Ο προσωκρατικός παίκτουρας (SportDay / Στέφανος Χάρης)

Διάβαζα στη «SportDay» το παράπονο του Μόρις «γιατί να φταίω μόνο εγώ;» και ομολογώ ότι είχα συγκινηθεί, γιατί ως φράση μού θύμιζε τίτλο δίσκου με λαϊκά τραγούδια. Ομως ο ανιψιός μου ο Ντιντής, που διαβάζει από χόμπι για να μπει στη Φιλοσοφική, έκανε μια προσέγγιση ιδιαίτερα σοβαρή.

«Ο Γιουνγκ, ο Λακάν και λοιποί διανοητές υποστηρίζουν πως η αφειδώς χαρισμένη "δυνατότητα" σκοτώνει τη δημιουργικότητα», μου είπε. Και πρόσθεσε βλέποντας το κουρασμένο βλέμμα μου: «Εξηγούμαι: τα κουσούρια και οι αδυναμίες αποτελούν την κινητήρια δύναμη των ικανών αμυντικών. Παίκτες συνειδητοποιημένα αργοί και άτεχνοι βρίσκουν εύκολα τον δρόμο τους στην άμυνα διότι έχουν επίγνωση των αδυναμιών τους και βελτιώνονται κάνοντας τα κουσούρια τους συγκριτικά πλεονεκτήματα (δες τον Δέλλα π.χ.). Αντιθέτως, παίκτες που τους έχουν ψήσει ότι έχουν πλούσια προσόντα (Βύντρα, Μόρις, ταχείς και οι δύο, αλματώδης ο δεύτερος, ανεγκέφαλοι αμφότεροι) δύσκολα κάνουν καριέρα, διότι το παιχνίδι τους δεν βασίζεται στο πώς θα διορθώσουν εγνωσμένες "αδυναμίες" αλλά στο πώς θα δείξουν "δυνατότητες". Αν δεις σε βίντεο τα λάθη του Μόρις, θα καταλάβεις την πρωτοκαθεδρία του ενστίκτου και την παντελή απουσία νοητικής επεξεργασίας (δες κλοτσιά σε Τζόρτζεβιτς πέρυσι στο ντέρμπι). Οσο για τον Βύντρα, πιστεύω πως είναι ο πιο αμβλύνους δεξιός (;) μπακ του πρωταθλήματος».

Αν το παιδί περάσει, θα γίνει ο νέος Κορνήλιος Καστοριάδης, αν και η περίπτωση Βέλτσου μού φαίνεται πιο πιθανή, με τον τρόπο που γράφει και εκφράζεται. Διαφορετικά τον βλέπω στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ, όπου δεν είναι απίθανο, με την κουλτούρα που κουβαλάει, να γίνει κατευθείαν καθηγητής…
Εδώ διδάσκουν ο Λεάνης και ο Καρπετόπουλος, αυτός δεν θα τα καταφέρει;

Μιλώντας λοιπόν για φιλοσοφικό λόγο, δεν θα μπορούσα να μη σας κάνω γνωστό το τελευταίο δοκίμιο του Βαγγέλη Μπραουδάκη με θέμα την ανακοίνωση που έβγαλε η ΑΕΚ πριν από το ματς με την Κέρκυρα, που αν ήξερε η «Ενωση» τι επρόκειτο να γράψει ο Βαγγέλης, μάλλον θα το ξανασκεφτόταν να το επιχειρήσει:

«Πάμε και στις πολλαπλές αναγνώσεις: ο Ζωγράφος, γνωστό τοις πάσι, είναι... μουντζούρης εδώ και χρόνια, οπότε το τεράστιο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τη δημοσιοποίηση του ορισμού του (όπως πάντα, Τετάρτη μεσημέρι στο σάιτ της ΕΠΟ) μέχρι τη διαμαρτυρία της "Ενωσης" (Παρασκευή απόγευμα στο σάιτ της ΠΑΕ) ερμηνεύεται διττά. Και ως "φόβος", που το ενδιάμεσο διήμερο δεν κατέστη δυνατόν να καταλαγιάσει και ως απέλπιδα προσπάθεια (... προστασίας θα τη βαφτίσουν κάποιοι, επηρεασμού κάποιοι άλλοι, αναλόγως αν τα ποτήρια θέλουν να τα βλέπουν μισοάδεια ή μισογεμάτα)»!

Μου αρέσει, αγαπητέ αναγνώστη, ο δημοσιογράφος όταν λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Ο Ζωγράφος είναι «μουτζούρης» - είναι σαφές. Και ποιος δεν καταλαβαίνει τι θέλει να πει ο ποιητής; Αφού αυτά είναι γνωστά τοις πάσι! Μάλιστα θέλω να προσθέσω ότι ο Μπριάκος είναι «Θανάσης», ο Βασσάρας «Δηλωτή», ο Τσίκινης «ξερή» κι ο Κασναφέρης «αγωνία»....

