Επιβράβευση μιας διοικητικής ωριμότητας (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Κι όμως η σωτηρία της Λάρισας υπήρξε μια αληθινή «Οδύσσεια». Τώρα που μετά τη νίκη στην Τούμπα η αποστολή εξετελέσθη, θα ήθελα να θυμίσω μερικά περιστατικά που σημάδεψαν τη χρονιά της. Ο Φωτάκης, καλύτερος παίκτης της 23ης αγωνιστικής, μυστηριωδώς και για λόγους που ποτέ δεν εξηγήθηκαν, δεν έπαιξε σε κανένα ματς του πρώτου γύρου γιατί στην ΕΠΟ αρνούνταν να του βγάλουν δελτίο στηριγμένοι σε μια εικασία του Αιγάλεω. Ο Μπαχράμης, ο Γαβριλόπουλος και ο Γκούγκα έχασαν τη μισή χρονιά εξαιτίας τραυματισμών. Ο Κλέιτον, η καλύτερη και ακριβότερη μεταγραφή της ομάδας, είχε ένα ανεξήγητα απογοητευτικό πρώτο γύρο - περίπου όπως και ο Αλωνεύτης που όταν πήρε μπροστά βοήθησε την ΑΕΛ να σωθεί όσο ίσως κανείς άλλος. Ο Βάλλας δε βρήκε σχεδόν ποτέ τη φόρμα του, ο Βενετίδης, που στην Τούμπα έδειξε έτοιμος να επιστρέψει στην Εθνική ομάδα, ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα επί μήνες. Ο Γιώργος Δώνης αμφισβητήθηκε όσο ελάχιστοι προπονητές - τον περασμένο Δεκέμβριο κάποιοι έφτασαν να επιτεθούν στο σπίτι του ζητώντας του να φύγει από την πόλη. Η διοίκηση για να ηρεμήσει τον κόσμο χρειάστηκε να ανοίξει τις πόρτες και να εκδώσει δωρεάν εισιτήρια για το ματς με τον Εργοτέλη. Την ίδια στιγμή το κυνηγητό της ομάδας από τη διαιτησία ξεπερνούσε οτιδήποτε συνηθισμένο: σε ένα πρωτάθλημα όπου πολλοί παλεύουν στην κόψη του ξυραφιού, η Λάρισα διαμαρτύρεται δικαιολογημένα, όχι μόνο για τα λάθη των διαιτητών που τις στοίχισαν πέντε - δέκα βαθμούς (με Ατρόμητο, Ξάνθη, ΠΑΟΚ και Κέρκυρα στον πρώτο γύρο, Ηρακλή, ΟΦΗ κτλ), αλλά και για τους παράξενους ορισμούς, που είχαν αποτέλεσμα η ομάδα να αγωνίζεται με διεθνείς διαιτητές στο Αλκαζάρ και άπειρους μακριά από αυτό. Αθροίζοντας όλα αυτά και προσθέτοντας και ουκ ολίγη κακοδαιμονία, είναι πραγματικά να απορείς πώς σώθηκε.

Την απάντηση τη δίνει το ίδιο το ματς της Τούμπας: η Λάρισα σώθηκε γιατί είναι μια αληθινή ομάδα. Πέρυσι η σωτηρία της ήρθε ως αποτέλεσμα του ωραίου της παιχνιδιού - φέτος που ο εκνευρισμός και οι τραυματισμοί έκαναν το παιχνίδι χειρότερο, η ομάδα του Δώνη χρειάστηκε να αποκτήσει χαρακτήρα. Το ματς της Τούμπας δείχνει ότι ο χαρακτήρας είναι αυτός που οι περιστάσεις απαιτούν: η ποιοτική βελτίωση της απόδοσης της ομάδας από το πρώτο στο δεύτερο ημίχρονο είναι ανάλογη με την ποιοτική βελτίωση της ΑΕΛ από τον πρώτο στο δεύτερο γύρο - όλα ήταν κυρίως θέμα πίστης. Η εφετινή Λάρισα έμαθε κάτι σημαντικό: να μην περιμένει βοήθειες από κανέναν. Η σωτηρία της, αν πέρυσι ήταν δικαίωση για το ωραίο της παιχνίδι, φέτος ήρθε μέσα από μια διαδικασία ωριμότητας που μελλοντικά θα την απογειώσει: η Λάρισα σώζεται κυρίως χάρη στη διοίκησή της. Ο Πηλαδάκης και οι συνεργάτες του έδειξαν εμπράκτως εμπιστοσύνη στον προπονητή της ομάδας, διαχειρίστηκαν με σύνεση την κρίση χωρίς ποτέ να σκύψουν δουλικά το κεφάλι σε πολλούς που τους περίμεναν να τους πουλήσουν υπηρεσίες και στις μεταγραφές του Ιανουαρίου φρόντισαν να την ενισχύσουν σε θέσεις που πονούσε με παίκτες έτοιμους όπως ο Κόζλεϊ, ο Ανσουέ, ο Φωτάκης, ο Φιλίπ ντα Κόστα. Αν κάτι από όλα αυτά δεν είχε συμβεί, η ομάδα θα έπεφτε - και δεν θα ήταν και λίγοι οι θεσμικοί που θα πανηγύριζαν κιόλας! Τώρα ο πήχης ανεβαίνει κι άλλο: κανένα πρόβλημα - γι’ αυτήν την ομάδα έτσι κι αλλιώς είναι δεδομένο ότι τα καλύτερα έρχονται.