Ο ιδιοκτήτης δεν είναι για να «κάνει πολιτική» (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Τσακίρης, ο Λίνεν, οι παίκτες. Εχέγγυα ότι ο «ιστορικός» Πανιώνιος δεν θα επιτραπεί να γίνει, στη νοοτροπία, χωριό.

Ο κόσμος... κόσμος είναι, σημαίνει ότι μπορεί να σκαρώνει πράγματα με τον νου, να τρελαίνεται, να κάνει καζούρα, να απαιτεί οτιδήποτε. Τον τόνο, όμως, δεν γίνεται παρά να τον δίνουν η διοίκηση, ο προπονητής, οι ποδοσφαιριστές. Και όταν είναι τόνος στιβαρότητας, όχι τόνος προσχώρησης στις επιθυμίες και στα απωθημένα του κόσμου, τότε αυτό αποτελεί (κατ' αρχήν, τουλάχιστον) πειστήριο υγείας.

Είναι το πιστοποιητικό που εξασφάλισε, προχθές το βράδυ ο νέος Αρης. Νίκησε, για να νικήσει. Δεν νίκησε, για να υποβιβάσει τον Ηρακλή. Η εξέδρα άναψε κεριά, τσακμάκια, σήκωσε πανό, περιέπαιξε, όλα μέσα. Η ηγετική ομάδα όμως, ο Ισπανός κόουτς, οι παίκτες, όλοι οι παίκτες, δεν αφέθηκαν να περισπαστούν και να μπουν σε παντελώς ανώφελα τριπάκια. Έδειξαν αξιοθαύμαστη προσήλωση «στη δουλειά». Οχι σε άχρηστες ιδεοληψίες.
Άμα σκοπός ζωής γίνεται η δυστυχία του γείτονα αντί για την ευμάρεια του σπιτιού, η ζωή δεν πηγαίνει μακριά. Ο Αρης τήρησε πιστά, τούτη τη δύσκολη Κυριακή, την εικόνα ότι το Χαριλάου φέτος δεν είναι... το Χαριλάου που ξέραμε, είναι (από πάσης πλευράς, ιδίως στη μενταλιτέ, ανακαινισμένο) «Κλεάνθης Βικελίδης». Ο Ηρακλής, άλλωστε, μπορεί να υποβιβαστεί και μονάχος!

Του μένουν πέντε ματς, τέσσερα με αντιπάλους που επίσης (άλλος περισσότερο, άλλος πιο λίγο) κινδυνεύουν, ένα με τον Ιωνικό. Κανένα δεν είναι, a priori, χαμένο. Μ' ένα ηλεκτροσόκ της ύστατης στιγμής, που θα φέρει τα πάνω-κάτω μες στα αποδυτήρια, ο στόχος-θαύμα των 13-15 πόντων μπορεί και να αποδειχθεί επιτεύξιμος. Αλλά και κανένα (από τα πέντε ματς) δεν είναι, στην τρέχουσα αδιέξοδη κατάσταση του «Γηραιού», κερδισμένο. Ούτε, καν, εκείνο με τον Ιωνικό.

Πιστοποιητικό, αυτή την Κυριακή, πήρε και ο Ολυμπιακός. Η παραίνεση-τρικ του Λεμονή στο προπονητήριο, μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό, ήταν να... σκυλιάσουν. Ο Ολυμπιακός, η αλήθεια είναι, δεν σκύλιασε. Δεν είναι νοητικώς εύκολο, μεταξύ μας πιο πολύ σε κωμωδία θα έφερνε, να 'σαι Ολυμπιακός και να σκυλιάζεις μπροστά από ταξίδι στην Καλαμαριά! Το 'κανε μονάχα ο Τοροσίδης που μάλλον το πήρε τοις μετρητοίς, κι έγινε περίγελως ότι έλεγε... χωριάτες (αυτός, απ' το Πετεινό!) τα παιδιά του Απόλλωνα.
Αρκούσαν, ωστόσο, για τη νίκη ένας Ριβάλντο κι ένας Καστίγιο. Δηλαδή, τα 25 από τα 53 γκολ, σχεδόν τα μισά, του πρωταθλητή. Δεν είναι λίγα. Κυρίως δεν είναι λίγο ότι (αυτά τα δύο γκολ) ήλθαν μετά τις πλακέτες στον κυρ Σάββα και το γκολ-διαβόλι που κατάπιε ο Νικοπολίδης. Πάνω που σ' έζωνε ο πειρασμός να σκεφτείς ότι τα περσινά στη Λιβαδειά, και όχι μόνον, αναβιώνουν. Από πάνω έρχεται, προτελευταία αγωνιστική, κι εκείνο το καταραμένο συναπάντημα στο Αιγάλεω. Αλλά δεν...

Το αξιοπερίεργο δεν είναι ότι δεν σκύλιασαν οι «κόκκινοι». Το πράγματι αξιοπερίεργο είναι ότι δεν σκύλιασαν, κι ένας λόγος παραπάνω ότι ήξεραν τη νίκη της Κέρκυρας στο Ηράκλειο, οι γηπεδούχοι. Οσο εύκολα προέκυψε στον δρόμο τους το προβάδισμα, ακόμα ευκολότερα το παρέδωσαν. Έως διαδικαστικά. Ηταν ευκαιρία. Πέρασε δίπλα τους, και την άφησαν. Συμμέτοχος στην πανελλήνια (όχι, μόνο, πανθεσσαλονίκεια) συμπάθεια που αυτός ο σύλλογος απολαμβάνει, ειλικρινά εύχομαι να μη το μετανιώσουν στο τέλος.
Πειστήριο νούμερο τρία. Το πήρε με την (κόντρα στο ρεύμα της κερκίδας) πολιτεία του πριν, στη διάρκεια και μετά το ματς με τον Ιωνικό ο Πανιώνιος. Ο Τσακίρης, ο Λίνεν, οι παίκτες. Εχέγγυα ότι ο «ιστορικός» δεν θα επιτραπεί να γίνει, στη νοοτροπία, χωριό. Οι Νεοσμυρνιοί ενοχλήθηκαν, αναστατώθηκαν, με την εξέλιξη της υπόθεσης Νσαλίουα/ΑΕΚ. Ηταν αντίδραση που υποκρύπτει αξιοπρόσεκτο περί ηθικής αίσθημα. Ο ιδιοκτήτης, όμως, δεν είναι για να «κάνει πολιτική» με το αίσθημα. Και δεν έκανε. Δεν επέτρεψε να άγεται και να φέρεται. Τι έκανε; Γενναία αναγνώριση εσφαλμένης, ως προς την πρόοδο του Νσαλίουα, εκτίμησης.

Ο δε προπονητής, από κει που προέρχεται, είναι (καλή ευκαιρία) για να διδάξει ότι το buy-out αποτελεί κομμάτι της καθημερινής ρουτίνας στην κοινωνία της Μπουντεσλίγκα. Παίκτες προσυμφωνούν από τον χειμώνα για (να αλλάξουν ομάδα) το καλοκαίρι, δίχως αυτό να 'ναι casus belli. Δεν είναι, καν, λόγος να χάσουν (έως το καλοκαίρι) τη θέση τους στην ενδεκάδα.