Δεν έχει «αυτόν» (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

«Δεν είχαμε καθαρό κεφάλι», είπε μετά το ματς ο Μουνιόθ. «Με σάλιο και υπομονή πηδάει ο ελέφαντας το αρνί», που λέει και μια φίλη μου. Στον Παναθηναϊκό, αν προσπαθήσουν να βρουν άκρη στο «οι παίκτες υποτίμησαν τον Εργοτέλη», θα ψάχνουν και δεν θα βρίσκουν. Το αγαπημένη φράση των προπονητών «όλα τα ματς πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε σαν δύσκολα» είναι καλή μόνο για τις εφημερίδες.

Παίκτες και προπονητές το ξέρουν ότι οι πρώτοι έχουν «Χ» φορές τη δυνατότητα να δώσουν το κατιτίς, το παραπάνω. Γι' αυτό λέγεται και «πάρα πάνω» και δίνεται στα δύσκολα ματς. Αυτό το «κάτι παραπάνω» εξασφαλίζεται στα εύκολα. Τα οποία, όταν πηγαίνουν κατ' ευχήν, οι παίκτες μπορούν να κάνουν οικονομία δυνάμεων, αλλά όταν στραβώνουν, υπάρχουν οι μεγάλοι παίκτες που οφείλουν να τα παίρνουν μόνοι τους.

Αντίθετα με ό,τι συνήθως λέγεται, οι μεγάλοι παίκτες δεν καθαρίζουν στα ντέρμπι. Φάνηκε και από το ματς του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό. Οι μεγάλοι παίκτες καθαρίζουν τα ματς που στραβώνουν. Στα ματς με τις μικρές ομάδες, που δεν πηγαίνουν σύμφωνα με τα προβλεπόμενα. Και τη στιγμή που οι υπόλοιποι αρχίζουν να σκέφτονται «αμάν, ποιος τώρα, αν δεν κερδίσουμε, θα κάθεται και θα ακούει τα ξεφωνητά των οπαδών», ο μεγάλος παίκτης το παίρνει εγωιστικά και παίρνει τη νίκη μόνος του.

Ο μεγάλος παίκτης σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύτιμος, όχι μόνο γι' αυτό που μπορεί να κάνει, αλλά και για την ηττοπάθεια που μπορεί να φέρει στους παίκτες της μικρότερης ομάδας. «Με αυτόν απέναντί μας πώς να κερδίσεις;». Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού, όπως έγραψε και ο Δημήτρης Σαραβάκος, είναι ότι δεν έχει τον «αυτόν». Τον παίκτη που οι αντίπαλοι θα κοιτούν με δέος. Και ένας από αυτούς που θα μπορούσαν να είναι βολοδέρνει σε έναν ανούσιο ποδοσφαιρικό τσαμπουκά.

Είθισται ο επιθετικός να προσπαθεί να φτιάξει και ο αμυντικός να χαλάει. Εδώ και καιρό ο Παπαδόπουλος μοιάζει να το αντιστρέφει. Δεν είναι συμπτωματικό ότι στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό είχε αναλάβει την επιτήρηση του Ιεροκλή Στολτίδη, ρόλο στον οποίο και διακρίθηκε. Σε ένα ντέρμπι όμως τέτοιος ρόλος μπορεί να υπάρξει.

Σε ματς με μικρότερες ομάδες, όπως ο Εργοτέλης, τι θα μπορούσε να κάνει ο Παπαδόπουλος; Να αναλάβει την επιτήρηση του Τάσιτς; Κάποια στιγμή ο Παπαδόπουλος πρέπει να κάτσει και να το σκεφτεί πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο του επιθετικού. Αυτό όμως το πράγμα που κάνει, να κυνηγάει μόνιμα τους αμυντικούς που έχουν την μπάλα ή να προσπαθεί να περάσει από μέσα τους κοντράροντας όταν την έχει αυτός, δεν έχει νόημα και του καταστρέφει το παιχνίδι. Τροφή για σκέψη σε έναν Παναθηναϊκό που τη λύση στον ηγέτη μπορεί να τη βρει στους υπάρχοντες παίκτες. Φτάνει εκτός από διάθεση να υπάρχει και μυαλό.

