Το πολύ... Μάλι στο ρόστερ και η κουλτούρα της χαρούμενης αναρχίας (Sportday / Σπυρόπουλος)

Ο Ακης Ζήκος ύστερα από τέσσερα γεμάτα χρόνια καθημερινής τριβής με τη γαλλική ποδοσφαιρική πρακτική, εάν του ζητηθεί να περιγράψει μονολεκτικά πώς παίζεται το παιγνίδι εκεί, θα σου (το) πει «άναρχο». Με όλη την έξοχη παραγωγική διαδικασία-υπόδειγμα των περιώνυμων ακαδημιών στη χώρα, απ' τη Ναντ ως το Κλερφοντέν, παρά ταύτα τον τόνο στο παιγνίδι εξακολουθούν να κυριαρχούν στο να τον δίνουν τα εκατοντάδες μαυράκια της Αφρικής και λοιπών παλαιών αποικιών.

Με το άγριο φυσικό ταλέντο τους, με το ατίθασο της κατά κανόνα μικρής ηλικίας τους, με την εξωπραγματική δύναμη και την απαράμιλλη εκρηκτικότητα. Είναι πακέτο, όλο αυτό, που δύσκολα μπαίνει σε νόρμες. Ευχάριστο, να το χαζεύεις. Εφιάλτης, για τον σπουδασμένο αυστηρό τακτικιστή του Κοβερτσάνο. Η Λανς, η καλύτερη ομάδα της Γαλλίας «κάτω απ' την Ολιμπίκ Λιόν», ανήκει ακριβώς σε τούτο τον κόσμο της... χαρούμενης αναρχίας. Εχει πολύ Μάλι στο ρόστερ της. Και, ως γνωστόν, ένας παίκτης απ' το Μάλι είναι ευλογία. Δύο, πρόβλημα. Τρεις, χάος.

Εχει και Ακτή Ελεφαντοστού και Γκαμπόν και Βόρεια Αφρική (Τυνησία, Μαρόκο) και ολίγη από Σερβία και Βραζιλία! Αντε... μάζεψέ τους, δηλαδή. Η Πάρμα, εφέτος η δεύτερη-τρίτη χειρότερη ομάδα της Serie A, στον όμιλο του Κυπέλλου UEFA τους δάμασε, για την πλάκα της, στο «Φελίξ Μπολάρ». Και στο τέλος, αφού τους δάμασε, τους άρπαξε ολόκληρο το ματς εκεί μέσα. Επειδή αντιπαρέταξε πνευμόνια στα πνευμόνια και υπερείχε χάρη στην τακτική κουλτούρα απέναντι στην κουλτούρα της ελευθεριότητας.

Ο Βίκτορ φόβισε τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού ότι «άμα παίξετε έτσι», όπως με τον ΟΦΗ, «θα φάτε τέσσερα γκολ». Ο Βίκτορ παραείναι σημαντικός ποδοσφαιράνθρωπος για να μην ξέρει ότι (έως και) ποτέ στο ποδόσφαιρο μία ομάδα δεν κάνει δύο ίδια, διαδοχικά, ματς... έτσι. Είτε καλά είτε κακά. Εάν, δηλαδή, οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού νικούσαν την Κυριακή τον ΟΦΗ μυοχαλαρωτικά, τι θα τους έλεγε; Οτι «άμα παίξετε έτσι» και στη Γαλλία «θα βάλετε τέσσερα γκολ»; Προφανώς, όχι.

Απλώς, ο Βίκτορ γνωρίζει πως το να κραδαίνεις το φόβητρο «θα φάτε τέσσερα γκολ» λειτουργεί σαν κεντρομόλος δύναμη. Οπως με τον ΟΦΗ ήταν ακατανίκητη στο υποσυνείδητο των παικτών του Παναθηναϊκού η ιδέα ότι θα νικήσουν «όπως και να 'χει», έτσι απόψε στο ίδιο αυτό πανίσχυρο υποσυνείδητο κυριαρχεί ο φόβος της πανωλεθρίας. Είναι ευτύχημα. Διότι ο φόβος συσπειρώνει. Συμπτύσσει την ομάδα. Φέρνει κοντά τον έναν στον άλλον. Δεν χρειάζεται, καν, να τους το πει ο προπονητής να 'ναι οι γραμμές... πλησίον. Θ' αλληλοπροσεγγιστούν, μονάχες!

Το δυστύχημα θα ήταν εάν, από το «μέσα» των αποδυτηρίων, επιχειρηθεί (ερήμην του κόουτς) να περάσει στην ομάδα η λογική μιας κάποιας αυτοεξοικονόμησης ώστε «να τα καταφέρουμε και την Κυριακή». Τότε, ναι, μπορεί να φάνε τέσσερα! Και, ως η νωπή ιστορία διδάσκει, μετά δεν θα τα καταφέρουν ούτε την Κυριακή. Είναι το γνωστό σετ των αλλεπάλληλων αγώνων του Δεκεμβρίου. Οπου έφαγαν τέσσερα από την Παρί Σεν-Ζερμέν επειδή «σκέπτονταν την Κέρκυρα» κι ύστερα στην Κέρκυρα έφαγαν άλλα τρία επειδή σκέπτονταν... τα τέσσερα στο Παρίσι.