Ολοι μαζί στο «πειρατικό» της «SportDay» (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η πρώτη χρονιά ήταν δύσκολη. Προβληματιζόμασταν για τον ανταγωνισμό, σκεφτόμασταν τι λείπει, ζούσαμε την ώρα άφιξης του δελτίου κυκλοφορίας με λίγο άγχος. Η δεύτερη χρονιά κύλησε γρήγορα. Η εφημερίδα απέκτησε φανέλα και χαρακτήρα, σήμερα τρέχει και δικαιολογημένα από πολύ κόσμο θεωρείται εκδοτικό θαύμα. Τίποτα ωστόσο δεν έγινε τυχαία.

Στα δύο χρόνια κυκλοφορίας της «SportDay», μια μόνο φορά σκέφτηκα να σηκωθώ να φύγω. Πριν από έναν μήνα έφτασε στο ακροατήριο η ώρα της εκδίκασης της αγωγής που έχει κάνει σε μένα και στην εφημερίδα για μια σειρά από δημοσιεύματα ο Βασίλης Γκαγκάτσης. Οι αιτιάσεις της αγωγής αγγίζουν τα όρια του κωμικού, αν υπάρχει ελληνική δικαιοσύνη (που δεν αμφιβάλλω γι' αυτό), οι δικαστές θα πετάξουν την αγωγή στο καλάθι των αχρήστων. Παρ' όλα αυτά, και όπως συνηθίζει ως τακτική, η εφημερίδα θεώρησε σωστό να φτάσει σε έναν συμβιβασμό με τον πρόεδρο της ΕΠΟ - εγώ πάλι όχι. Ο Γκαγκάτσης μού πρότεινε να υπογράψω ένα κείμενο στο οποίο να δηλώνω ότι έπεσα θύμα ανθρώπων που θέλουν να τον πλήξουν κι ότι αφού διαπίστωσα το μέγεθος της πλάνης, κατάλαβα το λάθος μου και του ζητάω συγγνώμη. Διεμήνυσα στον δικηγόρο του ότι τον περιμένω στα δικαστήρια για να εξηγήσω πόσα ψέματα λέει και τον παρακάλεσα να του πει να αφήσει ήσυχη την εφημερίδα, που δεν του φταίει σε τίποτα. Δεν του κάνει άλλωστε κριτική για το παραμικρό κανείς από τους εκδότες, διευθυντές της και αρμόδιους για τα θέματα της ΕΠΟ ρεπόρτερ.

Παραίτηση

Τις μέρες που τα παζάρια μεταξύ του Γιώργου Χελάκη, του Γκαγκάτση και των δικηγόρων κρατούσαν, πολλοί φίλοι με προέτρεψαν να υποβάλω την παραίτησή μου. Ομολογώ ότι προβληματίστηκα. Η θέση των περισσότερων γνωστών μου είναι ότι, όταν μια εφημερίδα σε αφήνει ακάλυπτο επιδιώκοντας συμβιβασμούς με αυτούς που προσπαθούν να σου κλείσουν το στόμα, πρέπει να φεύγεις -το επιχείρημα είναι δεοντολογικά σοβαρό. Το σκέφτηκα πολύ και μέτρησα τις συνέπειες. Εγώ θα έβρισκα δουλειά κάπου αλλού και ο Χελάκης θα ησύχαζε από τις τρέλες μου: όλοι θα ήμασταν ευχαριστημένοι. Πλην όμως, ο αληθινός νικητής θα ήταν αυτός που με αγωγές και με απειλές προσπαθεί να με διώξει από την πρώτη σε κυκλοφορία αθλητική εφημερίδα της χώρας.

Άνθρωποι

Οι εφημερίδες δεν είναι απρόσωπες εταιρείες, είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτές. Η επιτυχία της «SportDay» δεν οφείλεται σε τίποτα πέρα από τους συντάκτες και τις όποιες διαφωνίες τους. Το τι γράφουμε δεν είναι ως άποψη δεδομένο, είναι όμως περίπου γνωστό. Κι όμως, δύο χρόνια τώρα, κερδίζουμε αναγνώστες μολονότι η εφημερίδα δεν εκπλήσσει με ιδέες και προτάσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί σε αυτό το ευλογημένο τσίρκο που λέγεται «SportDay» ο καθένας υπάρχει για να καλύπτει ένα κενό: κομματάκια σε ένα παζλ είμαστε. Αν έλειπαν κάποιοι, θα δημιουργούνταν κενό στην ενημέρωση, αν έλειπαν κάποιοι άλλοι, κενό στην κριτική: η ουσία της ιστορίας είναι ότι δύο χρόνια τώρα, παρά τις πολλές και βαθιές μεταξύ μας αντιρρήσεις για τη μεθοδολογία, την ηθική, τους τρόπους, τις αντιλήψεις του διπλανού μας, το «πειρατικό» ταξιδεύει με ανοιχτά πανιά.