Ο Γιάννης Τσαχειλίδης από τις πρώτες του εμφανίσεις σε ματς της Α' Εθνικής, σε ένα ματς ΑΕΚ-Ξάνθη έκανε επίδειξη ικανοτήτων. Της ικανότητάς του να μην πέφτει, ενώ η μισή ομάδα της ΑΕΚ τον πήγαινε καροτσάκι προς τον επόπτη. Οταν είχα ρωτήσει αν έχει σχέση με τον πρόεδρο του Ιωνικού Μανώλη Τσαχειλίδη, μου είχαν πει ότι είναι γιος του. Είναι η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί σχετικά με το πώς ένας άνθρωπος, εντελώς ακατάλληλος για να είναι διαιτητής, βρέθηκε να φοράει το σήμα της ΦΙΦA.
Το ερώτημα είναι ο Γιώργος Μπίκας, ο οποίος νομίζω ότι ήταν ο αρχιδιαιτητής όταν ο Τσαχειλίδης έγινε διεθνής, τι είδε και τον έκανε; Το κρύο του αίμα στις δύσκολες συνθήκες; Γιατί το μεγάλο πρόβλημα του Τσαχειλίδη δεν είναι ότι σφυρίζει με παρτιτούρα, αλλά ότι, αν κάνει το πρώτο λάθος και στραβώσει το ματς, είναι αδύνατον να το μαζέψει. Υποτίθεται ότι η διαιτησία είναι ερασιτεχνική, ως εκ τούτου ο Τσαχειλίδης και να φύγει από τους πίνακες, δεν θα χάσει το ψωμί του. Διεθνής διαιτητής έγινε, το ψώνιο το δικό του και του πατέρα του έγινε. Κάποιοι, όπως ο Ατρόμητος, την πλήρωσαν, αλλά γι' αυτό τώρα δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι μία διαιτητική ευθανασία. Η καριέρα του Τσαχειλίδη στο πρωτάθλημα να τελειώσει εδώ. Και οι μελλοντικοί Μπίκες, Γερμανάκοι και Ψυχομάνηδες να μην μπλέκουν τα προσωπικά με τις επιλογές τους. Και εγώ με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη έχω καλή σχέση. Δεν θα του ζητούσα όμως να κάνει την κόρη μου πιλότο ελικοπτέρων και στην περίπτωση που παλάβωνα και το ζητούσα, ελπίζω να είχε την αίσθηση αξιοκρατίας για να με διαολοστείλει.

Μιλώντας για διαιτησίες, ο μόνος μπούσουλας που έχω για να κρίνω όχι μία φάση αλλά ολόκληρη τη διαιτησία ενός ματς είναι η φράση του Στέλιου Μανωλά μετά το ματς της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό με διαιτητή τον Δημητρόπουλο. «Τον διαιτητή τον καταλαβαίνεις στο πρώτο τέταρτο από τον τρόπο που σφυρίζει». Οχι μόνο κυριολεκτικά τον τρόπο, δηλαδή αν τα φάουλ της μιας ομάδας τα δίνει με το χαρούμενο σφύριγμα του αηδονιού, ενώ της άλλης σε ήχο πλάγιο και ψόφιο, αλλά και στις μικρές αποφάσεις. Οτι θα δώσει ένα φανερό υπέρ της μιας ομάδας πλάγιο άουτ στην άλλη, για να τους στείλει το μήνυμα «gayδες, με εμένα μπλέξατε». Υποσυνείδητα πιθανότατα το αξίωμα των χαρούμενων ή ενοχικών σφυριγμάτων εμφανίζεται και στη χθεσινή ανταπόκριση της «SportDay» του ματς του ΟΦΗ με την Κέρκυρα. «Ο Σκούφαλης φάνηκε να ανατρέπεται από τον Ισά, η φάση δεν ήταν πολύ καθαρή (ούτε ο τηλεοπτικός φακός κατάφερε να ρίξει "φως"), αλλά έκανε εντύπωση η ευκολία με την οποία ο Σκουφίτσας καταλόγισε την εσχάτη των ποινών», γράφει η «SportDay». Ετσι είναι, ρε παιδί μου. Πέναλτι εναντίον του γηπεδούχου δίνεις. Μπορείς να σφυράς «φρρρουουου» και να τρέχεις σαν το πουλάρι στη βούλα. Το σαβουάρ βιβρ λέει ότι κάνεις ένα «φρ» και σέρνεις τα βήματά σου προς το κέντρο της περιοχής με κατεβασμένο κεφάλι.
Τον γνήσιο πεζοναύτη τον καταλαβαίνεις όχι από ό,τι δεν έδωσε, αλλά από αυτά που δίνει. Γιατί άλλο να μην έχεις δώσει ένα οφσάιντ ή ένα πέναλτι, που μπορεί και να μην τα είδες, και άλλο να δίνει οφσάιντ ή πέναλτι που δεν υπάρχει. Πάντα η φάση που ο διαιτητής δίνει κάτι έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτή που δεν δίνει.

