Η διαλλακτική του Μουνιόθ (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Βλέπω τον Παναθηναϊκό τις τελευταίες αγωνιστικές και αναρωτιέμαι αν αυτή η αγωνιστική εικόνα του είναι η τρίτη ή η τέταρτη που μας παρουσιάζει κατά τη διάρκεια της σεζόν που διανύουμε. Το σίγουρο είναι ότι ο ΠΑΟ είναι του Μουνιόθ. Μόνο που είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος αν αυτός ο Παναθηναϊκός θα υπάρχει και του χρόνου.

Υπάρχει ο πρώτος Παναθηναϊκός, αυτός του Μπάκε, που έπρεπε να παίζει 4-3-3 με Ρομέρο-Παπαδόπουλο-Σαλπιγγίδη στην επίθεση: μας τελείωσε γρήγορα, μια και κρίθηκε (από ποιους ποτέ δεν το κατάλαβα) ότι δεν έχει κάνει σωστή προετοιμασία και δεν έχει φυσική κατάσταση. Μας προέκυψε ο ΠΑΟ του Βέλιτς, που σε σχέση με αυτόν του Μπάκε δεν είχε μεγάλες διαφορές, αν εξαιρέσει κανείς την παρουσία του Εμπέντε κάτω από τα δοκάρια και την απουσία του Αποστολάκη από τον πάγκο. Μετά είδαμε τον πρώτο Παναθηναϊκό του Μουνιόθ, που έπαιζε μαζεμένος στην άμυνα, στόχευε το 1-0 και είχε ηγέτη τον Βίκτορ. Τέλος έχει εμφανιστεί ο τωρινός ΠΑΟ, που με σημαιοφόρο τον Νίνη προσπαθεί να πρεσάρει ψηλά, σκοράρει, αλλά εμφανίζεται με μια άμυνα σουρωτήρι. Η βελτίωση του παιχνιδιού του ΠΑΟ είναι εμφανής σε σχέση με το ξεκίνημα -χειρότερα άλλωστε δεν γoνόταν. Δεν είναι όμως σαφές πού θα καταλήξει ο ΠΑΟ. Δεν μιλάω για τη βαθμολογία, αλλά για τη φυσιογνωμία της ομάδας.

Χρόνος

Έχω ξαναγράψει ότι μια ομάδα λειτουργεί καλύτερα και βελτιώνεται όταν αξιοποιεί δημιουργικά τον χρόνο, όταν το γκρουπ ατσαλώνεται, δηλαδή φορτώνεται με εμπειρίες. Μόνο που για να είναι ευεργετικό το πέρασμα του χρόνου χρειάζεται να υπάρχει μια στέρεη βάση, ό,τι δηλαδή μοιάζει να λείπει από τον φετινό Παναθηναϊκό. Ο ΠΑΟ έχει παίκτες, δεν έχει βρει ακόμα σκαρί. Αυτή η δυσκολία μπορεί να οφείλεται στο ότι ο Μουνιόθ ήρθε αντιμέτωπος με πολλούς και διάφορους τραυματισμούς: έχασε τα αριστερά μπακ, τον Γκονζάλες, τον Παπαδόπουλο. Μπορεί όμως και να έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι ιδέες του προπονητή σε ό,τι αφορά το ίδιο το μέλλον της ομάδας δεν είναι τόσο ξεκάθαρες. Ο Μουνιόθ για την ώρα δεν μοιάζει να προβληματίζεται για το τι είδους ομάδα θα έχει ο ΠΑΟ του χρόνου. Τον απασχολούν μόνο τα ματς που έχει η ομάδα μπροστά της.

