Η μπάλα είναι ωραία γιατί δεν είναι στοίχημα (SportDay / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Oσοι εκπαιδεύτηκαν να προσεγγίζουν το ποδόσφαιρο μέσα από το στοίχημα, ποτέ δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν και να ευχαριστηθούν το παιχνίδι. Η λογική τους ή μάλλον ο τρόπος σκέψης τους δεν ακουμπάει καθόλου πάνω στη δυναμική και τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού, αλλά μόνο πάνω στο δίπολο κέρδος-χασούρα.

Οπου και τα δύο είναι προσωπικά και οικονομικά. Η ήττα μιας ομάδας στο ποδόσφαιρο δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα παιχνίδι που χάθηκε και το οποίο μπορεί την επόμενη φορά να κερδηθεί. Με τον τζόγο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η εξάρτηση από το δίπολο κέρδος-χασούρα μπορεί να γίνει παθολογική. Και τότε όλα είναι θεωρίες συνωμοσίας. Για όλους εκείνους που βλέπουν το ποδόσφαιρο σαν μία εξίσωση της μορφής «άσος ημίχρονο-διπλό τελικό», η προχθεσινή αγωνιστική του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν ένα μεγάλο στήσιμο των μπούκηδων, που πήραν τα λεφτά του κοσμάκη.

Ενός κοσμάκη που είναι μια χαρά όταν τα παίρνει από τους μπούκηδες γιατί είναι ξύπνιος και την έχει μυριστεί τη δουλειά. Οταν όμως του τα παίρνουν οι μπούκηδες, η δουλειά είναι στημένη. Το πώς και το από ποιους δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αρκεί που ο κοσμάκης έχει μια δικαιολογία. Για τους εξαρτημένους από τον τζόγο όλα είναι κανονισμένα. Απλά όταν κερδίζουν, κολακεύονται να πιστεύουν ότι ήταν αρκετά έξυπνοι για να μαντέψουν την κομπίνα. Οτι έπιασαν τους μπούκηδες κορόιδα. Για όλους αυτούς τους εξαρτημένους που βλέπουν εύκολα θεωρίες συνωμοσίας, συστήνω τρεις ταινίες για το στήσιμο και τον τζόγο. Το «Cincinnati Kid» με τον Εντουαρντ Ρόμπινσον και τον Στιβ ΜακΚουίν, το «Κεντρί» με τους Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Πολ Νιούμαν και το «All for the money» με τον Αλ Πατσίνο και τον Μάθιου Μακόναχιου. Αν δεν βγάλουν άκρη, υπάρχουν και οι γιατροί.

Φυσικά, όλη η φασαρία για την προχθεσινή αγωνιστική του Τσάμπιονς Λιγκ αφορά το σπάσιμο του «άσου» της Λιόν, που παρουσιαζόταν ακλόνητος. Το αποτέλεσμα της Ρόμα ήταν μεν έκπληξη, αλλά δεν ακούω κανέναν να σημειώνει ότι από τα μέσα Δεκεμβρίου και μετά η γαλλική ομάδα δεν έκανε ούτε ένα ματς της προκοπής. Κοιτώντας κάποιος την απόδοσή της, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει ότι έχει κάνει μια μεγάλη κοιλιά, την ώρα που δεν διαθέτει μια τόσο βαριά φανέλα στην Ευρώπη, η οποία θα της επέτρεπε να «καθαρίζει» τα παιχνίδια ακόμα και στην κακή της μέρα. Ολοι όσοι πόνταραν στη Λιόν χωρίς να το βασανίσουν, βασίστηκαν στον μύθο της Σταχτοπούτας που δημιούργησε η γαλλική ομάδα, η οποία από τη δεύτερη κατηγορία το 1987 έφθασε να είναι μόνιμη πρωταθλήτρια Γαλλίας με ετήσιο προϋπολογισμό που αγγίζει τα 140 εκατ. ευρώ. Αλλο πράγμα, όμως, το γαλλικό πρωτάθλημα και άλλο το Τσάμπιονς Λιγκ.

Εδώ και καιρό είχα σημειώσει ότι από τα ζευγάρια της Τρίτης, κατά τη γνώμη μου, θα ξεπηδήσει ο φετινός τροπαιούχος της διοργάνωσης. Με την έξοδο της Μπάρτσα, της Λιόν και της Ιντερ και την έξοδο μιας εκ των Ρεάλ ή Μπάγερν, πιστεύω ότι ανοίγεται στον Μουρίνιο ο δρόμος για την Αθήνα.
Από όλους τους πιθανούς αντιπάλους της Τσέλσι, η ομάδα του Πορτογάλου μπορεί να δυσκολευτεί μόνο από τη Λίβερπουλ, αλλά πιστεύω ότι το πάθημα του 2005 έγινε μάθημα για τον Μουρίνιο. Επειδή γράφω πριν από τα παιχνίδια της Τετάρτης, νομίζω ότι αν αποκλειστεί και η Αρσεναλ μετά την Μπάρτσα, στη συνέχεια δεν θα δούμε θεαματικά παιχνίδια.