Υπήρξε διαιτησία με σφυρίγματα από παρτιτούρα στην τελευταία αγωνιστική; Κατηγορηματικά, όχι. Ο Τσαχειλίδης κάνει maison de tolerance το ματς του Περιστερίου, αλλά από ανικανότητα και όχι από πρόθεση. Ο Καρατζάς δεν ακυρώνει το γκολ του Εργοτέλη ως οφσάιντ, αλλά αποβάλλει τον Ογκνιένοβιτς και ο επόπτης Νικολακόπουλος, που δεν είδε το οφσάιντ, βλέπει άλλο ανύπαρκτο στον Γιάστσουκ. Και γιασασίν του Μπριάκου που σφύριξε το Αρης-Ηρακλής στο «Κλ. Βικελίδης», έχοντας διακόψει το ματς πριν από δύο χρόνια, χωρίς να μασήσει. Σε αυτό το σημείο συγχαρητήρια και στη διοίκηση του Αρη, που μέσα σε δύο χρόνια από βασίλειο της καφρίλας μετέτρεψε την κερκίδα της σε μία από τις αξιοπρεπέστερες της Α' Εθνικής. Βέβαια η σεζόν έχει πάει καλά στον Αρη και ο πολιτισμός της κερκίδας δοκιμάζεται στα δύσκολα, αλλά έστω και έτσι τα εύσημα τα παίρνει.

Ομορφιές του ποδοσφαίρου έγιναν; Κραχτή ούτε μία. Δύο τύποι σκορ είναι ύποπτα στο ποδόσφαιρο ότι κρύβουν μέσα τους ομορφιά. Τα «1-1» που συνήθως οι πρόεδροι το έχουν συμφωνήσει ότι βολεύει το αποτέλεσμα, αλλά κανένας δεν θυμήθηκε να το πει στον μαύρο που παίζει στην επίθεση.
Βάζει λοιπόν το γκολ ο μαύρος, τρέχει χαρούμενος να το πανηγυρίσει, τον κοιτούν οι συμπαίκτες του κουνώντας το κεφάλι και αμέσως ο προπονητής του τον κάνει αλλαγή, βάζοντας έναν άσπρο που καταλαβαίνει. Οι αντίπαλοι ισοφαρίζουν μέσα στο δεκάλεπτο και μετά όλοι ευτυχισμένοι περιμένουν τη λήξη του ματς. Υποπτα όμως είναι και τα ματς στο τέλος της σεζόν που λήγουν πάνω από 2-2. Σε αυτά τα πράγματα πάνε αλλιώς. Η μία ομάδα έχει πιάσει τους αμυντικούς της άλλης, αλλά όχι και τους επιθετικούς. Βάζουν λοιπόν οι επιθετικοί γκολ και οι αμυντικοί δεν προλαβαίνουν να κάθονται και να τρώνε ώστε να κάνουν το καθήκον τους. Ενώ λοιπόν είχαμε δύο ματς με 3-3 και 4-3, κανένα από τα δύο δεν άφησε υποψίες. Υποψίες άφηνε ένα άλλο. Ασχετο με το πώς αργότερα εξελίχθηκε.

Ηταν συγκλονιστική η στιγμή που από τα μεγάφωνα του γηπέδου της Καλαμαριάς ανακοινώθηκε ότι ο Απόλλων θα βραβεύσει τον Σάββα Θεοδωρίδη για τις υπηρεσίες του στο ποδόσφαιρο. Τελευταία φορά που ο Σάββας Θεοδωρίδης είχε βραβευτεί ήταν στο Λεβαδειακός-Ολυμπιακός 3-2, που σε επίπεδα ομορφιάς ποδοσφαίρου ήταν Μόνα Λίζα. Κοντά στον Σάββα Θεοδωρίδη ο Μάκης Κατσαβάκης, ένας παίκτης που τίμησε την ερυθρόλευκη φανέλα, όπως και ο Τάκης Λεμονής, που ήταν προπονητής στη Λιβαδειά, είχε τιμήσει. Παραδίπλα ο Ηλίας Δαμήλος, που όταν πριν από δύο χρόνια χρειαζόταν βαθμούς, δεν τσιγκουνεύτηκε να σφάξει τον μόσχο τον σιτευτό, τον Ηλιάδη, για να χορτάσει ο ΠΑΟΚ. Ατμόσφαιρα στην κερκίδα κατατονική. Πεντακόσιοι Ολυμπιακοί να φωνάζουν «Ολυμπιακέ γερά και... αλλά» σαν να συνέχιζαν από κεκτημένη ταχύτητα από το ματς με τον Παναθηναϊκό και στη σύνθεση του Θρύλου κάποιοι που και πέρυσι είχαν ζήσει το έπος της Λιβαδειάς. Σε αυτό το σημείο, τη στιγμή που ο Σάββας έπαιρνε συγκινημένος το αναμνηστικό της Καλαμαριάς, το έβλεπα. «Δεν ξέρω πώς να σας ευχαριστήσω» έλεγε ο Σάββας. «Με ένα Χ;» είπε ο Δαμήλος και να δούμε την ομορφιά. Αλλά, παρά τους οιωνούς, το ματς παίχτηκε straight and on the rocks.