Σκληρά αουτσάιντερ εναντίον διόλου πειστικών φαβορί (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η κλήρωση στην (εφετινή) «διοργάνωση των Αγγλων» έφερε, πράγματι, καλά νέα για τους Αγγλους: Δεν παίζουν μεταξύ τους, κανείς με κανέναν. Και, εκτός από το να αλληλοεξοντωθούν, επιπλέον απέφυγαν τις δύο πιο βαριές ξένες φανέλες (ή... δέκα, αθροιστικά, τρόπαια πρωταθλητριών), Μίλαν και Μπάγερν. Αυτές, ναι, θα αλληλοεξοντωθούν. Οπως στον προηγούμενο γύρο, καλή ώρα, Μπάγερν με Ρεάλ. Αλλο ένα ραντεβού καταφανώς προβληματικών κολοσσών.

Μόνο που, κατόπιν όλων αυτών, ο αγγλοαγγλικός τελικός της Αθήνας παραείναι... προφανής (εάν αυτό ανακουφίζει τους διοργανωτές και τις αρχές) για να γίνει στα αλήθεια, τον Μάιο, στην Αθήνα. Αποφεύγοντας τα αλληλοζευγαρώματα και τις δύο «άλλες» βαριές φανέλες, οι τρεις αγγλικές ομάδες δεν έμενε παρά να τραβήξουν, την Παρασκευή το μεσημέρι στο Μέγαρο, ισάριθμα αουτσάιντερ.

Κάπου εδώ μοιάζουν να αρχίζουν τα κακά νέα. Η Ρόμα, η Βαλένθια, η Αϊντχόφεν είναι τυπικές «ομάδες του προπονητή». Υπό την έννοια όχι ότι δεν έχουν αστέρια, αλλά κανένα (αστέρι δεν είναι) πάνω από το γκρουπ. Και οι «ομάδες του προπονητή» είναι, πάντοτε, ικανές στον ρόλο του Δαβίδ.

Τα τρία νωπά σκαλπ (Ολιμπίκ Λιόν, Ιντερ, Αρσεναλ) το πιστοποιούν. Ο,τι πιο αρτιστίκ, μαζί μ' εκείνα της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα, υπήρχε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το ερώτημα της χρονιάς είναι εάν οι τρεις αγγλικές ομάδες διαθέτουν, εδώ και τώρα, την ικανότητα να παίζουν τον ρόλο (και να διαχειριστούν το στάτους) του φαβορί.
Λίαν αμφίβολο, εναντίον τόσο συμπαγών γκρουπ, είναι η πρώτη απάντηση. Η Λίβερπουλ, εάν έγραψε την ιστορία του 2005, ήταν επειδή δεν την περίμενε (όταν είχε δεινοπαθήσει να αποκλείσει τον Ολυμπιακό) με Γιούβε, Τσέλσι, Μίλαν κανείς. Κι εφέτος απέκλεισε την Μπάρτσα, ενώ (ως και πριν από το ματς στο «Καμπ Νου») η πιθανότητα να αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης έδινε 20 φορές τα λεφτά σου. Πέρυσι, απεναντίας, τέτοιον καιρό φαβορί στα νοκ άουτ με την Μπενφίκα (... του Κούμαν), καταποντίστηκε.

Είναι, πάνω κάτω, η (ίδια) ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το έπος του '99 ήταν έπος coming from behind. Και στον ημιτελικό με τη Γιούβε και στον τελικό με την Μπάγερν. Αντιθέτως, όποτε η Γιουνάιτεντ προσπάθησε να το κάνει ξεκινώντας από τη θέση του οδηγού, τράκαρε! Γέμισε εγκυκλοπαίδεια με τις αποτυχίες της. Μονακό, Μπορούσια Ντόρτμουντ, Μπάγερ Λεβερκούζεν, η Πόρτο του Μουρίνιο το 2004, η Μπενφίκα πέρυσι. Ακόμα και η Ρεάλ του 2000 (0-0 στο «Μπερναμπέου», ήττα 3-2 στο «Ολντ Τράφορντ»).

Τσέλσι και Γιουνάιτεντ, στις πρώτες εξετάσεις διαχείρισης του βάρους του φαβορί, πέρασαν πολύ οριακά. Διόλου πειστικά. Με την Πόρτο, η Τσέλσι περισσότερο διασώθηκε παρά (το) διασκέδασε. Με τη Λιλ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ιδίως στη Λανς, υπέφερε... εφιάλτες. Δεν είναι, ούτε η μία ούτε η άλλη, στα καλύτερά τους. Το κυριότερο: Δεν προκύπτει από πουθενά σημάδι ότι υπάρχουν περιθώρια να γίνουν αισθητά καλύτερες.

Επίσης, φαίνεται ότι εν όψει της τελικής ευθείας του αγγλικού πρωταθλήματος, αλλά ενδεχομένως και του Κυπέλλου Αγγλίας, πιεστικές υποχρεώσεις που αναμειγνύονται με εκείνες στο Τσάμπιονς Λιγκ ούτε η Τσέλσι ούτε η Γιουνάιτεντ έχουν τους πολυάριθμους ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής για να αντεπεξέλθουν. Ο λαγός από το καπέλο Λάρσον, π.χ., έκανε τη δουλειά κι έφυγε κύριος.

Ο Φέργκιουσον, με μοναδικό διαθέσιμο στράικερ τον Ρούνι, «ανάγκα πείθεται» να παίζει 4-3-3 προσθέτοντας ένα ανασταλτικό χαφ. Κανένα εχέγγυο ότι ο Κάρικ με τον Ο' Σέι θα «κυριαρχήσουν» τον Ντε Ρόσι και τον Πισάρο, ότι ο Σκόουλς είναι πιο ανταγωνιστικός από τον Περότα ή ότι οι Μανσίνι, Ταντέι δεν ξέρουν να κάνουν όσα κάνουν οι Γκιγκς, Κριστιάνο Ρονάλντο.

Για τον Μουρίνιο, πάλι, είναι (όλη τη σεζόν, άρα θα είναι και σε τρεις εβδομάδες) αστάθμητο το πώς θα 'χει την άμυνά του απέναντι στον Βίγια, στον Σίλβα, στον Μοριέντες, στον Χοακίν. Ενώ ο Ντρογκμπά... ξέρει από Αγιάλα. Ο,τι έμαθε στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 2004, το επιβεβαίωσε στο Μουντιάλ 2006. Ισως ο μοναδικός σέντερ μπακ στον κόσμο, ο Αργεντινός, που μπορεί, αυτόν τον αλέγρο πάνθηρα, να τον κάνει ζάφτι. Κι ύστερα, μια ρεβάνς στο «Μεστάγια» είναι... μια ρεβάνς στο «Μεστάγια». Ανέκαθεν, δηλαδή, πολύπλοκη (να τη διεκπεραιώσει κανείς) υπόθεση. Πολύπλοκη και, πολλές φορές, οδυνηρή για τα νεύρα και τα κορμιά. Αιματηρή.

Ο προεξοφλούμενος αγγλοαγγλικός «βαρέων βαρών» τελικός της Αθήνας, λοιπόν, εάν κανείς ρωτά, καθόλου δεν θα εκπλαγώ να μην έχει... καμία αγγλική ομάδα! Και να καταλήξει, όπως το 2004 στο Γκελζενκίρχεν με την Πόρτο και τη Μονακό ή στη Λισσαβώνα με την Πορτογαλία και την Ελλάδα, ο τελικός των ελαφρών βαρών. Ακόμα ένας ύμνος στην ταπεινότητα, στην εργατική ηθική και στο απρόοπτο.