Ο Λεμονής θα (όσο) ζήσει μες στην γκρίνια (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Τελειώνοντας με το πρωτάθλημα νωρίς, δίχως καν τον «επικουρικό» στόχο του Κυπέλλου που θα μπορούσε όσο να 'ναι να λειτουργεί σαν κεντρομόλος δύναμη και κάπως να συμμαζεύει πράγματα ως τον Απρίλιο-Μάιο, ο Ολυμπιακός ήταν καταδικασμένος, εκτός από το να μπει στην πιο παρατεταμένη φάση μεταγραφών όλων των εποχών, και σε κάτι άλλο: Να μπει, ελλείψει αγωνιστικού ενδιαφέροντος, στην πρώιμη γκρίνια. Και η γκρίνια είναι, ως γνωστόν, φυγόκεντρος δύναμη.
Η γκρίνια έχει την ιδιότητα να εξαπλώνεται σαν επιδημία. Ενας αρχίζει, δέκα ακολουθούν. Δέκα ακολουθούν, εκατό προσβάλλονται απ' τον ιό. Δεν είναι (καθόλου) εύκολο να διαχειριστεί κανείς αυτή την «κενή» που η σκέψη (του οπαδού) είν' άνετη να ταξιδεύει, με ευρύτατα περιθώρια ελευθερίας, σε δαιδάλους αδημονίας. Πιο πιθανό είναι να κυριαρχήσει αυτό που πράγματι συμβαίνει: Η σύγχυση, παντού.
Ο Λεμονής ανέδειξε ορθώς, κάποια στιγμή, την ανάγκη οι αποφάσεις για το μέλλον να 'ναι ψυχρές. Να μην υπεισέλθει το συναίσθημα ούτε οι ύστατες εντυπώσεις από τα αποτελέσματα της ομάδας και την εικόνα των ποδοσφαιριστών στις τελευταίες αγωνιστικές. Ενδεικτικό της σύγχυσης είναι ότι, παρά ταύτα, μερικοί-μερικοί έχασαν, λέει, την ευκαιρία με την απόδοσή τους κατά του Αρη. Εχασαν την... ποια;
Τελούν «υπό κρίση», όντως; 'Η έχουν, ήδη, κριθεί; Εάν εξακολουθούν να τελούν «υπό κρίση» δεν ισχύουν τα περί ψυχρών επιλογών και έτοιμου σχεδιασμού. Εάν έχουν κιόλας κριθεί, τότε ποιο το κίνητρο να «τα δώσουν» στα παιγνίδια; Οσοι μένουν, φαίνεται πως το ξέρουν. Οσοι φεύγουν, επίσης μοιάζουν να το ξέρουν. Και δεν έχει ο καθένας τον εγωισμό, αν θέλετε τον επαγγελματισμό, του Ριβάλντο να θυμώνει (με τον εαυτό του) όταν δεν παίζει καλά ή όταν δεν νικά.

Μετά τον Παναθηναϊκό, οι παίκτες κλήθηκαν απ' τον προπονητή να σκυλιάσουν και να μετρούν τις ώρες και τα λεπτά ως την Καλαμαριά. Δεν σκύλιασαν, πιθανότατα δεν μέτρησαν, πήγαν στην Καλαμαριά, ωστόσο νίκησαν. Ηταν, κι αυτό, κάτι. Μετά τον Αρη, τώρα, τι; Πάλι να σκυλιάσουν... για δύο εβδομάδες μετά, στο Αλκαζάρ; Και να μετρούν τα δευτερόλεπτα ως το απόγευμα της Πρωταπριλιάς; «Είναι πολλές οι ώρες, παιδιά». Τέτοια τρικ είναι μιας χρήσεως.

Η αδημονία, διογκούμενη, μηδενίζει την ανεκτικότητα εν όψει αγορών. Ο ένας (θα) βρομά, ο άλλος (θα) ξινίζει, τον τρίτο δεν (θα) τον ξέρει η μάνα του. Η υψηλή προσδοκία (Ντούντου) φέρνει τον ολοζώντανο κίνδυνο να χαθούν, ενδεχομένως, «εξαιρετικές περιπτώσεις» επειδή... ο κόσμος δεν (θα) τις έχει ακουστά. Πράγμα βεβαίως, τι έχει ο κόσμος ακουστά, πολύ σχετικό. Εδώ, τον Ντούντου και δεν τον ξέρει, είν' ένα θέμα αυτό, ο Αλέφαντος! Ισως, δε, ούτε ο «Αναστό».

Μόνο που οι λεγόμενες (για την ακρίβεια οι περιγραφόμενες από τον Λεμονή ως) «ψαγμένες μεταγραφές» είναι μεταγραφές παικτών... που δεν τους ξέρει ο κόσμος όλος. Τους μαθαίνει, εάν είναι επιτυχημένες, μετά. Για τον Κόκκαλη, καταφανώς ο Λεμονής ήταν δύο πράγματα. Ενα, διέξοδος απαλλαγής από τον Σόλιντ. Δεύτερο, βολική λύση για να γλιτώσει το τρεχαλητό του ψαξίματος στον ωκεανό του εξωτερικού (και να του κάνουν και πάσης φύσεως κόνξες, οι υποψήφιοι, από πάνω!)
Δύο, πράγματι, «καλοί λόγοι». Το πρόβλημα είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των πελατών του μαγαζιού, όσο έτοιμοι είναι να δεχθούν άκριτα (και να βάλουν τα στήθια τους μπροστά για) τον «όποιον Καπέλο» θα οδηγήσει την ομάδα στο αύριο, άλλο τόσο θεωρούν τον Λεμονή ασύμβατο με την επόμενη πραγματικότητα του Ολυμπιακού. Δεν έχει, δε, ιδιαίτερη σημασία εάν δικαίως ή αδίκως τον θεωρούν, τον Λεμονή, τέτοιον. Σημασία έχει ότι τον θεωρούν.

Ο αντίκτυπος είναι ο εξής. Να τον δώσουμε με την υπόθεση εργασίας ότι ο προπονητής απαιτεί (ή να το μαλακώσουμε, προτείνει) να μην ανανεωθεί το συμβόλαιο του Ριβάλντο. Εάν αυτός ο προπονητής είν' ο Λεμονής, η ανακλαστική αντίδραση θα 'ναι «και ποιος είν' ο Λεμονής που θα πει για τον “Ρίμπο”;» Εάν αυτός ο προπονητής είναι ο... Καπέλο, η ανακλαστική αντίδραση θα 'ναι «είδες ο μεγάλος προπονητής που δεν καταλαβαίνει από ονόματα;».

Θέλει δεν θέλει, ο Λεμονής θα (όσο) «ζήσει» μ' αυτό. Παρεμπιπτόντως, η κυριακάτικη τηλεοπτική εμφάνιση του Ριβάλντο, ο ξεκάθαρος υπερτονισμός για το «ελεύθερο» που έχει να μιλάει όποια ώρα θέλει «επί παντός» με τον πρόεδρο, ομολογουμένως υπήρξε αρκούντως «προκλητική» ως γάντι...