Ο Ρώσος αρχίζει να μαθαίνει τα κόλπα (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Στα τρία χρόνια από την ημέρα που απέκτησε την Τσέλσι, ο Αμπράμοβιτς ξόδεψε γύρω στα 750 εκατομμύρια ευρώ για να κάνει μια ομάδα πρώτης γραμμής στο νησί, αλλά και στην Ευρώπη. Στο νησί τα πάει καλά, αλλά στην Ευρώπη δεν έχει φτάσει ακόμα στο ιερό γκράαλ.

Με αυτά τα χρήματα θα μπορούσε να είχε αγοράσει τη Λίβερπουλ, να της φτιάξει γήπεδο, να κάνει μεταγραφές για να την ενισχύσει και την ίδια στιγμή να έχει στα χέρια του μία ομάδα με πολύ μεγάλη εμπορική βάση και ένα ποσόν γύρω στα 300 εκατομμύρια ευρώ -από αυτά που έχει ξοδέψει συνολικά για την Τσέλσι- στην τσέπη του. Οταν ο Ρώσος έψαχνε την άκρη για να αγοράσει μια αγγλική ομάδα, η Λίβερπουλ δεν ήταν για πούλημα.

Ο Αμπράμοβιτς στην αρχή, αγνοώντας, όπως κάθε άλλος εκατομμυριούχος που δεν έχει σχέσεις με το παιχνίδι, τους νόμους και τη λειτουργία του ποδοσφαίρου, πίστεψε ότι αρκούσαν τα πολλά χρήματα για να κάνεις μεγάλη ομάδα. Αγόρασε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική αγορά, πήρε και τον καλύτερο προπονητή που υπήρχε στην πιάτσα το 2004, αλλά κατάλαβε ότι τα χρήματα από μόνα τους δεν αρκούν. Ετσι, δεν δίστασε να χρυσοπληρώσει τον Πίτερ Κένιον, δίνοντάς του 3,2 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, και να τον φέρει από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Λονδίνο.

Είχε κατανοήσει ότι αν δεν μπορούσε να βελτιώσει την επιχειρηματική εικόνα της ομάδας του και ότι αν δεν υιοθετούσε έναν οικονομικό ορθολογισμό, που θα συνδυαζόταν με τη γνώση της ποδοσφαιρικής αγοράς, αγωνιστικά θα έμενε πάντα ένα βήμα πίσω από τους στόχους του. Λίγο μετά, καταλαβαίνει με τη βοήθεια και του Κένιον ότι δεν μπορείς να διατηρηθείς στην κορυφή μόνο αν αγοράζεις έτοιμους ποδοσφαιριστές (που κοστίζουν αρκετά) αλλά ότι πρέπει να οργανώσεις και τις δικές σου ακαδημίες.

Πληρώνει τη ρήτρα των 12 εκατομμύρια ευρώ στην Τότεναμ, παίρνει τον Φρανκ Αρνεσεν και του αναθέτει τις ακαδημίες. Την ίδια στιγμή, ο Κένιον έχει βαλθεί να συμμαζέψει τα οικονομικά της ομάδας και να μεγαλώσει την εμπορική της απήχηση. Δικές του εισηγήσεις ήταν οι αλλαγές της εταιρείας που ντύνει την ομάδα και η επιλογή της Samsung για τη διαφήμιση στη φανέλα. Δικό του είναι το σχέδιο επέκτασης στη Νοτιοανατολική Ασία και τις ΗΠΑ. Η μεγάλη προσπάθεια του Κένιον να νοικοκυρέψει τα οικονομικά των «μπλε» αρχίζει να αποδίδει. Η χθεσινή ανακοίνωση της Τσέλσι δείχνει ότι μέσα σ' ένα χρόνο η ζημία των 207 εκατομμυρίων ευρώ μειώθηκε κατά 87 ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ.

Η συνολική οικονομική ζημία της Τσέλσι τα 3 χρόνια του Αμπράμοβιτς έφθασε, έτσι, τα 462 εκατομμύρια ευρώ. Από τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν φαίνεται καθαρά ότι ο Αμπράμοβιτς έδωσε ακόμα 150 εκατομμύρια ευρώ την περασμένη χρονιά για να ενισχύσει οικονομικά την ομάδα, αλλά και ότι τα χρήματα που ξοδεύονται για μισθούς και συμβόλαια ποδοσφαιριστών και προπονητικού τιμ φθάνουν το 75% του συνολικού τζίρου, γεγονός που οπωσδήποτε περιορίζει σημαντικά τις δυνατότητες κερδοφορίας της ομάδας. Ο Πίτερ Κένιον, πάντως, δεσμεύτηκε να κατεβάσει την επόμενη χρονιά αυτό το ποσοστό στο 55%.