Τύχη

Οταν σκεφτόμουν να φύγω, κατάλαβα την τύχη της συγκεκριμένης εφημερίδας. Ακόμα κι αν η πολυφωνία την κάνει αφόρητη ή σχιζοφρενική, είναι μια εφημερίδα στην οποία θέλεις να βρίσκεσαι. Ο,τι ισχύει και για τον αναγνώστη (που την αγοράζει για να δει τι θα πουν για όσα συνέβησαν και για όσα πρόκειται να συμβούν άνθρωποι τους οποίους μπορεί και να βρίζει) ισχύουν και για τον συντάκτη: η ζωή μακριά από τον πλανήτη της «SportDay», ακόμα κι αν υπάρχει, πρέπει να είναι μάλλον πληκτική. Το να συμφωνούν όλοι δεν έχει κανένα ενδιαφέρον.

Ηθική

Ομολογώ ότι θα έφευγα αν η εφημερίδα είχε απέναντι σε αυτό που εγώ αποκαλώ ελληνική ποδοσφαιρική διαφθορά μια άλλη στάση. Αν, π.χ., όλοι στην εφημερίδα αναγνώριζαν ότι αποκλείεται να φτιάξει το ποδόσφαιρο, όταν στα θεσμικά όργανα βρίσκονται άμισθοι με βίλες που οδηγούν 4Χ4 και πρώην τοποτηρητές της «Παράγκας» που έκαναν κωλοτούμπες, η αποστολή μου θα είχε ολοκληρωθεί. Δεν θα με χρειάζονταν. Αν πάλι όλοι εδώ στη «SportDay» συμφωνούσαν ότι το πρωτάθλημα είναι εμετός και ξαφνικά οι εκδότες τα έβρισκαν με όλους αυτούς που εγώ ελέγχω, θα έφευγα προδομένος. Θα πήγαινα αλλού να κηρύξω πολέμους - κάποιο μετερίζι θα βρισκόταν. Ομως, από τη στιγμή που όλοι εδώ παίζουν τους ρόλους τους με βάση τη συνείδησή τους, θα συνεχίσω να κάνω το ίδιο, και το ίδιο ελπίζω να κάνουν και οι συνάδερφοι. Αφού αδυνατούμε να συμφωνήσουμε στο τι είναι ηθικό, ας συνεχίσουμε να τιμούμε με την παρουσία μας μια εφημερίδα που σέβεται την ηθική των συντακτών της.

Σεβασμός

Έχοντας δουλέψει σε διάφορα μέσα, έχω καταλάβει ότι ο σεβασμός της άποψης του διπλανού δεν είναι και μικρό πράγμα. Στη «SportDay» διαφωνούμε σε πολλά. Το να προσπαθείς να καταδείξεις πόσο δίκιο έχεις σε σχέση με άλλους είναι θεμιτό. Το να προσπαθείς να επιβάλεις τη γνώμη σου ως μοναδική αλήθεια είναι ένα λάθος που όποιος το έκανε, εμπράκτως το αναγνώρισε και φρέναρε. Αυτό το φρένο μάς κρατάει ακόμα όλους μαζί. Γκάζια, έτσι κι αλλιώς, λίγο πολύ όλοι ξέρουμε να πατάμε.

Μπόχα

Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις φίλων και εχθρών (καμιά φορά αυτά στη ζωή μπερδεύονται, αλλά δεν πειράζει) συνεχίζουμε. Κι εγώ μαζί. Αύριο θα σας γράψω μια ωραία ιστορία για το πώς έχουμε φτάσει στο απερίγραπτο χάλι της διαιτησίας που ζήσαμε και αυτό το Σαββατοκύριακο. Οποιος θέλει, κρατάει τη μύτη του για να μην τον πιάσει η μπόχα και διαβάζει. Και όποιος δεν θέλει, πάει είκοσι σελίδες πριν και διαβάζει για τον Ντούντου και άλλα θηρία. Ολοι εδώ χωράμε.