Αναζητώντας διαρκώς το 1-0 (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Οι περιπέτειες του Φάμπιο Καπέλο στην Ευρώπη έχουν αρκετή πλάκα. Ο Ιταλός προπονητής κουβαλούσε τον σταυρό του ευρωπαϊκού μαρτυρίου ήδη από τον καιρό της πρώτης θητείας του στη Μίλαν, τότε που οι «ροσονέρι» ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Είχε μια ομάδα που έφτασε τα 54 ματς αήττητη στο Καμπιονάτο, αλλά για να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ του χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια. Με τη Ρεάλ Μαδρίτης εκτιμώ ότι δεν του φτάνουν ούτε τα διπλά.

Ο Καπέλο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με όλες τις ομάδες που έχει προπονήσει έχει γνωρίσει κυρίως πίκρες. Εχει φτάσει σε τελικό έχοντας κάνει μόνο νίκες κι έχει χάσει το τρόπαιο από τη Μαρσέιγ, έχει περάσει με τη Γιουβέντους τα προκριματικά χωρίς να δεχτεί γκολ κι έχει αποκλειστεί αμέσως μετά στον προημιτελικό, έχει αποτύχει στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με την καλύτερη Ρόμα όλων των εποχών κι έχει χάσει το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με τη Μίλαν, γνωρίζοντας τον αποκλεισμό από την Μπορντό του Ζιντάν το 1992, όταν η ομάδα του έχανε ένα ματς τον χρόνο. Η Ευρώπη δεν του έφερνε ποτέ γούρι –ειδικά όταν εμφανιζόταν στις διοργανώσεις της με τον αέρα του φαβορί. Οχι τυχαία, το μοναδικό Τσάμπιονς Λιγκ που πήρε το κέρδισε όταν έπαιξε το 1994 στον τελικό της Αθήνας με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα, ένα ματς στο οποίο χωρίς τον Μπαρέζι και τον Κοστακούρτα ήταν χαμένος από χέρι!

Ανταγωνισμός

Ο Καπέλο είχε πάντα εξ αποστάσεως έναν παράξενο ανταγωνισμό με τον Αρίγκο Σάκι, ο οποίος είναι ο τελευταίος προπονητής στην Ευρώπη που έχει κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ δύο συνεχείς φορές, με τη Μίλαν, το 1989 και το 1990. Ο Καπέλο έκανε με την ίδια ομάδα περιπάτους στο Καμπιονάτο, εκεί που ο Σάκι στα τρία χρόνια της παραμονής του στο Μιλάνο τα κατάφερε μόνο μία φορά. Ομως το «καλός για την Ιταλία, αλλά λίγος για την Ευρώπη» του έτρωγε τα σωθικά.

Περιπέτειες

Παρακολουθώντας τις προπονητικές του περιπέτειες από τον καιρό που αυτές ξεκίνησαν, νομίζω ότι οι δύο ήττες του με 1-0 από τη Μαρσέιγ και τον Αγιαξ στους τελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ του 1993 και του 1995 αντίστοιχα τον έκαναν αρκετά συντηρητικό. Για την ακρίβεια, μου δίνει την εντύπωση ότι έπειτα από αυτές τις ήττες άρχισε να νιώθει έναν υπέρμετρο σεβασμό για το 1-0. Σε μια συνέντευξή του είχε πει παλιότερα –νομίζω σας το έχω ξαναγράψει– ότι το συγκεκριμένο σκορ είναι «εργαλείο», ένα είδος φάρμακου που θεραπεύει όλα τα προβλήματα. Οι μετά τη Μίλαν ομάδες του Καπέλο έμαθαν να παίζουν πολύ γι' αυτό το 1-0. Τη συνταγή την είχε, άλλωστε, προβάρει με τη Μίλαν. Στο τελευταίο πρωτάθλημα που κέρδισε μαζί της, το 1994, σε τουλάχιστον δέκα ματς η Μίλαν είχε επικρατήσει με αυτό το σκορ: το γκολ το πετύχαινε συνήθως ο Μασάρο, ένας από εκείνους τους επιθετικούς που αργούν να ωριμάσουν, δεν γεμίζουν το μάτι και δεν σου επιτρέπουν να καταλάβεις πόσο επικίνδυνοι είναι, παρά μόνο αφού γίνει η ζημιά.

