Ας πέσει κανονικά (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

H διάθεση του Βασίλη Τοροσίδη ήταν αξιοπρόσεκτη. Στο πρώτο γκολ του Ολυμπιακού κατέβασε το χέρι μόνο όταν χρειάστηκε να τρέξει για να προλάβει την πάσα του Ριβάλντο. Η εκρηκτικότητά του αξιοθαύμαστη. Χωρίς να υπάρχει υπόνοια οφσάιντ, βρέθηκε να τρέχει μόνος με τον πλησιέστερο αμυντικό στα πέντε μέτρα. Η κίνησή του, η επιλογή της πλευράς που αποφάσισε να περάσει τον Αμπάρη, το πέταγμα της μπάλας, όλα όσα έκανε ο Βασίλης Τοροσίδης στη φάση που κέρδισε το πέναλτι ήταν σωστά, εκτός από κάτι.

Ο τρόπος που έπεσε όταν του έπιασε το πόδι ο Αμπάρης. Επεσε με αυτόν τον τρόπο που λέμε «πυροβολημένος». Σαν τον στρατιώτη στο πόστερ του Βιετνάμ που τεντώνει τα χέρια πάνω από το «Why». Και με αυτόν τον τρόπο πεσίματος, ακόμα και αν το πέναλτι είναι καθαρό, από μέσα σου κάπου θέλεις ο διαιτητής να μην το δώσει, γιατί το πιο απεχθές στο ποδόσφαιρο είναι το θέατρο.

Πάρα πολλοί παίκτες είτε βούταγαν σε ανύπαρκτες ανατροπές είτε έβαζαν σάλτσα στο πέσιμό τους για να το κάνουν δραματικότερο. Μεγάλοι παίκτες της ποδοσφαιρικής ιστορίας όπως ο Αναστόπουλος και ο Σαραβάκος, λιγότερο μεγάλοι όπως ο Γ.Χ. Γεωργιάδης και ο Βασίλης Μπορμπόκης, όταν ένιωθαν το πόδι του αμυντικού να ακουμπάει, ενίοτε και να πλησιάζει, έβγαζαν μια κραυγή σαν την γερακίνα που πέφτει στο πηγάδι, τέντωναν τα χέρια προς τον ουρανό για να δει ολόκληρο το γήπεδο το κακό που τους βρήκε και βούταγαν. Συνήθως με το πρόσωπο ψηλά για να κοιτάζουν τον Δημιουργό που τους περιμένει στον Παράδεισο και το ένα μάτι προς τη «μαυροφόρα» για να δουν αν το σφύριξε.

Η βουτιά, ιδιαίτερα αν συνοδεύεται από τσιρίδι, είναι πάντα λόγος να αμφιβάλλω για το αν το πέναλτι έγινε και είναι ο λόγος που αμφέβαλλα στις φάσεις του ματς του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ, στις οποίες εμπλεκόταν ο Καμπάνταης. Ο Λεό το έχει το συνήθειο έτσι και τον ακουμπήσουν ή όταν βλέπει ότι χάνει το κοντρόλ να κουνάει τη χαίτη, να τσιρίζει και να βουτάει. Οι παίκτες που κάνουν θέατρο είναι γνωστοί στους φιλάθλους, τους διαιτητές και κυρίως στους αμυντικούς, οι οποίοι και τους σιχαίνονται. Εχοντας το αβαντάζ του παίκτη της μεγάλης ομάδας, ο Βασίλης Τοροσίδης θα βρεθεί ξανά σε φάση που μπορεί να πάρει πέναλτι. Ας το πάρει πέφτοντας, όπως οι παίκτες πέφτουν όταν θέλουν να σταθούν όρθιοι. Μπορεί έτσι να χάσει ένα πέναλτι που με δραματική παράσταση θα έπαιρνε, αλλά θα κερδίσει την εκτίμηση των φιλάθλων και -ακόμα σπουδαιότερο- την αυτοεκτίμησή του. Γιατί το κάλπικο πέναλτι είναι σαν τα εορτοδάνεια. Εχει την πλάκα του τη στιγμή που το παίρνεις, αλλά το αποτέλεσμά του σε κυνηγάει για χρόνια.

