Έδιωξε τη «μαϊμού» (SportDay/ Αντώνης Πανούτσος)

Στο τέλος της ευρωπαϊκής περιπέτειάς του, το θετικό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι τερματίζει σε διαφορετική νότα από αυτή με την οποία την άρχισε. Το να παίζεις στην Πάτρα, οι οπαδοί να κυνηγάνε τους παίκτες και τον προπονητή και όλα αυτά να έχουν προκύψει από το ματς εναντίον της ανύπαρκτης Μέταλουργκ Ζαπορίζια, είναι εντελώς διαφορετικό από τον αποκλείεσαι μπροστά σε 45.000 οπαδούς σου στο ΟΑΚΑ έπειτα από ισοπαλία με τη δεύτερη του γαλλικού πρωταθλήματος Λανς. Αντίθετα με τον Χανς Μπάκε, που νόμιζε ότι κοουτσάρει την Καφέ Οπερα, με τον ανάλογο αριθμό οπαδών και απαιτήσεων, ο Βίκτορ Μουνιόθ μοιάζει να αντιλαμβάνεται το μέγεθος του συλλόγου που διευθύνει. Κυρίως, δείχνει να έχει συναίσθηση της ιστορίας του συλλόγου.

Η ήττα με τέσσερα γκολ από την Παρί Σεν Ζερμέν στο τέλος των Ομίλων του UEFA μπορεί να χρεωθεί περισσότερο στους παίκτες και στην αδιαφορία μιας ομάδας που έχει προκριθεί. Στα ματς όμως που μέτραγαν ο Μουνιόθ ποτέ δεν διακινδύνευσε τη συντριβή κάνοντας πειράματα, κάτι που δεν μπορεί να γραφτεί για τον Γιτζάκ Σουμ στο ματς με τη Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ, όταν ο Παναθηναϊκός είχε καταλήξει να παίζει με δύο χαφ ή ακόμα και για τον Μαλεζάνι στο ιστορικό στήσιμο με την άμυνα ψηλά στο «Καμπ Νου», όταν από τύχη η Μπαρτσελόνα σταμάτησε στα πέντε.

Το θετικό της ευρωπαϊκής προσπάθειας της ΑΕΚ είναι ότι μπόρεσε επιτέλους να διώξει τον «πίθηκο από την πλάτη της». Η έκφραση «monkey on my back» είναι κλασική αμερικανική και κυρίως χρησιμοποιείται για τους χρήστες ηρωίνης, που ό,τι και να κάνουν μόνιμα είναι σαν να έχουν μια μαϊμού στην πλάτη να τους ενοχλεί. Η «μαϊμού» της ΑΕΚ ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή νίκη στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εάν η ΑΕΚ χρωστάει κάτι στον Λορένσο Σέρα Φερέρ είναι ότι κανένας παίκτης στο μέλλον δεν θα ξεκινάει ματς του Τσάμπιονς Λιγκ διαβάζοντας τις εφημερίδες «για την πρώτη ευρωπαϊκή νίκη της κατεβαίνει η ΑΕΚ».

Αν υπάρχει κάτι αρνητικό, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι η σημερινή ομάδα δεν είναι ανώτερη από αυτή που είχε φέρει τις έξι ισοπαλίες. Η ΑΕΚ έχει μια εμφάνιση ανωτερότητας στο δεύτερο ματς με την Αντερλεχτ, μια σούπερ ηρωική εμφάνιση στο δεύτερο ματς με τη Μίλαν, αλλά καμία άλλη εμφάνισή της δεν μπορεί να συγκριθεί με της ομάδας που είχε πάρει την ισοπαλία στη Ρώμη και στο «Μπερναμπέου». Επίσης αν υποθέσουμε ότι το γαλλικό πρωτάθλημα είναι ασθενέστερο του αγγλικού, του ιταλικού και του ισπανικού, το να ισχυριστείς ότι ένας αποκλεισμός με δύο ήττες από τη Σέφιλντ Γιουνάιντεντ, την Τορίνο και τη Λεβάντε -που κατέχουν την 15η θέση του βαθμολογικού πίνακα στις χώρες τους, όπως και η Παρί στη Γαλλία- είναι ένα αποτέλεσμα που αφήνει ελπίδες για το μέλλον, είναι κομμάτι υπερβολικό.

