Να βρει έναν τρόπο να κερδίζει (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Διαβάζω διάφορες αναλύσεις για το τι συμβαίνει στον ΠΑΟ, τι μεσολάβησε ανάμεσα στη νίκη στο ντέρμπι και στις ήττες με τον Εργοτέλη και τον Ατρόμητο. Το σωστό θα ήταν να υπήρχε προβληματισμός για το τι συνέβη, όχι μετά το ντέρμπι, αλλά ολόκληρο τον τελευταίο μήνα. Στο Καραϊσκάκη ο ΠΑΟ υποχρεώθηκε να αμυνθεί και νίκησε –όμως η νίκη εκείνη δεν προκύπτει από κάπου ότι είναι ο τρόπος που έχει ο ΠΑΟ να νικά. Την ΑΕΚ π.χ. δεν τη νίκησε 4-1 παίζοντας άμυνα και αντεπιθέσεις. Το πρόβλημα είναι, δυστυχώς, πιο σύνθετο.

Ο ΠΑΟ έχει κάνει 16 νίκες στο φετινό πρωτάθλημα –από αυτές μόλις 7 τις πέτυχε με διαφορά που ξεπερνά τα δύο γκολ. Ο ΠΑΟ νίκησε 4-1 το Αιγάλεω, 4-0 τον Ατρόμητο, 4-0 τον Ιωνικό, 2-0 τον Πανιώνιο, 3-0 τον Ηρακλή και 4-1 την ΑΕΚ. Ο Ολυμπιακός έχει 20 νίκες και επίσης μόλις 7 από αυτές είναι με δύο γκολ διαφορά. Ο Παναθηναϊκός έχει χάσει 7 ματς, από αυτά μόλις δύο με δύο γκολ διαφορά, από τον Ιωνικό στο ΟΑΚΑ (0-2) και από την Κέρκυρα (1-3). Ο Ολυμπιακός έχει χάσει τρεις φορές με 1-0, δύο φορές από τον ΠΑΟ και μία από τον Ατρόμητο. Από τα 26 ματς που έδωσαν οι δύο ομάδες, 19 φορές ισορρόπησαν σε τεντωμένο σχοινί. Ποια είναι η διαφορά των δύο ομάδων; Οτι ο Ολυμπιακός διαχειρίζεται καλύτερα την πίεση για αποτέλεσμα –δεν τρομάζει. Οταν χρειάστηκε να γυρίσει ένα 0-2 (με τα Γιάννενα), αποκλείστηκε, επειδή έχει συνηθίσει εδώ και τρία χρόνια –τουλάχιστον– να κερδίζει στο γκολ. Ο ΠΑΟ ούτε αυτό το ξέρει τόσο καλά.

Σχέση

Κοιτάζοντας τις 16 νίκες του Παναθηναϊκού, ψάχνω να βρω σε πόσες από αυτές τις περιπτώσεις ήταν υποχρεωμένος να κερδίσει και τα κατάφερε. Τα κατάφερε με τον Ολυμπιακό στον πρώτο γύρο, όταν εκείνη η νίκη αναπτέρωσε τις ελπίδες του να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Τα κατάφερε και με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, όταν έπρεπε να κερδίσει για να περάσει δεύτερος. Στην πρώτη περίπτωση κέρδισε με 1-0, στη δεύτερη με 4-1: τα δύο ματς έχουν ελάχιστη σχέση το ένα με το άλλο.

Οριακά

Κλείνοντας τη σεζόν, η εντύπωση που εγώ έχω από τον ΠΑΟ είναι ότι πρόκειται για μια ομάδα που στη διαδρομή του πρωταθλήματος δεν έμαθε να κερδίζει –δεν απέκτησε έναν τρόπο. Τα οριακά ματς που δεν κέρδισε είναι πάρα πολλά. Δεν κέρδισε στην Ξάνθη, όπου έκανε ένα από τα καλύτερά του παιχνίδια, χάνοντας την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί στραβοπάτημα του Ολυμπιακού, που αγωνιζόταν με την ΑΕΚ. Εχασε από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα όταν ανέβαινε στη βαθμολογία. Στο Κύπελλο χρειάστηκε παράταση για να αποκλείσει τους Θεσσαλονικείς, μολονότι ήταν 70 λεπτά πολύ καλύτερος. Δεν κατόρθωσε να νικήσει τη Λανς στο ΟΑΚΑ και, τέλος, έχασε δύο σχεδόν πανομοιότυπα ματς, με αντιπάλους τον Εργοτέλη και τον Ατρόμητο, παιχνίδια που έπρεπε να κερδίσει υπό την πίεση του αποτελέσματος της ΑΕΚ, που είχε νικήσει λίγο πριν.

