Tα τανκς είχαν χρώμα κόκκινο (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Δεν σας το 'λεγα χθες ότι το ντέρμπι θα μοιάζει με τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών; Αν εξαιρέσουμε τις ασχήμιες των τελευταίων λεπτών (τις αναπόφευκτες, απ' ό,τι φαίνεται), ο αγώνας ήταν διαφήμιση για όλους όσοι τυχόν τον παρακολούθησαν από τις γήινες και δορυφορικές συχνότητες της ΕΡΤ. Οι «κόκκινοι» βέβαια ήδη αρχειοθέτησαν την κασέτα σε περίοπτη θέση και συζητούν πανηγυρίζοντας για τη μεγάλη αντεπίθεση. Οι «πράσινοι» πάλι καταφεύγουν σε ενδοσκόπηση. Αυτό το χθεσινοβραδινό δεν τους έχει ξανατύχει. Τα τελευταία οκτώ χρόνια μόνο σε ευρωπαϊκά παιχνίδια έχουν πάθει τέτοιο είδους χουνέρι. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε πραξικόπημα!

Αυτό που προξενεί έκπληξη δεν είναι τόσο το ίδιο το αποτέλεσμα όσο η εικόνα του αγώνα. Ωρες ώρες ένιωθα σαν να άλλαξαν φανέλες οι δύο ομάδες, σαν να ντύθηκε ο Παναθηναϊκός Ολυμπιακός και το αντίστροφο. Καρναβάλι δεν έχουμε; Οταν χαρακτηρίζουμε μια ελληνική ομάδα προσεκτική, μεθοδική, σοβαρή, αποφασιστική, αποτελεσματική και καλά διαβασμένη, μιλάμε συνήθως για το «τριφύλλι».

Χθες αυτά τα στοιχεία χαρακτήρισαν τον Ολυμπιακό. Απέναντί του ο ΠΑΟ έπαιζε σαν να ήθελε να νικήσει (τους μέχρι χθες «πελάτες» του) με τις φανέλες. Ούτε σχέδιο έμοιαζε να έχει ούτε πίστη ούτε εγρήγορση. Ο Πίνι Γκέρσον έβγαλε λαγούς από το καπέλο, πάνω που ήμασταν έτοιμοι να τον βαφτίσουμε ξανά «μάγειρα», όπως στο μακρινό παρελθόν. Εριξε τον εξαιρετικό Βασιλόπουλο πάνω στον Διαμαντίδη, αξιοποίησε τέλεια τους τρεις ψηλούς, έδωσε σημαντικό ρόλο στον Χαρίση, έδωσε εντολή για σφιχτή άμυνα γύρω από το καλάθι, άφησε τους ψηλούς του Παναθηναϊκού να σουτάρουν τρίποντα.
Ποια ήταν η απάντηση του Ομπράντοβιτς σε όλα αυτά τα βασανιστικά προβλήματα; Καμία ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Ακόμα και η κρισιμότερη επίθεση του ΠΑΟ, στα τελευταία δευτερόλεπτα, εκδηλώθηκε με μακρινό σουτ του Τσαρτσαρή, δηλαδή ανορθόδοξα. Για πρώτη ίσως φορά από τότε που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, ο Σέρβος νικήθηκε κατά κράτος. Και γνωρίζει πια ότι την επόμενη φορά θα πρέπει να εφεύρει λύσεις. Οπως αποδείχθηκε και σε παλαιότερα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, ο Γκέρσον έχει βρει αρκετά από τα κουμπιά αυτού του ρομπότ του μπάσκετ.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έφυγε από το γήπεδο ματωμένος, από φίλια πυρά. «Αφού μου πετάτε κέρματα, εγώ φίνις», φώναζε έξαλλος από νεύρα στους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Παλαιότερα είχε απειλήσει ότι θα έπαιρνε τους παίκτες του και θα έφευγε από το γήπεδο σε περίπτωση επεισοδίων. Δεν έχω την αξίωση να ξεκινήσει ένας άνθρωπος την επανάσταση στα ελληνικά γήπεδα, ιδίως αλλοδαπός. Χθες όμως ο Ομπράντοβιτς είχε την ευκαιρία να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια των φανατικών. Τι θα έκαναν αυτοί εάν ο ίδιος αποχωρούσε (έστω χωρίς τους παίκτες) από την αρένα; Το ντέρμπι είχε κριθεί όταν ο Σέρβος τραυματίστηκε. Μπορούσε να φύγει και να γράψει έτσι ιστορία. Κρίμα που δεν το έκανε.

Βαθμολογικά δεν αλλάζουν πολλά με το «διπλό» του Ολυμπιακού. Ψυχολογικά το τοπίο αλλάζει άρδην. Οταν οι ομάδες συναντηθούν ξανά στο ΟΑΚΑ (στα πλέι οφ της Α1 ή στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας), στο πίσω μέρος του μυαλού όλων θα καραδοκεί η ανάμνηση του χθεσινού αγώνα: «Ο Ολυμπιακός μπορεί». Τότε θα έχει και τον Ματσιγιάουσκας, ο οποίος χθες έπαιξε ρόλο θεατή. Ο Ολυμπιακός μπορεί. Αυτό είναι το συμπέρασμα της βραδιάς. Δεν είναι όμως κάθε μέρα καρναβάλι.