Ο τελευταίος μεγάλος αγώνας που ξεκινάει από σήμερα είναι του «ψηστηριού». Στον Ολυμπιακό να «ψηθούν» οι οπαδοί ότι αυτοί που κέρδισαν και το φετινό πρωτάθλημα δεν μπορεί, ένα ακόμη πρωτάθλημα το έχουν στα πόδια τους, και στον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ ότι οι ομάδες που τελειώνουν τη φετινή σεζόν είναι έτοιμες να διεκδικήσουν τα πάντα την επόμενη. Γιατί αν δεν είναι, κάποιοι άλλοι πρέπει να βρεθούν που θα είναι έτοιμοι για τη διεκδίκηση και αυτά τα πράγματα στοιχίζουν χρήμα.
Στον Ολυμπιακό είναι τυχεροί που οι τραυματισμοί ήρθαν στο τέλος. Γιατί μια ομάδα ψυχολογίας όπως ο Ολυμπιακός, που όταν αρχίζει να κερδίζει δεν σταματάει, αλλά όταν χάνει κάνει τις ήττες μασούρι, αν είχε ανάλογους τραυματισμούς με του Παναθηναϊκού και ιδιαίτερα της ΑΕΚ, θα είχε διαλυθεί. Η ομάδα δεν διαλύθηκε, αλλά θα διαλυθεί σίγουρα το καλοκαίρι.

Εκτός της άμυνας, που τέσσερις-πέντε παίκτες, περιλαμβανομένου του υποτιμημένου στην προσφορά του Ανατολάκη, αντέχουν για μία ακόμη χρονιά, το κέντρο και η επίθεση του Ολυμπιακού έχουν αποδεκατιστεί. Εξαιρουμένου του Τοροσίδη, ούτε ένας παίκτης του Ολυμπιακού δεν δίνει τη βεβαιότητα ότι έχει μια ακόμη καλή χρονιά. Ο Ριβάλντο μπορεί να μείνει στον Ολυμπιακό και ο Τζόρτζεβιτς σίγουρα θα μείνει, αλλά με τον Ριβάλντο πιο αργό και τον Τζόρτζεβιτς να φτάνει τα 36, δύο χαφ πολυτελείας είναι πάρα πολλά. Ο Στολτίδης ήδη έχει δείξει ότι δεν μπορεί να τρέχει όπως έτρεχε, ο Ταραλίδης μπορεί να τρέχει, αλλά για την ώρα δεν δείχνει λόγο για τον οποίο είναι ανάγκη να τον κοιτάζεις να το κάνει. Μπροστά υπάρχει ο Καστίγιο που όμως είναι άγνωστο πόσο θα πρέπει να ταξιδεύει για την εθνική Μεξικού, ο Κωνσταντίνου που ύστερα από μερικούς εκατοντάδες γύρους πυγμαχίας που έχει παίξει με αντίπαλους αμυντικούς και αντίστοιχα πακέτα Marlboro που έχει καπνίσει είναι πάντα αμφίβολο πώς θα επιστρέψει τη νέα χρονιά και η κόμπρα του Ισημερινού, ανακόντα της Κεντρικής Αμερικής και Γιακουμής το μικρό φιδάκι στην Ελλάδα Φέλιξ Μπόρχα. Στον Οκκά το μέλλον είναι γκρίζο λόγω αντιμετώπισης της κερκίδας, στον Παπά ρόδινο από κερκίδα, αλλά γκρίζο στο γήπεδο με το άγχος που κουβαλάει και εδώ τελειώνουν οι επιθετικοί και χαφ του Ολυμπιακού. Με ένα καλό ποσοστό επιτυχημένων μεταγραφών το 40%, ο Ολυμπιακός χρειάζεται πάνω από 10 παίκτες για να έχει ελπίδες να του βγούνε οι μισοί. Οι πέντε που είναι εντελώς απαραίτητοι.

Στον Μουνιόθ μπορεί να πιστωθεί η καλή ατμόσφαιρα στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Το χαμόγελό του είναι μεταδοτικό, οι κινήσεις του με τα καρτουνίστικα χοροπηδητά δεν δείχνουν έπαρση ή επιθετικότητα και μαζί με τον Εβαλντ Λίνεν πρέπει να είναι οι συμπαθέστεροι νέοι προπονητές στην Ελλάδα. Επίσης, ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχει κενά στο αριστερό πλάι της άμυνας, αφού στο δεξί μοιάζει να βγαίνει ο Νίλσον, να χρειάζεται σίγουρα έναν στόπερ, αφού ο Αντονσον δείχνει ότι δεν χρειάζεται να έχεις προηγούμενα μαζί του για να μην τον βάζεις στην ενδεκάδα και ένα κεντρικό επιθετικό χαφ, αλλά είναι επίσης η ομάδα που μπορείς να σκεφτείς τους δέκα από τους έντεκα παίκτες που θα παίζουν την επόμενη χρονιά.