Τρόπος

Κάποιες απαντήσεις γι' αυτές τις δυσκολίες προσφέρουν τα δύο κρίσιμα ματς που κέρδισε. Στην πρώτη νίκη επί του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ ο ΠΑΟ κέρδισε περιμένοντας τον αντίπαλό του και μπλοκάροντας τους σολίστες του: την ίδια συνταγή ακολούθησε και στο Καραϊσκάκη, με το πρόσφατο, γνωστό αποτέλεσμα. Για να φτάσει σε αυτές τις νίκες, ο ΠΑΟ χρειάστηκε κάποιους παίκτες που έκαναν τη διαφορά: στο ματς του ΟΑΚΑ οι κύριοι πρωταγωνιστές ήταν ο Βίκτορ, που έκανε τα πάντα, ο Μπόβιο, που περιόρισε τον Ριβάλντο, και ο Ρομέρο, που έκανε στα πλάγια ένα σπουδαίο ματς. Στο Καραϊσκάκη πρωταγωνιστές ήταν οι αμυντικοί, ο Ιβανσιτς και οι επιθετικοί, που έκαναν πολλά μολονότι τροφοδοτήθηκαν ελάχιστα. Στο ματς με την ΑΕΚ ο ΠΑΟ έκανε μια συνολικά καλή εμφάνιση: είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθεί παίκτης που υστέρησε. Σε κάθε ομάδα κάτι τέτοιο μπορεί μια-δυο φορές τον χρόνο να τύχει. Δυστυχώς, στο ποδόσφαιρο ένα σούπερ ματς και ένα άθλιο ματς μοιάζουν: αποτελούν αγωνιστικές υπερβολές, που είναι λάθος να τις παίρνει κάποιος στα σοβαρά. Το μέτρο είναι άλλο.

Παράθεση

Γιατί κάνω αυτή την παράθεση γεγονότων που είναι γνωστά; Γιατί θέλω να γίνει κατανοητό ότι το πρόβλημα του ΠΑΟ είναι ο ίδιος ο ΠΑΟ! Φέτος ο Παναθηναϊκός, με τρεις προπονητές να εναλλάσσονται στον πάγκο, κατάφερε σε ορισμένες περιπτώσεις να δείξει κάποιες δυνατότητες: ποτέ, όμως, δεν είδαμε κάτι ολοκληρωμένο. Ο Μουνιόθ είναι πιθανότατα ο μόνος που μπορεί να έχει στο μυαλό του τον τρόπο που θα κάνει τον ΠΑΟ ομάδα, διότι τουλάχιστον σε κάποια ματς είδε τις αρετές του –ο οποιοσδήποτε άλλος προπονητής (πόσω μάλλον ο Μπάγεβιτς, που τόσο ακούγεται) μπορεί να χρειαστεί να ξεκινήσει απ' την αρχή. Φέτος έγινε τόση διαχείριση που δεν υπάρχει ταυτότητα! Ακούω ότι ο ΠΑΟ είναι μια ομάδα που μπορεί να πάρει αποτέλεσμα αν κάτσει πίσω και παίξει στις αντεπιθέσεις: συγγνώμη, αλλά εξαιρώντας τα ματς με τον Ολυμπιακό αυτό δεν το είδα σχεδόν πουθενά. Είτε το προσπάθησε και δεν του βγήκε (στην Κέρκυρα π.χ.) είτε δεν το έκανε καθόλου είτε το έκανε τόσο λάθος που δεν το καταλάβαμε. Στα καλά του ματς ο ΠΑΟ άρεσε επειδή γύρισε σωστά την μπάλα: με τον Ηρακλή, την Ξάνθη, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον ΟΦΗ κ.ά. αυτό έκανε.