Παράδειγμα

Θα φέρω ένα παράδειγμα. Στο ματς με τον ΟΦΗ υπήρξαν απορίες για το ποια ήταν η χρησιμότητα των δύο αμυντικών χαφ. Η μέχρι τώρα πορεία του πρωταθλήματος έχει αποδείξει ότι ο Μπόβιο ακυρώνει τον Τζιόλη και το αντίθετο. Οι δύο μπορεί να είναι αρκετά χρήσιμοι στο ματς με τη Λανς την Πέμπτη -με τον ΟΦΗ όμως, που έπαιζε χωρίς οργανωτή, ένας έφτανε: έτσι λέει η λογική. Γιατί ο Μουνιόθ έφτασε σε αυτή την επιλογή; Είναι απλό. Ο Ισπανός, έχοντας δει στον προηγούμενο αγώνα της Τούμπας πόσο υπέφεραν ο Τζιόλης και ο Λεοντίου από το πρέσινγκ του Μπαλάφα, του Ηλιάδη και του Ζαγοράκη, ήθελε στον άξονα και τους δύο κόφτες. Η επιλογή, επειδή έγινε με βάση την ανάλυση του προηγούμενου ματς, έχει λογική: μόνο όμως αν μιλάμε για μια ομάδα με μεταβαλλόμενη αγωνιστική ταυτότητα.

Δόγμα

Ο Ισπανός εφαρμόζει αρκετά το δόγμα τού «βλέποντας και κάνοντας»: όταν είδε, π.χ., ότι ο ΠΑΟ περιμένοντας δυσκολεύτηκε να αναπτυχθεί και να κάνει το παιχνίδι του στο «Κλ. Βικελίδης» ή στην Κέρκυρα (ή ακόμα και στα ματς του Κυπέλλου με την Καλαμαριά) προσπάθησε να τον αλλάξει και να τον μάθει (με τη μονιμοποίηση του Μάντζιου και την προσθήκη του Νίνη) να παίζει λίγο περισσότερο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Αυτές οι κινήσεις δημιουργούν μια καλύτερη εικόνα ομάδας -άλλο όμως είναι η εικόνα και άλλο η ομάδα. Ο ΠΑΟ μοιάζει βελτιωμένος -κανείς όμως δεν μπορεί, παρακολουθώντας τα παιχνίδια του, να καταλάβει τι ομάδα θα έχει του χρόνου. Ούτε καν σε ποιους παίκτες θα στηρίζεται.

Πάθος

Ο Μουνιόθ είναι ένας καλός προπονητής. Η νοοτροπία του αρέσει στον κόσμο, το πάθος με το οποίο ζει τα παιχνίδια είναι αληθινό και σε κερδίζει. Στη μέχρι τώρα παρουσία του στην Ελλάδα όμως ο προπονητής μοιάζει να δίνει εξετάσεις κάθε φορά: τα παιχνίδια μοιάζουν με δοκιμασία και ταυτόχρονα με επίδειξη. Κάθε ματς του ΠΑΟ θα μπορούσε να συνοδεύεται και από μια προγραμματική δήλωση του κόουτς: «Ξέρω να ενορχηστρώσω ένα ματς υπομονής και θα το δείτε στο ματς με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ», «Μπορώ να παρουσιάσω μια ομάδα που να παίρνει την πρωτοβουλία και εκτός έδρας, παρακολουθείστε το ματς στην Ξάνθη», «Μπορώ να διδάξω άμυνα και αντεπιθέσεις, δείτε τον αγώνα στο Περιστέρι», «Δεν διστάζω να βάλω βασικό ένα 16χρονο, το έκανα με το Αιγάλεω» κ.λπ. Ανάμεσα σε μια προπονητική αγωγή και μια προπονητική διαλεκτική βλέπουμε το δεύτερο.

Κέρδος

Αν ο Τζίγκερ θέλει να κρατήσει τον Μουνιόθ, καλά είναι να το κάνει τώρα: ο ΠΑΟ από την εκκρεμότητα του μέλλοντος του κόουτς δεν έχει κανένα κέρδος. Ο Μουνιόθ έχει δείξει τι μπορεί να κάνει και τι ξέρει να κάνει: στον ΠΑΟ πρέπει να αποφασίσουν τι ομάδα θέλουν και τι ομάδα θα του παραγγείλουν για του χρόνου, συμφωνώντας μαζί του για τις απαραίτητες αναγκαίες προσθήκες για να μην πάρουν πάλι παίκτες μια εβδομάδα πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Ανάγκες υπάρχουν σε όλες τις γραμμές, όμως αυτό που είναι απαραίτητο είναι οι προτεραιότητες. Ας καταλήξουν τι θέλουν, ώστε να μπορεί ο προπονητής να βάλει τις βάσεις για την ομάδα της νέας σεζόν και να αξιολογήσει τι του χρειάζεται. Διαφορετικά ο Μουνιόθ θα περάσει στην ιστορία ως ο προπονητής που έδειξε την αξία του χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω του…

Prozone 21

«Δεν έχουμε συνηθίσει να δημοσιεύετε το κολονάκι κάθε Παρασκευή και χάσαμε τον μπούσουλα», μου είπε ένας διαιτητής. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη, για όσα έγιναν φταίω εγώ. Τουλάχιστον θα διασκεδάσουν οι άνθρωποι της ProZone.