Τώρα ότι ο Σηφάκης μετά το ματς πήγε και έδειξε τον αριθμό της φανέλας του μπροστά από τους οργανωμένους δεν νομίζω ότι είναι και έγκλημα καθοσιώσεως. Οπως και δεν καταλαβαίνω με ποια ιδιότητα μπλέχτηκε ο Γιάννης Γκούμας στη σκηνή. Να τον προστατεύσει είναι αστείο, αφού όταν θέλεις να προστατεύσεις κάποιον τον παίρνεις αγκαλιά, όπως πήρε ο Ζαγοράκης τον Νίνη στην Τούμπα, και δεν τον τραβολογάς από τη φανέλα δίνοντας την εντύπωση ότι η επόμενη κίνησή σου θα είναι να του τη χώσεις. Εκτός και αν η κίνηση του Γκούμα ήταν άλλη μια αναπαράσταση, όπως αυτή που είχε κάνει στον διαιτητή που έριξε κάτω και προσπαθούσε να πει στον Σηφάκη: «Αν δεν σταματήσεις, θα μπούνε μέσα και έτσι θα σε τραβάνε από τη φανέλα».

Πάντως το συμπέρασμα από τα τελευταία ματς του Παναθηναϊκού είναι ότι μπορεί να κάτσει πίσω και να περιμένει, διακινδυνεύοντας να παραχωρήσει ισοπαλία, και ο Μουνιόθ δεν έχει πρόβλημα να στήσει την ομάδα. Το πρόβλημα το έχει όταν οπωσδήποτε χρειάζεται τη νίκη, η ομάδα βγαίνει μπροστά και τα στόπερ βρίσκονται κοντά στη σέντρα. Σε αυτές τις περιπτώσεις έτσι και η αντίπαλη ομάδα αντεπιτεθεί με περισσότερους από έναν παίκτες, όπως ο ΟΦΗ έκανε με Νουαφόρ και Ντρούλιτς, η κατάσταση γίνεται «τρεχάτε ποδαράκια μου» και στον άξονα τα ποδαράκια που έχει ο Παναθηναϊκός μόνο γρήγορα δεν είναι.

Η υπόθεση Βασσάρα, περισσότερο από ό,τι άλλο, σηκώνει ψυχανάλυση. Μέγας γνώστης του Κύρου μού έλεγε χθες ότι ο μόνος λόγος που μπορεί να σκεφτεί στην απόφαση να μη δοθεί το πέναλτι είναι ο εγωισμός. Στο τάκλιν του ο Ζαπρόπουλος πριν «κουρέψει» τον Κονέ ίσα που ακουμπάει την μπάλα. Επειδή το μυαλό του Βασσάρα όπως και του Κυρίου κινείται σε μυστηριώδεις ατραπούς, εκείνη τη στιγμή πιθανόν να σκέφτεται: «Εάν σφυρίξω πέναλτι στο πρώτο λεπτό, όλοι θα νομίσουν ότι μάσησα από τις διαμαρτυρίες της ΑΕΚ και τους κάνω τα χατίρια. Την μπάλα την άγγιξε ο Ζαπρόπουλος πριν κλαδέψει τον αντίπαλο, άρα πάτημα έχω για να μη σφυρίξω. Οπότε δείχνω "συνεχίστε" και βλέπουν πώς αντιμετωπίζει τέτοιες φάσεις ένας μουντιαλικός διαιτητής, που έχει τιμήσει τη χώρα του σε κάθε γωνιά της γης». Βέβαια η λογική ότι ο αέρας από το πόδι του Ζαπρόπουλου κουνάει την μπάλα δεν έχει νόημα στην πραγματική ζωή. Πέναλτι ήταν η φάση, και το καβάλημα του Βασσάρα να δείξει ότι δεν μασάει από κανένα gay την πλήρωσε η ΑΕΚ.

Εγραφα το Σάββατο ότι η ανακοίνωση της Ενωσης 1924 ήταν κούφια λόγια και ότι από διαιτητικό λάθος μήνυση δεν γίνεται. Ιδού λοιπόν πεδίον μάχης λαμπρόν. Κάνει η Ενωση 1924 μια μήνυση στον Βασσάρα, για αλλοίωση αποτελέσματος, διαφυγόντα κέρδη, ψυχική οδυνή, στέλνει και το βίντεο στη FIFA και την UEFA και βλέπουμε τι γίνεται. Στην καλύτερη περίπτωση θα έχουν πάει δύο DVD στον βρόντο. Στη χειρότερη θα τιμωρηθεί η ΑΕΚ.