Σύγχυση

Αν πρέπει να μείνει ο Μουνιόθ, πρέπει να κάνει κατανοητό τι ομάδα θέλει να φτιάξει και στη συνέχεια, αφού κάνει κατανοητό το σχέδιό του, να ζητήσει τις απαραίτητες προσθήκες. Κυρίως, αν μείνει, πρέπει να μάθει στον ΠΑΟ να κερδίζει ή στο γκολ με την καλή του άμυνα και τους σολίστες του ή παίζοντας ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας με ομαδικότητα, συνοχή και διάθεση. Ο ΠΑΟ φέτος δεν έκανε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Οι ήττες με τον Εργοτέλη και τον Ατρόμητο απλώς αποκάλυψαν τη σύγχυση.

Σούπερ κορόιδα

Διαβάζω τις νέες δηλώσεις του Βασίλη Γκαγκάτση για τη διαιτησία, αυτή τη φορά σε συνέντευξή του στο Vodafone Live:

«Αντί να συζητάμε καίρια προβλήματα του ποδοσφαίρου, ασχολούμαστε όλη τη μέρα με τη διαιτησία. Και εγώ ρωτάω: τι θα αλλάξει αν η διαιτησία φύγει από την ΕΠΟ και πάει εκεί; Τους ίδιους διαιτητές δεν έχουμε; Τι θα αλλάξει; Θα φορέσουν καινούργιο κοστούμι και θα πάνε να σφυρίζουν; Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Και εγώ σας λέω κάτι. Το είπε εύστοχα, όπως γνωρίζω, ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Πανιώνιος, κ. Τσακίρης, στη συνεδρίαση της Σούπερ Λίγκας. «Εχει μια καυτή πατάτα τώρα η ΕΠΟ και πάμε να πάρουμε εμείς την καυτή πατάτα για να καούμε ολόκληροι». Αυτό είναι! «Τι θα γίνει δηλαδή; Θα παίζουν καλύτερα οι διαιτητές;», λέει και προσθέτει: «Λάθη θα γίνονται. Περάσαμε από μια περίοδο μακράς αμφισβήτησης, η οποία διατηρείται τώρα άνευ λόγου και αιτίας, επειδή περάσαμε πριν από έξι χρόνια μια περίοδο την οποία κανείς δεν θέλει να θυμάται και κανείς από μας δεν είναι ευχαριστημένος, με αποτέλεσμα όλη μέρα τώρα να ασχολούμαστε με τη διαιτησία». Το πρώτο απόσπασμα δείχνει την πρόθεση, το δεύτερο το θράσος!

Σας φαίνεται ότι ένας άνθρωπος που λέει αυτά τα πράγματα θα συνεργαστεί με τη Σούπερ Λίγκα για να αλλάξει το παραμικρό; Εγώ δεν το πιστεύω. Πρώτα απ' όλα ο ίδιος δηλώνει ευχαριστημένος με τα όσα συμβαίνουν τώρα –θεωρεί, μάλιστα, δεδομένο ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κανένας διαιτητής και θα είναι πάλι στους πίνακες οι ίδιοι. Δεύτερον, πιστεύει ότι θα σπάσει το μέτωπο της συμφωνίας των ΠΑΕ και φέρνει ως παράδειγμα (όχι τυχαία) τον Κώστα Τσακίρη, με τις δηλώσεις του οποίου συμφωνεί. Τρίτον, δεν υπάρχει καμία απολύτως διάθεση από τη μεριά του να δει το θέμα ηθικά: ένας άνθρωπος που παραδέχεται ότι πριν από έξι χρόνια (!) υπήρξε πρόβλημα στη διαιτησία και δεν έχει εξηγήσει γιατί ποτέ δεν τιμωρήθηκε κανένας γι' αυτό, σιγά μην κάνει παραχωρήσεις στο όνομα της ηθικής απαίτησης των προέδρων των ομάδων!

Σας έχω ξαναγράψει ότι τα όσα λέει και κάνει ο Γκαγκάτσης είναι σύμφωνα με τον χαρακτήρα του: αυτό έκανε πάντα! Απορώ για πόσο ακόμα οι της Σούπερ Λίγκας θα πιστεύουν ότι με έναν τέτοιο άνθρωπο ως συνομιλητή θα υπάρξουν ποιοτική βελτίωση του πρωταθλήματος, αναβάθμιση, πρόοδος κ.λπ. Προβλέπω την επόμενη γιούχα να την τρώνε όλοι. Και η διαφορά με τον Γκαγκάτση είναι ότι αυτός την έχει συνηθίσει…