Παντού

Η συνταγή του 1-0 απέδωσε σχεδόν παντού όπου δούλεψε κι όχι μόνο στην Ιταλία. Στο πρώτο του πέρασμα από τη Ρεάλ Μαδρίτης, το 1997, κατέκτησε το πρωτάθλημα παίζοντας πολλές παρτίδες σκάκι. Οι ομάδες του έπαιζαν πάντα με μπλοκαρισμένες αμυντικές τετράδες, με μέσους που ζούσαν για να πρεσάρουν στη μεσαία γραμμή, με επιθετικούς που είχαν τη δυνατότητα να παίζουν λίγο, έχοντας αποστολή να κάνουν τη διαφορά. Οι πιο πολλοί από τους επιθετικούς με τους οποίους δούλεψε ήταν ή σκόρερ (Μπατιστούτα, Μοντέλα, Τρεζεγκέ, Φαν Μπάστεν πάνω απ' όλους) ή «αναρχικοί αρτίστες» με ικανότητες στο ένας εναντίον ενός (Γουεά, Ιμπραΐμοβιτς, Ραούλ, Τότι, Ντελ Πιέρο). Η σκέψη του Καπέλο είναι ότι η δική του μαστοριά στην άμυνα και η δημιουργικότητα των επιθετικών θα φέρουν το προσδοκώμενο 1-0. Από εκεί κι έπειτα, έγκειται στην όρεξη των παικτών του να το διευρύνουν.

Παρέμβαση

Αυτό το τελευταίο ήταν, κατά τη γνώμη μου, ο λόγος που στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Οταν το δημιουργικό κομμάτι έφτασε να εξαρτάται αποκλειστικά από τις εμπνεύσεις κάποιων παικτών, ο σπουδαίος αυτός προπονητής ουσιαστικά αυτοκαταργούσε την όποια δυνατότητα παρέμβασής του: όταν το πράγμα δεν πήγαινε όπως το είχε σχεδιάσει, ήταν σχεδόν αδύνατο να το αλλάξει. Μια στιγμή δυσκολίας έφτανε για να φέρει έναν αποκλεισμό στην Ευρώπη: στα πρωταθλήματα δεν υπάρχουν αποκλεισμοί, παρά μόνο ήττες.

Ατακτα

Είδα τα δύο ματς της Ρεάλ Μαδρίτης με την Μπάγερν Μονάχου και έχω δει κι άλλα ματς της «βασίλισσας» στο ισπανικό πρωτάθλημα. Το πρόβλημα του Καπέλο δεν είναι ότι προσπαθεί να μεταλλάξει τη Ρεάλ σε ομάδα που παίζει άμυνα: είναι ότι έχει στα χέρια του μια ομάδα που είναι αδύνατο να παίξει για το 1-0. Οι παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης με την Μπάγερν έκαναν δύο θεότρελα άτακτα ματς μεγάλης θέλησης: ακόμα κι αν κέρδιζε, θα το έκανε κόντρα στη λογική του προπονητή της. Μια ομάδα του Καπέλο μπορεί να προκριθεί κερδίζοντας 3-0, όχι όμως γιατί μετέτρεψε το εις βάρος της 2-0 σε 2-2 με αντεπίθεση διαρκείας και απόλυτα ρίσκα. Δεν είναι αυτά γι' αυτόν.

Τρόμος

Δεν ξέρω πώς θα ολοκληρωθεί η δεύτερη ισπανική του περιπέτεια. Αυτό που βλέπω είναι ότι για την ώρα ο προπονητής δυσκολεύεται να μάθει στην ομάδα τη συνταγή του και η ομάδα δεν έχει παίκτες με τέτοιο κύρος ώστε να τον κάνουν να την αναθεωρήσει. Γυρίζοντας από την Ισπανία, ο Καπέλο θα είναι απολύτως βέβαιος ότι το ποδόσφαιρό του είναι το μόνο σοβαρό που υπάρχει και στη Ρεάλ θα αναζητούν τον επόμενο προπονητή νιώθοντας γι' αυτόν αποστροφή, ίσως και τρόμο. Δεν υπάρχει κανείς, όσο καλός κι αν είναι, που να κάνει για όλα.

