάδα του ΟΦΗ.

Επίσης, είναι η πρώτη ομάδα που κατορθώνει να προηγηθεί δύο φορές και να ισοφαριστεί σε αγώνα πρωταθλήματος πριν συμπληρωθεί το τέταρτο. Οχι σε αδιάφορη καμπή του πρωταθλήματος, αλλά μετά την ισοπαλία της ΑΕΚ, έχοντας τη δυνατότητα να την περάσει στη βαθμολογία. Ο λόγος είναι σύνθετος. Στην επίθεση οι παίκτες του Παναθηναϊκού έχουν πρόβλημα να συνδυαστούν και στην άμυνα να συνεννοηθούν. Ο Παναθηναϊκός έχει μια δυσκολία στο να συνδυαστούν τα χαφ με τους επιθετικούς του. Μπορεί δύο και τρεις παίκτες να είναι διακριθέντες και να μην έχουν συνεργαστεί ούτε μία φορά. Κλασικό παράδειγμα, ο Αντρέας Ιβανσιτς.

Παίζει σαν να πιστεύει ότι όταν φτάσει η μπάλα στα πόδια του η φάση θα πρέπει να τελειώσει με αυτόν τελευταίο παίκτη του Παναθηναϊκού που την ακουμπάει. Από δυνατότητες έχει μεγάλες, αλλά ακόμη και οι δυνατότητες του Μαραντόνα δεν θα έφταναν για μια τέτοια προσέγγιση στην τέχνη του ποδοσφαίρου. Θα ήταν, πάντως, άδικη η κριτική στην επίθεση του Παναθηναϊκού, όταν έχει πετύχει δύο γκολ φέρνοντας σε δεύτερη μοίρα μια άμυνα που «τρεις λαλούν και ένας χορεύει». Είναι προφανές ότι τρεις παίκτες στην άμυνα του Παναθηναϊκού από χαρακτήρα δεν είναι και τα πιο cool άτομα της οικουμένης. Οταν η φάση είναι δύσκολη, χρειάζεται να αντιδράσουν ακαριαία ο Γκούμας, ο Γκαλίνοβιτς και ο Βύντρα, που σπάνια κάνουν λάθος. Οταν όμως η φάση είναι σχετικά εύκολη, αλλά με δυνατότητες επιλογής, όταν το τρίο της άμυνας του Παναθηναϊκού μπορεί να επιλέξει τι θέλει να κάνει, η επιλογή του κατά κανόνα θα είναι η χείριστη.

Γι' αυτό τα περισσότερα λάθη που γίνονται στην άμυνα του Παναθηναϊκού βγάζουν μάτι. Γιατί συνήθως είναι μια μπάλα που έχει κοντρολαριστεί και με στραβοκλοτσιά καταλήγει πλάγιο άουτ, μια σέντρα που ενώ μοιάζει να καταλήγει εύκολα στα χέρια του τερματοφύλακα, ξαφνικά γίνεται κόλαση ή μια άλλη από το πλάι που η μπάλα περνάει ανάμεσα σε στόπερ και τέρμα που κοιτάζονται σαν ερωτευμένοι. Και για να μη βαριόμαστε, υπάρχει η αντίθεση. Δεν ξέρω πώς το καταφέρνει, αλλά ο Νασίφ Μορίς, γιε μου, συγχώρα με, ένα στα δύο ματς καταλήγει με το πρόσωπο προς το τέρμα να προσπαθεί να αποκρούσει μια ψηλή σέντρα και να κάνει τσαφ. Αυτή τη φορά το τσαφ δεν ήταν μοιραίο, αφού το σουτ του Νουαφόρ αποκρούστηκε (τα αντανακλαστικά που λέγαμε από τον Γκαλίνοβιτς), αλλά μια φορά στα δύο ματς η φάση θα γίνει, με τον Μόρις να κοιτάζει το κενό με το γαλήνιο βλέμμα του. Το ξέρω και το έχω εμπεδώσει ότι η ΑΕΚ αδικείται κατάφωρα από τη διαιτησία. Ας πούμε ότι εάν δεν αδικείτο θα ήταν (εδώ βάλτε τον δικό σας αριθμό) βαθμούς πλησιέστερα στον Ολυμπιακό, θα ήταν ισόβαθμοι ή θα είχε περάσει μπροστά με 10 βαθμούς.

Αυτό αφορά το διαιτητικό δίκαιο και τον βαθμολογικό πίνακα, αλλά ελάχιστα επηρεάζει την εικόνα που παρουσιάζει η ΑΕΚ. Εικόνα μιας ομάδας που μανατζάρεται με την ελαφρότητα ενός προπονητή που δεν νιώθει ότι η καριέρα του εξαρτάται από το αποτέλεσμα. Ο οποίος δοκιμάζει τον Κυριακίδη στη θέση του δεξιού χαφ και κρατάει τον Μαντούκα στον πάγκο. Επίσης, έναν προπονητή που από σεβασμό στην ιστορία του δεν θα έπρεπε να έχει αφήσει τον Ακη Ζήκο να πρωταγωνιστεί στο δραματικό θεατρικό έργο «Οι τελευταίες μέρες του Βασιλάκου», αφού κινείτο με την άνεση και την ταχύτητα του αξέχαστου δημοφιλούς μέσου στα τέλη της καριέρας του. Η ΑΕΚ θα μπορούσε να έχει κερδίσει, αν ο Βασσάρας της είχε δώσει το πέναλτι ή κατακυρώσει το γκολ του Τσιρίλο, εκτός όμως της διαφοράς από τον Ολυμπιακό τίποτα δεν θα άλλαζε. Η ομάδα του Φερέρ σε αυτή τη χρονική στιγμή παίζει χειρότερο ποδόσφαιρο από την αντίστοιχη του Σάντος και νομίζω ότι ο Πορτογάλος απομακρύνθηκε για την ποιότητα του θεάματος.

Αν πάντως η ποιότητα του θεάματος ήταν λόγος απομάκρυνσης του προπονητή, μετά το χθεσινό ματς του Ολυμπιακού έπρεπε να είχαν φύγει όχι ο Λεμονής και ο Ράντος, αλλά ο Σάββας και ο Δουρέκας. Ο Ολυμπιακός έπαιξε όσο ακριβώς χρειαζόταν για να νικήσει μια ομάδα που αποβάλλεται ο τερματοφύλακάς της στο μισάωρο. Παρά τα ταρατατζούμ «πάμε για γκολ και θέαμα», ο Ολυμπιακός έδειξε ότι τα «Ζήνεια ’07» έχουν αρχίσει. Δεν ξέρω αν ο μετρ του μαγαζιού της Πέγκυ κλείνει τραπέζια από τώρα για τον Μάιο, αλλά το μυαλό των παικτών του Ολυμπιακού μοιάζει να βρίσκεται ήδη στους πανηγυρισμούς και αυτό που παρουσιάζουν τα κουρασμένα τους κορμιά στο Καραϊσκάκη δεν είναι άξιο κριτικής.