Πήρε αυτό που του άξιζε (SportDay / Δημήτρης Σαραβάκος)

Στο ποδόσφαιρο ανταμείβεται αυτός που κυνηγάει μέχρι το τέλος ακόμα και χαμένες μπαλιές. Το πείσμα του Σαλπιγγίδη, που αν και είχε τρέξει πολλά χιλιόμετρα σε όλο το παιχνίδι, να κλέψει την μπάλα από τον Ανατολάκη και να σερβίρει σωστά στον Παπαδόπουλο, ήταν η φάση που αποτυπώνει όλο το παιχνίδι. Μπορεί ο Ολυμπιακός να είχε σε μεγάλο βαθμό την κατοχή της μπάλας, όμως ο Παναθηναϊκός ήταν σωστά και σφιχτά στημένος, με κοντινές αποστάσεις στις γραμμές του, με τους περισσότερους παίκτες να μην καταλαβαίνουν τίποτα από την εκρηκτική ατμόσφαιρα και να μάχονται με φοβερό πείσμα. Σίγουρα ο Παναθηναϊκός στάθηκε και τυχερός σε ορισμένες φάσεις (ειδικά στην επανάληψη), αλλά νομίζω ότι ήταν η ομάδα που είχε μεγαλύτερη συνοχή και επιμονή στο παιχνίδι της, με συγκεκριμένο πλάνο αμυντικής λειτουργίας και χτυπήματα στις αντεπιθέσεις. Θα ήταν άδικο σε μία τόσο μεγάλη νίκη τόσο από βαθμολογικής όσο και από ηθικής πλευράς να σταθεί κάποιος σε συγκεκριμένους παίκτες. Ωστόσο θα πρέπει να σημειώσουμε την παρατεταμένη φόρμα του Ιβανσιτς, την εξαιρετική λειτουργία της αμυντικής γραμμής (και του Εμπέντε), αλλά και τη φοβερή ενέργεια των δύο επιθετικών του στη φάση του γκολ, χωρίς να μπορεί να πει κανείς ότι υπήρχε παίκτης που υστέρησε. Είναι οξύμωρο που ο Παναθηναϊκός με δύο νίκες επί του αιωνίου αντιπάλου του είναι τόσους βαθμούς πίσω από την κορυφή. Ας όψεται όμως το κακό ξεκίνημα και μερικές απροσδόκητες απώλειες σε φαινομενικά εύκολα παιχνίδια. Σίγουρα όμως μπορούμε να μιλάμε για δικαίωση του Βίκτορ Μουνιόθ, που από την ημέρα που ήρθε έχει περάσει μία άλλη νοοτροπία, έχει κερδίσει τη μάχη της τακτικής στα περισσότερα ντέρμπι, αποδεικνύοντας ότι πρόκειται για μια εξαιρετική λύση για την τεχνική ηγεσία της ομάδας.