Ενδιαφέροντα, σκληρά, αγωνιώδη, ναι, θα δούμε. Θεαματικά, όμως, όχι. Ενα ενδιαφέρον στοιχείο του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ νομίζω ότι έχει να κάνει με την πολύ καλή παρουσία των Εγγλέζων, που θα μπορούσαν να έχουν τους 4 από τους 8. Οσον αφορά το κατς στο παιχνίδι της Βαλένθια με την Ιντερ, θα περιμένω να δω την αυστηρότητα των ποινών της ΟΥΕΦΑ. Ενα δεύτερο στοιχείο αφορά τις δυνατότητες της Ιντερ. Αφού και φέτος απαλλαγμένη από το άγχος του Καμπιονάτο δεν μπόρεσε να προχωρήσει στην Ευρώπη, τότε πότε θα τα καταφέρει;

Το διάβασμα των σκέψεων

Aρκετοί, φαντάζομαι, θα έχετε διαβάσει το μυθιστόρημα του Φίλιπ Ντικ «Minority Report» ή θα έχετε δει την ταινία που βασίστηκε πάνω στο μυθιστόρημα και την οποία γύρισε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ με πρωταγωνιστή τον Τομ Κρουζ.

Για όσους δεν έχουν δει την ταινία ή δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, να σημειώσω ότι η ιστορία αφορά μια κοινωνία στην οποία οι διωκτικές αρχές είναι σε θέση να γνωρίζουν προκαταβολικά ποιος πρόκειται να διαπράξει ένα έγκλημα (πριν ακόμα το καταλάβει και ο ίδιος). Ομως ένα τέτοιο σύστημα είναι πάντα ευάλωτο, όχι μόνο σε αθώα λάθη, αλλά και σε κακόβουλη χειραγώγηση.

Και το ερώτημα που θέτει ο Ντικ και μένει αναπάντητο, στην εποχή της τρομοφοβίας και του περιορισμού των ατομικών ελευθεριών, είναι τραγικά επίκαιρο. Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες; Αυτό σκέφτηκα όταν πριν από λίγες μέρες διάβασα ότι νευρολόγοι του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ ανακοίνωσαν πως μπορούν να διαβάσουν τη σκέψη μας. Εβαλαν ανθρώπους να σκεφτούν αν θα προσέθεταν ή θα αφαιρούσαν δύο αριθμούς που θα τους έδειχναν αργότερα. Και κατόρθωσαν να προβλέψουν με ακρίβεια 70% τις προθέσεις τους, πριν ακόμα τους δείξουν τους αριθμούς. Τρομακτικό έτσι;
Σκεφθείτε ότι αυτό μπορεί να αποτελεί το πρώτο βήμα για την αστυνόμευση των προθέσεων. Και αν αυτή η μέθοδος τελειοποιηθεί στο μέλλον, ποιος μας εγγυάται ότι οι διωκτικές αρχές θα περιμένουν να συλλάβουν έναν ύποπτο μετά τη διάπραξη ενός αδικήματος, αφού θα είναι σε θέση να γνωρίζουν προκαταβολικά την κακόβουλη σκέψη του; Πόσο απέχουμε από την τεχνολογία του «Minority Report»;

Οι επιστήμονες πιστεύουν πως όσο περισσότερα μαθαίνουν για τη λειτουργία του εγκεφάλου, τόσο γίνονται πιο προβλέψιμα τα ανθρώπινα όντα. Τον Δεκέμβριο, άρθρο στο περιοδικό «Εκόνομιστ» αμφισβητούσε το επιστημονικό κύρος αυτού που ονομάζουμε ελεύθερη βούληση: οι άνθρωποι με συγκεκριμένα γενετικά χαρακτηριστικά σε συνδυασμό με ορισμένες συνθήκες από το περιβάλλον -υποστήριζε το άρθρο- έχουν προδιάθεση στη βία. Αν φτάσουμε μέχρις εκεί, σε ένα σύμπαν όπως αυτό που περιγράφει ο Φίλιπ Ντικ, αναρωτιέμαι αν θα μας ανήκει κάτι που μέχρι σήμερα είναι αποκλειστικά δικό μας. Οι σκέψεις μας.