Psycho 25

Στην 25η αγωνιστική του δράματος, μολονότι το έργο είναι πάντοτε θρίλερ, δεν αναμένονται φρίκες. Πιστός στην υπόσχεσή μου να συμβάλω στην αναβάθμιση του πρωταθλήματος, δημοσιεύω και αυτή τη φορά από σήμερα, Παρασκευή, τις προβλέψεις της πιάτσας για τα ματς της αγωνιστικής, μπας και σωθεί κανένας ανθρωπάκος.
- Τσαχειλίδης (Ατρόμητος - Ξάνθη). Εγώ αν ήμουν ο Πανόπουλος θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος. Γιατί και πολύ τρέχει και το παιχνίδι αφήνει και δεν καταλαβαίνει από έδρες και καλές διαιτησίες έχει κάνει. Ενα μόνο έχει, ότι δίνει εύκολα πέναλτι κι αυτό για όποιον αμύνεται δεν είναι καλό.
- Κασναφέρης (ΠΑΟΚ - Αιγάλεω). Η επιστροφή του στην Τούμπα έπειτα από μόλις τρεις εβδομάδες προβλέπει πολύ ξεφωνητό από την εξέδρα. Επειδή τον Κασναφέρη τον ζητάς ή έρχεται μόνος του, στον ΠΑΟΚ ανησυχούν επειδή δεν τον ζήτησαν. Για να δούμε πώς θα ξεκολλήσει από το «Χ» το ματς…
- Σκουφίτσας (ΟΦΗ - Κέρκυρα). Τα όσα έγιναν στη Λάρισα δεν πέρασαν απαρατήρητα –ο Βατσινάς μάλλον τελεί υπό επιτήρηση. Ο Σπύρος δεν έχει λόγο να φοβάται (λέω εγώ), αλλά οι πλάγιοι είναι λίγο πρόβλημα.
- Κουκουλάκης (Πανιώνιος - Ιωνικός). Πήρε ένα εύκολο ματς ως ανταμοιβή για τις καλές του διαιτησίες. Κι όμως, ο Γαλανός ειδικά, που είναι πρώτος βοηθός, λίγο ξεφωνητό θα το φάει…
- Αργυρόπουλος (Απόλλων Καλ. - Ολυμπιακός). Για τέταρτο συνεχές ματς στον εφτάψυχο Δαμήλο στέλνουν έναν καθηγητή της νευροχειρουργικής, μαζί μάλιστα με τον θεό Ιτσκο. Αν τα καταφέρει πάλι και γλιτώσει, τι να πω…
- Καλόπουλος (Λάρισα - ΑΕΚ). Το προηγούμενο του, Αιγάλεω - ΑΕΚ, έχει βάλει πολύ κόσμο σε σκέψεις. Λάθος. Ο «Καλό» δεν έχει τίποτα προηγούμενα με την ΑΕΚ, απλώς σφυρίζει πολύ. Αν κάποιος πρέπει να φοβάται αυτό το 50-50, είναι η Λάρισα.
- Μπριάκος (Αρης - Ηρακλής). Ενα χρόνο τον κρατούσαν μακριά από τον Αρη και τον έστειλαν τώρα στο ματς ντεζαβού του υποβιβασμού του, ενώ μάλιστα έρχεται από τιμωρία. Ούτε επίτηδες να το έκαναν για να τον εκθέσουν! Πρόκειται για την πιο άστοχη τοποθέτηση διαιτητή από το ξεκίνημα της χρονιάς.
- Καρατζάς (Παναθηναϊκός - Εργοτέλης). Σε λίγο κουμπάρο μου λένε! Μπα, ούτε για πλάκα…