Λίγοι και φτωχοί. Γουστάρουμε! (SportDay/ Νίκος Παπαδογιάννης)

Στη Βαρκελώνη μετά βίας πείθεται κανείς να δουλέψει. Η πόλη είναι υπέροχη υπεράνω περιγραφής, ζωντανή υπεράνω φαντασίας, γοητευτική υπεράνω υπερβολής. Τα θέλγητρά της ξεμυαλίζουν και τον πλέον εγκρατή. Είναι, όμως, και μητρόπολη της πορτοκαλί μπάλας. Στη μία της άκρη, κατοικοεδρεύει ο Μιχάλης Κακιούζης, πρεσβευτής του ελληνικού μπάσκετ, ντυμένος με την μπλαουγκράνα φανέλα ενός από τους ενδοξότερους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Στην άλλη, ο 16χρονος Ρίκι Ρούβιο γράφει τις πρώτες σελίδες μιας καριέρας που μπορεί να συζητιέται για δεκαετίες.

Και κάπου στη μέση, στα ορεινά του Μόντζουικ, οι φωστήρες της Ευρωλίγκας έχουν στήσει το στρατηγείο τους και οραματίζονται, τρομάρα τους, ένα ΝΒΑ α λα ευρωπαϊκά. Οι δρόμοι του ΝΒΑ, όμως, δεν περνούν από την Ελλάδα. Για δεύτερη κατά σειρά χρονιά, το φιλικό πάρε-δώσε των Ευρωπαίων με τους γιάνκηδες θα περιοριστεί σε άλλες χώρες πλην της Ψωροκώσταινας. Μέχρι και στην Τουρκία θα φτάσει η χάρη των Αμερικανών.
Στα μέρη μας, πάλι, όχι. Οπου να 'ναι θα είμαστε η μοναδική χώρα της μπασκετικής Ευρώπης δίχως επαφή με το ΝΒΑ. Καλά που έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και είδαμε από κοντά τον Ντάνκαν, τον Αϊβερσον, τον Λεμπρόν.

Συνάντησα στη Βαρκελώνη τον πολύφερνο Τζόρντι Μπερτομέου και του ζήτησα επίσημη εξήγηση. Ισχύουν ακόμα οι παλαιές επιφυλάξεις που έχουν να κάνουν με τη βία και τη δράση των Ελλήνων χούλιγκαν; Ιδού, επί λέξει, η απάντηση του Καταλανού, απόσπασμα μιας μεγάλης, ελληνοκεντρικής συνέντευξης που θα δημοσιευτεί τις επόμενες μέρες στην εφημερίδα που διαβάζετε ή στο ένθετο «Active»: «Η περσινή τουρνέ NBA Europe Live ήταν μια πρώτη απόπειρα για την ανάπτυξη των σχέσεων ανάμεσα στην αμερικανική Λίγκα και την αντίστοιχη ευρωπαϊκή. Η επιλογή των ομάδων βασίστηκε εν πολλοίς στα κριτήρια της αγοράς όπως τα αισθάνονται οι Αμερικανοί. Επαιξε ρόλο επίσης η ισορροπία ανάμεσα στις εθνικές ομοσπονδίες, ενώ θελήσαμε να αποφύγουμε συγκεκριμένες ασυμβατότητες με τις πόλεις που πιστεύουμε ότι γιορτάζουν τη διεξαγωγή του φάιναλ φορ. Ελπίζουμε ότι στο μέλλον θα εμπλακούν και ελληνικές ομάδες σε αυτό το διεθνές πρόγραμμα που υποστηρίζουμε».

Σε απλά ελληνικά, φταίνε τρία πράγματα. Πρώτον, η ελληνική αγορά των 10 εκατομμυρίων ψυχών είναι ασήμαντη και φτωχή στο επιχειρηματικό μυαλό των Αμερικανών. Δεύτερον, πάει πολύ να ζητάει και ΝΒΑ όποιος έχει να διοργανώσει φάιναλ φορ (ο Μπερτομέου ισχυρίζεται ότι παρατηρούνται σημαντικές καθυστερήσεις σε οργανωτικά θέματα).

Τρίτον και ενδεχομένως σημαντικότερον, φταίει ο Βασιλακόπουλος, που ξεφωνίζει το ΝΒΑ σε κάθε ευκαιρία. Αλλιώς πού κολλάει αυτό με τις εθνικές Ομοσπονδίες; Οι Ισπανοί δεν θέλουν να βλέπουν τον πρόεδρο της FIBA Europe ούτε ζωγραφιστό. Αυτό βέβαια περιποιεί τιμή μάλλον στον ίδιο τον Βασιλακόπουλο, παρέα στους διαχειριστές της Ευρωλίγκας. Εκείνο που λησμόνησε να αναφέρει ο Μπερτομέου στην απάντησή του είναι ότι το συμβόλαιο που υπέγραψαν οι κατά τόπους Ευρωπαίοι διοργανωτές με το ΝΒΑ είναι από αποικιοκρατικό έως ληστρικό. Τα δικά τους δικά τους, τα δικά μας πάλι δικά τους. Οι όροι, όπως τους αποκάλυψε ο Φίλιππος Συρίγος σε παλαιότερα ρεπορτάζ του εδώ και στην «Ελευθεροτυπία», ήταν δίχως υπερβολή επαίσχυντοι.

Θέλουμε ελόγου μας να μας κατεβάσει τα βρακιά το ΝΒΑ; Οχι δα. Αλλωστε τους τα κατεβάσαμε εμείς, σε αγωνιστικό επίπεδο, τον Σεπτέμβριο στη Σαϊτάμα. Θα προτιμούσαμε, όμως, να μας υπολογίζουν. Να μας ζητήσουν σε αρραβώνα και ας μη γουστάρουμε. Ο ρόλος του πτωχού συγγενή είναι εκείνος που μας χαλάει. Κατά τ' άλλα, θα ζήσουμε και χωρίς τους βαριεστημένους Αμερικανούς αστέρες του Οκτώβρη. Οπως λέει και ο Κακιούζης, «μέχρι και εμείς με την Μπαρτσελόνα νικήσαμε τους Σίξερς πέρυσι». Φαντάσου.