Το γεγονός βέβαια ότι δεν υπάρχει νομική λύση μέσω μηνύσεων δεν σημαίνει ότι η διάθεση της ΠΑΕ ΑΕΚ να μην προχωρήσει σε αυτοδικίες δεν είναι αξιέπαινη. Γιατί κάθε διαιτητής κρύβει μέσα του μια Μπριτζίτ Μπαρντό, που είχε πει και ο Τίγρης για τον Μπάκα όταν στο νοσοκομείο είχε βγει φωτογραφία με το κόκκινο σλιπ. Μόνο που για να μάθεις τι χρώμα σλιπ φοράει ο διαιτητής, πρέπει να τον στείλεις πρώτα στο νοσοκομείο, διάθεση που δεν έχει δείξει σε καμία περίπτωση η ΠΑΕ ΑΕΚ. Τώρα ότι η ευγένεια μπορεί ορισμένες φορές να εκληφθεί για αδυναμία και οι διαιτητές να καταλήξουν σε γαϊδουριές, φάνηκε από αυτό που έγινε στην Ξάνθη.

Η αγάπη του Χρήστου Πανόπουλου και του Γιώργου Κασναφέρη έχει βαθιές ρίζες. Ξεκινάει από τη δεκαετία του '90 όταν οι παράγοντες δεν χρειαζόταν να κινδυνεύουν από έμφραγμα για το τι θα συμβεί στο κάθε παιχνίδι ούτε οι διαιτητές να ασχολούνται με βαθμολογίες, αφού ο χρόνος ξεκίναγε με μόνη απορία τα ματς του Κυπέλλου. Κάτι οι αλλαγές στους προπονητές, κάτι η γκίνια, η Ξάνθη βρέθηκε σε θέση να σκέφτεται ακόμα και τον υποβιβασμό. Αλλά όπως γράφανε και στα παλιά ρομάντσα «Τότε την πόρτα χτύπησε ο έρωτας». Στο πρόσωπο του Γιώργου Κασναφέρη. Ποτέ διαιτητής δεν έδειξε την αγάπη του τόσο καθαρά σε παράγοντα όσο ο Γιώργος στον Χρήστο, στη φάση που ο Σονκό κλαδεύει τον Κλέιτον. Αφού μετά, όταν έπαιζαν τη φάση του πέναλτι στον Βαρούχα στην «Αθλητική Κυριακή», περίμενα τηλεφωνική παρέμβαση του Γιώργου να το αφιερώσει εξαιρετικά στον Χρήστο. Και όσοι είναι ακόμα ρομαντικοί μπορούν τώρα να δακρύσουν. Αυτή η πράξη αγάπης ανταμείφθηκε από τον παρατηρητή με 8,1 στη βαθμολογία. Και όταν παρατηρητής ήταν ο Τεβεκέλης, που μέχρι πέρυσι έκανε κουμάντο στην ΚΕΔ, καταλαβαίνετε ότι και να είχε αποβάλει τον Κλέιτον ο Κασναφέρης, η αγάπη είχε τέτοια άνωθεν στήριξη που τίποτα δεν μπορούσε να την κλονίσει.

Ενα άλλο μυστήριο είναι το τι έγινε στο ματς της Καλαμαριάς με τον ΠΑΟΚ. Ηταν η πρώτη φετινή γνήσια ομορφιά του ποδοσφαίρου ή πέσαμε στην κακιά την ώρα; Δύσκολο να το καταλάβεις, γιατί όταν η ομορφιά βασιλεύει, τα σκορ συνήθως είναι πιο διακριτικά, αλλά μολονότι -που θα έλεγε και ο Κονέ- συνήθως τα σκορ είναι διακριτικά, ενίοτε βρίσκεται κάποιος άσχετος και αρχίζει και σκοράρει. Γι' αυτό η αυθεντική ομορφιά του ποδοσφαίρου το 1999, ανάμεσα στον Ηρακλή και την ΑΕΚ, είχε τελειώσει με 2-3. Ο Κύπριος σκόραρε και η άμυνα του Ηρακλή στεκόταν στο ύψος της και ισοφαριζόταν. Οσο γι' αυτούς που ρωτάνε «ποιο λόγο θα είχε ο ΠΑΟΚ να κάνει την ομορφιά» εκτός από τις καλές σχέσεις με την Καλαμαριά, υπάρχει και ένα υπόλοιπο από την προηγούμενη ομορφιά, όταν είχε πάρει μεταγραφή στον ΠΑΟΚ ο Ηλιάδης, αλλά τα λεφτά που ήταν να δοθούν ακόμα και σήμερα τα χρωστάει ο ΠΑΟΚ. Αν το χρέος σβήστηκε, υπάρχει λόγος και -με τα σημερινά οικονομικά της διοίκησης του ΠΑΟΚ-, σοβαρότατος.