Οι κόντρες του Αμπράμοβιτς με τον Μουρίνιο, φέτος, για τις μεταγραφές δείχνουν ότι ο ιδιοκτήτης της Τσέλσι έχει εγκαταλείψει την επιλογή της αλόγιστης σπατάλης. Θέλει η ομάδα του να παρουσιάζει ένα ισχυρό αγωνιστικό πρόσωπο και μια υγιή επιχειρηματική εικόνα που θα τείνει προς την εμπορική επέκταση και την κερδοφορία.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το επόμενο μεγάλο βήμα της Τσέλσι αφορά το γήπεδο. Με δεδομένη την κίνηση της Λίβερπουλ να αποκτήσει νέο γήπεδο, όλοι οι βασικοί ανταγωνιστές της Τσέλσι έχουν γήπεδα με χωρητικότητα από 60 χιλιάδες θέσεις και πάνω. Ετσι, αυτό που εξετάζουν στην Τσέλσι είναι είτε την επέκταση της χωρητικότητας του «Στάμφορντ Μπριτζ» είτε την ανέγερση καινούργιου γηπέδου. Η Τσέλσι τώρα έχει το ακριβότερο εισιτήριο στην Πρέμιερσιπ. Το «φθηνό» της εισιτήριο κοστίζει 52,5 ευρώ.

Τιμή υψηλή ακόμα και για τους Αγγλους. Προφανώς η πορεία οικονομικής ανάκαμψης της Τσέλσι θα συνεχιστεί όσο παραμένει επιτυχημένη μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Και είναι πιθανό το 2009 να παρουσιάσει κέρδη, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Κένιον.

Mακριά από τάματα

Ο ι παροιμίες, λένε, είναι το απαύγασμα της λαϊκής σοφίας. Αυτή τη σοφία, όμως, μπορείς να την εκτιμήσεις μόνον όταν αναγκαστείς να υποστείς τις συνέπειες επειδή την αγνόησες ή την περιφρόνησες. Μην τάξεις του άγιου κερί και του παιδιού κουλούρι.

Η παροιμία. Εγώ, το θύμα που την αγνόησε. Δεν έταξα κάτι σε άγιο. Αυτό, ακόμα κι αν το έκανα και είχα λησμονήσει το τάμα, θα μπορούσα να το κουλαντρίσω. «Δεν σου είχα ζητήσει ένα τζακπότ στο Τζόκερ, άγιε; Με ξέχασες και πατσίσαμε». Aσε που η τελευταία φορά που έταξα κάτι σε άγιο ήταν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 1999. Είχα υποσχεθεί μια λαμπάδα στον άγιο Σέρινταν έτσι και το κάρφωνε. Το κάρφωσε, πλήρωσα το τάμα και καθάρισα. Στην τωρινή περίπτωση μου συνέβη το χειρότερο.

Έταξα σε παιδί. Και όχι κουλούρι, που είναι και εύκολο και φθηνό. Εταξα χαρταετό hand made στον ανιψιό μου. Πριν από δύο εβδομάδες ήρθε η κουβέντα για τους χαρταετούς και για να το παίξω «σοφός φύλακας και υπερασπιστής των παραδόσεων» ισχυρίστηκα ότι οι χαρταετοί που φτιάχναμε μόνοι μας πιτσρικάδες ήταν καλύτεροι και πήγαιναν και ψηλότερα. Ο ανιψιός μου εντυπωσιάστηκε και με ρώτησε αν μπορούσα να του φτιάξω έναν τέτοιον. Σιγά μην αρνιόμουν. Ομως, το ξέχασα. Εδώ ξεχνάω τι έχω υποσχεθεί να γράψω στο επόμενο τεύχος του «Active» κάθε φορά, τον χαρταετό θα θυμόμουν; Το Σάββατο ο ανιψιός μου με ενημέρωσε ότι την Κυριακή θα ερχόταν σπίτι για να μάθει πώς φτιάχνεται ο χαρταετός.

Πανικός. Ευτυχώς πήρε νωρίς τηλέφωνο. Αμολήθηκα σαν τρελός να βρω αλευρόκολλα, χαρτόκολλα, γλασέ για το κεφάλι, σπάγγο και τραβούσε και τη γυναίκα μου μέχρι το Κορωπί για να βρούμε καλάμια. Ο μικρός ήρθε την Κυριακή το μεσημέρι με τους γονείς του, φέρνοντας και τον κυριακάτικο Τύπο στον θείο του. Ο καιρός δεν μας επέτρεπε να στήσουμε το εργοτάξιο στον κήπο και έτσι περιοριστήκαμε στην κουζίνα.

Στις 7 το απόγευμα, αφού είχα κάνει την κουζίνα σαν κρησφύγετο Ιρακινών σιιτών που τους ανακάλυψαν οι Αμερικανοί κι ενώ ο μικρός -από ώρα- είχε προτιμήσει να δει στο DVD την «Εποχή των παγετώνων 2», παραδέχτηκα την ήττα μου. Εδωσα στον μικρό 50 ευρώ να αγοράσει κάτι έτοιμο και καθαρίζω, ακόμη, την κουζίνα. Ο μικρός, πάντως, μου την είπε: «Βλακεία ήταν, ρε θείε, αυτό που πήγες να κάνεις και χάσαμε την Κυριακή που θα πηγαίναμε στο Allou».

Γι’ αυτό σας λέω. Μακριά από τάματα. Α, ξέχασα. Τσακώθηκα και με τη γυναίκα μου επειδή της είπα ότι τον χαρταετό θα τον φτιάξω οπωσδήποτε την άλλη Κυριακή, για να δείξω στον μικρό ότι παλιά ήταν καλύτερα. Με την ευκαιρία θέλω να ρωτήσω αν έχει κανείς σας εύκαιρη την αυλή ή το μπαλκόνι του για την Κυριακή; Μια γωνίτσα μόνο, δεν θα ενοχλήσω…