Αργά ή γρήγορα θα γινόταν (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Υπάρχουν δύο τρόποι για να «διαβάσει» κανείς το χθεσινό αποτέλεσμα του ΠΑΟ με τον Εργοτέλη. Ο πρώτος τρόπος είναι να σταθεί στην αγωνιστική στάση της ομάδας μέσα στο γήπεδο. Να καταδείξει τις δυσκολίες του ΠΑΟ στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, να κάνει λόγο για λανθασμένη επιμονή του Μουνιόθ σε κάποιους παίκτες εμφανώς κουρασμένους από τα συνεχή ματς (Νίνης, Τζιόλης, Μπόβιο, Παπαδόπουλος), να επισημάνει ότι ο Ισπανός κόουτς είχε δίκιο όταν τον Δεκέμβριο ζητούσε ένα βαρύ επιθετικό, απαραίτητο σε ένα πρωτάθλημα στο οποίο ο ΠΑΟ κατά κανόνα αντιμετωπίζει ομάδες που κλείνονται. Ο δεύτερος τρόπος είναι να σταθεί στο μεγάλο λάθος του βοηθού Νικολόπουλου (από το οποίο προέρχεται το καθοριστικό γκολ της συνάντησης) και να τονίσει αυτό που όλη η πιάτσα γνωρίζει, ότι δηλαδή διαιτητικά ο Εργοτέλης μετράει πολύ περισσότερο από τον Παναθηναϊκό και πως ο ΠΑΟ με τέτοια αντιμετώπιση που έχει από τα διαιτητικά όργανα θα πρέπει να μάθει να νιώθει ευχαριστημένος αν τερματίσει δεύτερος -που δεν το βλέπω. Ο ΠΑΟ το «πιστολίδι» (όπως αποκαλείται στη γλώσσα της διαιτησίας ένα λάθος σαν αυτό που έκανε ο Νικολακόπουλος) το έψαχνε εδώ και καιρό με τη διοικητική παθητικότητά του: στην Τούμπα στο Κύπελλο του έκαναν πλάκα με δύο άκυρα γκολ, στην Ξάνθη τον σταματούσαν οι επόπτες γελώντας, με τον ΟΦΗ δεν αποβλήθηκε ο Ισά -άγνωστο γιατί-, στο Καραϊσκάκη ο Κασναφέρης δεν του έδωσε το καθαρότερο πέναλτι του πρωταθλήματος -αργά ή γρήγορα θα γινόταν ένα χοντρό λάθος που θα πληρωνόταν ακριβά: περαστικά. Το θέμα είναι τι θα γίνει στη συνέχεια και του χρόνου: γιατί αν μετά τον συνεταιρισμό με τον Κόκκαλη (δηλαδή τη Σούπερ Λίγκα) ο Τζίγκερ κάνει και ένα συνεταιρισμό με τον Γκαγκάτση (για να φτιάξει τη διαιτησία!), την επόμενη σεζόν προβλέπω πιστολίδι-φαρ ουέστ, με τον ΠΑΟ στον ρόλο του τενεκέ που οι πιστολάδες σημαδεύουν για να εξασκηθούν στη σκοποβολή! Ενώ η ΑΕΚ μετά το ματς με τον Εργοτέλη (σύμπτωση, ε;) ξεσήκωσε το σύμπαν, ο ΠΑΟ πίστευε ότι φτάνει η βελτίωσή του για να έρθει τουλάχιστον δεύτερος. Αμ δε!

Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι πρέπει να μειωθεί η τεράστια επιτυχία του Εργοτέλη, μία νίκη-παραμονή. Σε ενενήντα λεπτά ο Εργοτέλης κάνει τα πάντα για να φύγει νικητής από την Αθήνα: δείχνει κουράγιο στην αρχή, πάθος σε όλο το ματς, καθαρό μυαλό στο τέλος. Κυρίως παίζει από το πρώτο λεπτό ως ομάδα που γνωρίζει ότι δεν έχει να φοβηθεί και πολλά. Ο καλός Νίκος Καραγεωργίου, μολονότι του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με την κουταμάρα του Ογκνιένοβιτς και την κουτή κίτρινη κάρτα που πήρε, δείχνει ψυχραιμία και η ομάδα του αμύνεται με σιγουριά: η παραμονή του Εργοτέλη οφείλεται πολύ στον προπονητή του, ο οποίος δεν θεωρεί κανένα ματς εκ προοιμίου χαμένο.

Ο Εργοτέλης πανηγυρίζει, στον ΠΑΟ μπορούν να γκρινιάζουν για την ιστορία των πριμ, την αγωνιστική μαλθακότητα, τη διαιτησία -μόνο που για όλα αυτά δεν φταίει κανένας. Οταν δεν μπορείς να αξιολογήσεις τις στιγμές και τις καταστάσεις και όταν πιστεύεις ότι θα φτιάξεις το ελληνικό ποδόσφαιρο με τους Κατάπτυστους που το έφεραν στο σημερινό του χάλι, αυτό που χρειάζεται είναι να κάνεις αυτοκριτική και να χαράξεις μια νέα στρατηγική. Δύσκολα και τα δύο.