Διαιτητές στα όρια νευρικής κρίσης (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Αν δεν υπήρχε διαιτητής στο γήπεδο, πιστεύω ότι η ΑΕΚ θα είχε νικήσει τον Εργοτέλη, έστω παίζοντας άσχημα. Επίσης, είμαι βέβαιος ότι η Λάρισα θα είχε χτυπήσει πέναλτι στην Ξάνθη κι ο Αντζας όταν τράβηξε τον Αλωνεύτη θα έφευγε μόνος του από το γήπεδο. Αντίθετα με τον Κασναφέρη, που έχει παίξει μπάλα, οι ποδοσφαιριστές, που δεν έχουν υπάρξει διαιτητές, έχουν αίσθηση του δικαίου.

Από τον Αργυρόπουλο, που τα θαλάσσωσε στο ματς του ΠΑΟ με τον ΟΦΗ δεν μπορώ να περιμένω τίποτα: όταν στη Β’ Εθνική υπάρχουν 80 διαιτητές και στη Γ’ Εθνική 120, είναι αδύνατον όποιος φτάνει στη μεγάλη κατηγορία να έχει πάρει προαγωγή έχοντας δείξει την αξία του. Πού να τη δείξει; Σε 4-5 ματς τον χρόνο που μπορεί να διευθύνει; Κι ο Κολίνα να ήταν, δύσκολα θα έδειχνε το ταλέντο του! Οι νέοι διαιτητές μοιάζουν πανικόβλητοι, αλλά το θέμα είναι τι συμβαίνει με τους παλιούς: οι Αργυρόπουλοι είναι αναλώσιμοι, αυτοί είναι που τραβάνε κουπί: ακόμα κι αν η διαιτησία φύγει από την ΕΠΟ και πάει στη Λίγκα, πάλι αυτοί του χρόνου θα παίζουν στα δύσκολα! Ο Κύρος Βασσάρας, που τα θαλάσσωσε στο ματς της ΑΕΚ με τον Εργοτέλη, είναι ο πιο τίμιος Ελληνας διαιτητής. Ο Θανάσης Μπριάκος, που μια εβδομάδα πριν τρέλανε την Ελλάδα με όσα έκανε στο ντέρμπι ΑΕΚ – Ολυμπιακός, είναι αυτός που στην καριέρα του έχει κάνει τα λιγότερα σφάλματα. Ο Γιώργος Κασναφέρης, που αλλοίωσε το αποτέλεσμα στο ματς της Ξάνθης με τη Λάρισα, χθες, είναι αυτός τον οποίο κατ' αρχήν οι ίδιοι οι διαιτητές παραδέχονται ως καλύτερο. Και οι τρεις είναι οι διαιτητές–σταρ του ελληνικού πρωταθλήματος, αυτοί που έχουν κάνει την πιο μεγάλη διεθνή καριέρα κι έχουν τα τελευταία χρόνια διαιτητεύσει στα δυσκολότερα ντέρμπι του πρωταθλήματος: αν αυτοί οι τρεις δεν μπορούν να κάνουν μια διαιτησία της προκοπής, το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από αυτό που κάποιος φαντάζεται. Και το θέμα είναι να εντοπιστεί το πρόβλημα: γιατί ακόμα κι αν του χρόνου ο αρχιδιαιτητής τοποθετηθεί από τη Λίγκα, πάλι με τους ίδιους διαιτητές θα έχει να κάνει!

Το μεγάλο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κάποιος παρακολουθώντας τις διαιτησίες του πρωταθλήματος είναι ότι ζούμε τη χρεοκοπία ενός ολόκληρου συστήματος –ελπίζω οι αρμόδιοι να το καταλαβαίνουν. Αν θέλουν να υπάρξει μια ελπίδα, πρέπει να σκεφτούν πώς δεν θα υπάρξουν προσεχώς όχι μόνον ανίκανοι διαιτητές που φτάνουν στους πίνακες με μέσον, αλλά ούτε και διαιτητές–σταρ, που δυστυχώς φαίνεται ότι βάζουν τον εαυτό τους πάνω από το παιχνίδι και γίνονται δέσμιοι του ρόλου τους, έτσι όπως αυτός έχει διαμορφωθεί από πράξεις, παραλείψεις και συμβιβασμούς. Επειδή με αυτούς θα πρέπει να περάσουμε τα επόμενα χρόνια, όποιος αληθινά ενδιαφέρεται να αλλάξει κάτι, ας ψάξει να βρει μηχανισμούς που θα τους προστατεύσει ξεκινώντας από τα βασικά: αρκετά με τους ορισμούς, αρκετά με τις ανακοινώσεις που δημιουργούν κλίμα, αρκετά με την ατιμωρησία, αρκετά με το αλισβερίσι με τις Ενώσεις, αρκετά με τους φίλους παρατηρητές που μοιράζουν άριστα, αρκετά με τα δωράκια και τις δημόσιες σχέσεις. Το ελληνικό ποδόσφαιρο πεθαίνει σφυρίζοντας.