Ο Παναθηναϊκός είναι η μόνη ομάδα που με τρεις, τέσσερις μεταγραφές θα μπορεί να ελπίζει ότι έχει κλείσει τα κενά. Αν στον Παναθηναϊκό υπάρχει κίνδυνος, είναι τα παραδοσιακά καλοκαιρινά μουλαρώματα. Βεβαίως το «Red Believer» μπορεί να βάλει μια φωτογραφία του Μάντζιου με κόκκινα, το να δημιουργηθεί όμως θέμα γιατί ο Βαγγελάκης δεν έκανε μήνυση, αγωγή ή όλα τα ανωτέρω στο περιοδικό και να ξεκινήσει ένα σίριαλ ανάλογο με το περσινό του Παπαδόπουλου είναι ό,τι πρέπει για να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα.

Το πρόβλημα στον Παναθηναϊκό είναι η διοίκηση και οι συμβουλάτορές της να δείξουν ότι αγαπάνε τους παίκτες της ομάδας τους, όπως οι παίκτες είναι και όχι όπως η τρέλα του καθενός θα ήθελε να είναι. Να σταματήσει η μουρμούρα «για να μετρήσουμε πόσα δίνουμε σε αυτόν, περιλαμβανομένου του χαρτοσήμου και του ΦΠΑ και τι μας έχει δώσει σε αντάλλαγμα». Αν λείπει κάτι στον Παναθηναϊκό είναι η αβέρτικη συμπεριφορά. Το κιμπάρικο. Λεφτά δίνονται, αλλά κάθε φορά που δίνονται κάποιος μοιάζει να βλαστημάει και λεφτά που δίνονται με βλαστήμιες δεν πιάνουν τόπο.
Στην ερώτηση που έγινε στον Λορένσο Φερέρ στη συνέντευξη Τύπου, μετά το ματς με την Παρί, ότι η ΑΕΚ έμοιαζε καλύτερη, αλλά σε αυτό το ματς δεν δημιούργησε ευκαιρίες, ο Φερέρ απάντησε: «Δεν είναι το ίδιο να παίζεις με την Παρί η οποία διαθέτει υψηλή ποιότητα παικτών και το ίδιο με τις άλλες ομάδες». Μετά το ματς με τον Ολυμπιακό και αφού είχε αναφερθεί στο μπάτζετ, ο Φερέρ είχε προσθέσει στα θετικά ότι «η ΑΕΚ μπόρεσε να δει τον Ολυμπιακό στα μάτια». Η εντύπωσή μου είναι ότι ο συμπαθής Ισπανός προπονητής χάλασε στο παρακάλι. Εχει την εντύπωση ότι επειδή Ιβιτς και Νικολαΐδης τον είχαν επισκεφτεί δύο φορές στην Ισπανία η ΑΕΚ είναι ένα μέγεθος πολύ μικρότερο όχι μόνο του δικού του, αλλά και ελληνικών και ξένων ομάδων.

Είναι όμως αξιοπερίεργο ότι ο Ντέμης Νικολαΐδης από την εποχή που ήταν ποδοσφαιριστής, αντίθετα με τους περισσότερους συναδέλφους του, είχε απίστευτο σεβασμό στους προπονητές του. Για να δείξει τον σεβασμό του στον Ντουμίτρι Ντουμιτρίου είχε μάθει λέξεις στα ρουμάνικα. Νομίζω ότι ο απόλυτος σεβασμός που είχε ως παίκτης στους προπονητές διατηρήθηκε και σήμερα που είναι πρόεδρος. Και όσο καταστροφικό είναι να μπλέκεις σε καθημερινή βάση στα πόδια του προπονητή τόσο καταστροφικό είναι να του δώσεις να καταλάβει ότι η ομάδα που δουλεύει είναι μικρότερο μέγεθος από τον ίδιο. Εδώ, όμως, θα μου πεις ότι κοντέψαμε να ζητήσουμε συγγνώμη για το ότι παίζαμε στην Ελλάδα ποδόσφαιρο πριν έρθει ο Φερέρ και για το πώς παρουσιάσαμε την ΑΕΚ θα μαραθούμε;