Οι ποδοσφαιριστές του Ηρακλή δεν έχουν εγωισμό; (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Tι θα μπορούσε να αλλάξει σε μια ομάδα έπειτα από μια οδυνηρή ήττα που τη ρίχνει στην αγκαλιά της Β' Εθνικής, με σκοπό να αποφύγει τον υποβιβασμό; Τι θα μπορούσε να συμβεί ώστε να αλλάξει το σκηνικό και ο Ηρακλής να προχωρήσει σε σίγουρα μονοπάτια μέσα από τις οκτώ αγωνιστικές που έχουν απομείνει μέχρι να πέσει η αυλαία στη Σούπερ Λίγκα; Από ελάχιστα έως τίποτα ουσιαστικά…

Ολοι θα μιλήσουν για την ψυχολογία στα αποδυτήρια, για την προσπάθεια που καταβάλλει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ώστε να αναστηλώσει το ηθικό των παικτών του και κοντά σε αυτά θα γίνει λόγος για τη διοίκηση που θα βρεθεί πιο κοντά στο αγωνιστικό τμήμα.

Δηλαδή, μέχρι πριν από μερικές μέρες δεν συνέβαινε τίποτε από τα παραπάνω, που έτσι κι αλλιώς τα είχε ανάγκη ο Ηρακλής που βυθιζόταν και τώρα, τη δύσκολη αυτή ώρα, όλα θα εφαρμοστούν όπως επιτάσσουν οι κανόνες λειτουργίας μιας ομάδας.

Κατανοούμε την αδυναμία μιας διοίκησης να αντιδράσει όταν έπειτα από 22 αγωνιστικές βλέπει την ομάδα να βρίσκεται σε δυσμενέστατη θέση και κοντά σε έναν υποβιβασμό. Την κατανοούμε γιατί δεν μπορεί να παρέμβει πρακτικά και να αλλάξει τη φυσιογνωμία του συνόλου των παικτών, πολύ περισσότερο δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει σε νέα αντικατάσταση προπονητή, αφού πριν από δύο αναμετρήσεις, προς έκπληξη όλων, «εκπαραθύρωσε» τον Μπουμπένκο και εμπιστεύτηκε τον Γιοβάνοβιτς.

Προτιμάται μια ανασύνταξη σε διοικητικό επίπεδο και η συμμετοχή ενός τουλάχιστον παράγοντα στο συμβούλιο. Αν κάποιοι εκτίμησαν ότι οι παράγοντες Καραβασιλίδης (το νέο πρόσωπο στη διοίκηση) και Σαρηκεχαγιάς που ενδεχομένως επιστρέφει (λες και έλειψε ποτέ…) θα βοηθήσουν ώστε η ομάδα να αναστηθεί και να ξεφύγει από την αγωνιστική λαίλαπα, τότε δεν απομένει παρά να αναμένουμε τα «ευχάριστα». Ισως είναι αυτοί που θα συζητήσουν με τους παίκτες και θα τονώσουν το ηθικό τους. Ισως τους αναγκάσουν να θυμηθούν πώς παίζεται το ποδόσφαιρο και πώς μπαίνει το γκολ. Ισως εν τέλει τους στηρίξουν ψυχολογικά και τους μεταμορφώσουν από ομάδα της προτελευταίας θέσης σε ομάδα που θα τερματίσει πιο πάνω από τη «διαχωριστική γραμμή».

Η πρώτη αντίδραση από τη διοίκηση του Ηρακλή μετά την ήττα από τον Εργοτέλη δεν φαίνεται να πείθει στον βαθμό που θα περίμενε κανείς, για να συμφωνήσει ότι πραγματικά γίνεται προσπάθεια ανάνηψης. Θα περιμέναμε να ακούσουμε κάτι περισσότερο από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Θα περιμέναμε να τους ακούσουμε να μιλούν για τον εγωισμό τους, για τα λάθη τους, για το αν είναι τελικά το οικονομικό που ακυρώνει τις ικανότητές τους και δεν αποδίδουν σύμφωνα με όσα πραγματικά μπορούν… Θα περιμέναμε να λειτουργήσουν εγωιστικά και να θέσουν πάνω από τον εαυτούλη τους, που τον κρύβουν επιμελώς αποφεύγοντας τις δηλώσεις (έτσι δεν κάνουν οι Ελληνες ποδοσφαιριστές στις δύσκολες στιγμές;), την ομάδα και τη σωτηρία τους. Μαζί, θα σωθούν και οι ίδιοι, αν τυχόν δεν το έχουν κατανοήσει. Περί της υστεροφημίας, φαίνεται να μη γνωρίζουν πολλά και, όπως μαθαίνουμε, δικαίως μεν, ασκόπως δε, μεταφέρουν τις ευθύνες στη διοίκηση, γιατί δεν πληρώνονται συχνά, αντί να μπαίνουν οι ίδιοι μπροστά ακόμη και για να υποκαταστήσουν παράγοντες και προπονητή.