(Μιλώντας για σαφέστατες επισημάνσεις, θέλω να προσθέσω σε αυτές τον τίτλο της «Αθλητικής Μακεδονίας Θράκης» χθες: «Αγριος ξυλοδαρμός αθλητή πόλο από συναθλητή του με τη μέθοδο της Κου Κλουξ Κλαν!». Μη ρωτήσει κανένας μουτζούρης ποια είναι η μέθοδος αυτή, γιατί θα του καεί το σεμέν ντε φερ…)

Επειδή η φιλοσοφία, φίλε αναγνώστη, είναι χρήσιμη μόνο όταν είναι κατανοητή και δεν εξυπηρετεί τη φιλαυτία και την εγωπάθεια του φιλοσόφου, γι' αυτό και εγώ εγκαταλείπω τον Βαγγέλη και τον ανιψιό μου τον Ντιντή, για να ασχοληθώ πλέον σοβαρά με κάτι δοκιμασμένο στον χρόνο και στη νόηση.

Χθες προς μεγάλη μου έκπληξη διάβασα στο «ΦΩΣ» ότι ο Νίκος Αλέφαντος, πιο γνωστός στην ποδοσφαιρική πιάτσα με το παρατσούκλι Νίκος ο λακωνικός, αποφάσισε όχι απλά να σπάσει τη σιωπή του, αλλά να την κάνει κομμάτια.

Πάνω στην κρίση αυτής της εξωστρέφειας που τον έπιασε, κάλεσε (γιατί έτσι συμβαίνει όσες σπάνιες φορές… τυχαίνει) στο τηλέφωνο τον Θέμη Σινάνογλου για να του παραχωρήσει τη 1.674η αποκλειστική συνέντευξη.

Στη φωτό ο καλός μου μέντορας Θέμης Σινάνογλου απεικονίζεται χωρίς το κλασικό τζόκεϊ καπέλο, οπότε κατάλαβα ότι τα πράμα είναι πολύ σοβαρά.

Ο φιλόσοφος Αλέφαντος, έπειτα από ώρες δημιουργικής σκέψης και αναζητήσεων αποφάσισε να δώσει μια άλλη ερμηνεία στη λέξη ανανέωση. Πέταξε αυτήν τη στερεότυπη που η αστική ιδεολογία έχει υιοθετήσει για να χτίσει στη θέση της μια άλλη, πιο ανθρώπινη, πιο ρεαλιστική, και θα τολμούσα να πω πιο υστερομοντέρνα, για να μην με προλάβει ο Μπραουδάκης. Διαβάστε τη, μήπως και έτσι αντιληφθείτε τη θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα στο ρήμα σκέφτομαι και στο ρήμα στοχάζομαι:

«Ο Ολυμπιακός χρειάζεται ανανέωση, αλλά δεν εννοώ ανανέωση με παιδάκια. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται ανανέωση με παικταράδες. Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε επί μια δεκαετία επειδή είχε κάποιους παικταράδες που έκαναν τη διαφορά. Τέτοιους πρέπει να πάρει. Οχι πολλούς και μέτριους, αλλά κάποιους συγκεκριμένους, που είναι όμως παίκτουρες».

Η ανανέωση, φίλε αναγνώστη, αν δεν κατάλαβες, δεν σημαίνει ενσωμάτωση στο ποδοσφαιρικό σύνολο νεαρών σε ηλικία ατόμων, αλλά ενσωμάτωση παικταράδων ανεξαρτήτως ηλικίας. Αν τώρα αυτοί προέρχονται από τη Λατινική Αμερική και έχουν περάσει το 32ο έτος της ηλικίας τους, τότε μιλάμε για την πραγματική διάσταση της λέξης ανανέωση, αντίθετη με την ερμηνεία που η καθεστηκυία τάξη προσπαθεί να της προσδώσει.

Μόνο ο Νίκος Αλέφαντος θα μπορούσε να κάνει αυτή την επισήμανση. Στο κείμενο, φίλε αναγνώστη, θα πρόσεξες ότι γίνεται αναφορά σε παικταράδες και σε παίκτουρες. Δεν είναι τυχαίο. Τεχνηέντως ο φιλόσοφος Αλέφαντος επιλέγει τη διπλή χρήση αυτών των ομόηχων και ομόρριζων, αλλά διαφορετικών ερμηνειών λέξεων.

Παικταράς μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, σε οποιονδήποτε σύλλογο. Μόνο όμως στον Ολυμπιακό ο αποκτηθείς παικταράς έχει τη δυνατότητα να μετουσιωθεί στο ανώτατο ποιοτικό στάδιο, αυτό του παίκτουρα.

Απλά πράματα, αρκεί να έχεις βάλει λίγο το μυαλό σου να δουλέψει. Στην τελική και οι φιλόσοφοι άνθρωποι σαν και εμάς είναι. Μόνο που έχουν εν γνώσει τους γυμνάσει τους μυς του μυαλού τους περισσότερο από τους άλλους.

Για τα τελευταία, πάντως, γεγονότα στον Ολυμπιακό, ο «Πρωταθλητής», όπως διάβασα στο χθεσινό φύλλο, έχει συγκεκριμένη άποψη, την οποία διατυπώνει σε ένα αίτημα δύο λέξεων: «Βαθιά τομή». Το αίτημα πρέπει να απευθύνεται στον πρόεδρο Κόκκαλη, γιατί δίπλα φιγουράριζε η φωτογραφία του.

Δεν ξέρω αν θα το πράξει. Εμένα μου ήταν αρκετό για να τον φανταστώ όπως στο σκίτσο στο κέντρο της σελίδας. Ενας Κόκκαλης χειρουργός να τέμνει το άρρωστο κορμί του Θρύλου με σκοπό την ίασή του.