Ντουμπάι: ένα απέραντο εργοτάξιο (Δημήτρης Μπαλής)

Βρίσκομαι ήδη στο Ντουμπάι, από την Κυριακή το βράδυ. Την ώρα που γράφω το κείμενο, μόλις έχω γυρίσει από μια μεγάλη βόλτα, όπου εγώ και μερικοί συνάδελφοι μείναμε έκπληκτοι από αυτά που είδαμε και μάθαμε. Με νωπές λοιπόν τις εικόνες, θα παραθέσω ορισμένα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα. Αρχικά η πτήση με την Emirates, μου θύμισε Ολυμπιακή και μην γελάσετε με αυτό που γράφω. Αψογο και συνεχές σέρβις, εξυπηρέτηση υψηλού επιπέδου ακόμη και για τις οικονομικές θέσεις και όχι μόνο για τις Business, όπως συνηθίζουν σχεδόν όλες, πλέον, οι αεροπορικές εταιρείες. Επειδή έχω τη δυνατότητα να ταξιδεύω σχεδόν κάθε εβδομάδα και με διαφορετική εταιρεία, σας λέω ότι μόνο η Ολυμπιακή έχει εφάμιλλο σέρβις. Ισως αυτός να είναι και ένας λόγος, μη βιωσιμότητας (υπάρχουν κι άλλοι σοβαρότεροι). Οι Αραβες όμως, δεν υπολογίζουν τόσο τις δαπάνες αυτού του είδους. Εβαλαν καθημερινή πτήση Αθήνα – Ντουμπάι, κι ας έχουν 30-40% πληρότητα. Με προσιτές τιμές, γιατί θέλουν να προσελκύσουν τουρισμό. Σε αυτόν τον τομέα επενδύουν όλα τους σχεδόν τα κέρδη από το πετρέλαιο. Ισως θεωρούν ότι κάποτε θα στερέψει και βάζουν βάσεις τουριστικής ανάπτυξης. Φθάνοντας στο Ντουμπάι, ένα από τα επτά εμιράτα της Μέσης Ανατολής, αντικρίζεις ένα αχανές αεροδρόμιο. Για να φθάσουμε μέχρι την έξοδο χρειαστήκαμε τρία τέταρτα της ώρας. Δρόμοι φαρδιοί, σήμανση παντού και ξενοδοχεία απίστευτα. Τεράστια, πολυτελή, με όλες τις ανέσεις. Κοιτάζοντας από το παράθυρο του δωματίου, βλέπεις ένα απέραντο εργοτάξιο και λες ότι χτίζουν εδώ τριγύρω,. Αμ δε…Κυκλοφορώντας με το ταξί, πηγαίνοντας προς την παραλία, οι ουρανοξύστες στοιβάζονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Ξενοδοχεία στην πλειονότητα, υποδέχονται το αποτέλεσμα της δημοτικότητας του τόπου. Συνεχίζοντας την περιήγηση, περνάμε από την παλιά πόλη και κατευθυνόμαστε στην ατέλειωτη περιοχή – παραλία Jumeirah. Αν κάποιος μας το έλεγε δεν θα το πιστεύαμε. Το είδαμε και το περιγράφω. Στην περιοχή της Dubai Marina, έχουν φτιάξει εσοχές για μαρίνες, οι οποίες ήδη φιλοξενούν πανάκριβα γιοτ. Αυτές ίσα ίσα που διακρίνονται, αφού περιστοιχίζονται από πανύψηλα κτίρια. Γερανοί, σκαλωσιές, χιλιάδες εργάτες και αμέτρητα γιαπιά, κατακλύσουν την περιοχή. Λες και δεν υπήρχε τίποτα πριν και όλα γίνονται τώρα. Αυτή βέβαια είναι και η πραγματικότητα. Στην ουσία, πριν 3-4 χρόνια ελάχιστα αξιοποιημένη ήταν η περιοχή. Τώρα όλες οι μεγάλες αλυσίδες ξενοδοχείων δεν έχουν απλά ένα κτίριο, αλλά περισσότερα, με όλα τα κομφόρ. Φυτρωμένα σαν τα μανιτάρια, το ένα κολλητά στο άλλο, ζαλίζεσαι μέχρι να κοιτάξεις την κορυφή τους, που συνήθως καταλήγει στο 60ό όροφο. Για 2 ώρες και ένα τέταρτο διαδρομής, πληρώσαμε 130 ντιρχάμ, δηλαδή κοντά στα 30 ευρώ, 7 άτομα. Στην Αθήνα, θα ήθελε κάποιος τουλάχιστον 100. Η βενζίνη κοστίζει 4 ντιρχάμ το γαλόνι (3,75 λίτρα), δηλαδή το λίτρο φθάνει τα 20 λεπτά του ευρώ και κάτι. Λογικό θα πείτε. Το πετρέλαιο είναι λίγο πιο ακριβό, αλλά θα μου πείτε ότι το έχουν στα πόδια τους. Ενας ταξιτζής παίρνει μηνιαίο μισθό 800 περίπου ευρώ, ενώ το ενοίκιο για ένα τριάρι, στοιχίζει κοντά στα 1.000 ευρώ το μήνα. Λιγότερα σου έρχεται να πηγαίνεις μερικές μέρες ως τουρίστας. Θα επανέλθω προσεχώς, με περισσότερα. Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στην πίστα της περιοχής, όπου θα δοκιμάσουμε τα νέα ελαστικά της Pirelli, Zero Mission.