Βασσάρας (Εργοτέλης – ΑΕΚ 0-0). Εγραφα ότι «η τοποθέτησή του ήταν καλό μαντάτο για τον Εργοτέλη, αφού ο Κύρος δεν καταλαβαίνει από μεγάλους». Εκανε μια εξαιρετικά κακή διαιτησία, κι όχι μόνο γιατί δίστασε να πάει στη βούλα στο 14ο δευτερόλεπτο. Εσπρωξε την ΑΕΚ στο β' ημίχρονο, δεν έβγαλε δεύτερη κίτρινη στον Πλιάτσικα, έδινε κατά συρροή φάουλ, φαινόταν ότι λειτουργούσε με ενοχές. Αντιθέτως ο Μποζατζίδης μου φάνηκε ότι ήξερε πολύ καλά τι έκανε, γι' αυτό και δεν παραπέμφθηκε.

Γκαϊτατζής (Πανιώνιος – Αρης 0-0). Πήγα στο γήπεδο να τον χαρώ. Οι άνθρωποι του Πανιωνίου μου ορκίζονταν ότι τα περί ξαφνικού έρωτα είναι κακοήθειες. Οι δύο κίτρινες στον Γκαρσία σε δέκα λεπτά δείχνουν ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει καριέρα.

Καρατζάς (Ατρόμητος – Αιγάλεω 1-1). Εγραφα την Παρασκευή: «Στην προκειμένη, το 50-50 δηλαδή "Χ", δεν αντέχεται, αλλά τι να κάνεις, μου λες;…».

Τεροβίτσας (Ιωνικός – Κέρκυρα 0-0). Τον έφαγε τον Σπύρο κανονικά. Η εκδίκηση του Κανελλάκη. Μην ξεχνάτε ότι από τον Φωτιάδη και τη διαιτησία του στο Κέρκυρα – Ιωνικός 1-0 άρχισαν όλα.

Παμπορίδης (Καλαμαριά – ΠΑΟΚ 3-1). Ο,τι και να γίνει ο Δαμήλος είναι ξανά ο παράγοντας της χρονιάς και του χρόνου πρέπει να βραβευθεί από το «Status»…

Κασναφέρης (Ξάνθη – Λάρισα 1-0). Απλώς θυμίζω: «Με δεδομένα κάποια προηγούμενά του στην ακριτική πόλη, κανονικά έχει ξεκινήσει φορτωμένος τον "άσο" από την Αθήνα, αλλά πρέπει να βοηθήσει και η ομάδα, γιατί όσο μπάλα και να ξέρει (αντίθετα με τους προέδρους), γκολ δεν βάζει. Φοβάμαι μόνο μη δει τους παρατηρητές (Μάλαμα και Ζαχά), του έρθουν τίποτα δάκρυα στα μάτια, συγκινηθεί και δεν βλέπει καλά…». Συγκινημένος και συγκινητικός.

Κουκουλάκης (Ολυμπιακός – Ηρακλής 2-0). Αποτίναξε τη φήμη του «φιλοπαναθηναϊκού») και θα παίζει από του χρόνου στα ματς του Ολυμπιακού συχνότερα…

Αργυρόπουλος (ΠΑΟ – ΟΦΗ 2-2). Δεν μπορεί το παιδί. Οσους φίλους και να έχει, φαίνεται ότι δεν μπορεί. Οσο για το ρεσιτάλ του επόπτη Ιτσκου, τα 'χω γράψει προ πολλού: «γέρνεις και ο Ιτσκος σου μ’ αγγίζει κι εγώ ριγώ…». Γι’ αυτό κι ο Κούρτης του έβαλε άριστα…