Ποιος φοβάται (αυτόν) τον «μπαμπούλα»; (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Γιατί, λοιπόν, το έκανε; Στον Τύπο έχουν καταγραφεί τουλάχιστον πέντε εκδοχές για τα κίνητρα της «έκρηξης» Πάγκαλου εναντίον των φοιτητικών κινητοποιήσεων.

Εκδοχή πρώτη: επιθυμεί να διαμορφώσει κλίμα που θα ευνοήσει, μακροπρόθεσμα έστω, τη σύγκλιση ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. στα πρότυπα του «γερμανικού μοντέλου».

Δεύτερη: επιδιώκει να αναδειχθεί, ο ίδιος, σε πρωταγωνιστή ενδεχόμενων εσωκομματικών εξελίξεων, στον αντίποδα του «αριστερόστροφου» Ευ. Βενιζέλου.

Τρίτη: «πουλάει εκδούλευση» σε συγκεκριμένο πόλο του επιχειρηματικού-εκδοτικού φάσματος, που επιθυμεί, για ίδιον όφελος, την κατάργηση του άρθρου 16: βρείτε μόνοι σας ποια γάτα κάνει «νιάου νιάου» στα κεραμίδια...
Τέταρτη: θέλει, απλώς, να βάλει τρικλοποδιές στον Γ. Παπανδρέου.

Πέμπτη: αντιθέτως, εξυπηρετεί τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Μπορεί το κόμμα να ρυμουλκήθηκε –εξαιτίας του εύρους, του δυναμισμού και της διάρκειας των φοιτητικών κινητοποιήσεων– στη θέση πως ο νόμος για τα ΑΕΙ θα μείνει ανενεργός, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ έπαψε να αγωνιά για τις σχέσεις του με τους «νοικοκυραίους» του «μεσαίου χώρου». Κάθε άλλο. Ετσι, ο Θ. Πάγκαλος βοηθά τον Γ. Παπανδρέου να κρατήσει τις... δέουσες ισορροπίες: η «επίσημη γραμμή» κλείνει το μάτι στη νεολαία των διαδηλώσεων και ο Πάγκαλος στους συντηρητικούς των
σαλονιών. Δίπορτο...

Οπως καταλαβαίνετε, ορισμένες εκδοχές δεν αλληλοαναιρούνται. Μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν, ως κομμάτια του ίδιου παζλ. Θα σας πρότεινα όμως να προσέξετε ειδικά την πέμπτη, ενθυμούμενοι και το παρελθόν: όσες φορές ο «ασυγκράτητος» Θ. Πάγκαλος «βγήκε από τα δεξιά» στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, επί της ουσίας την εξυπηρέτησε. Κάθε φορέας εξουσίας, βλέπετε, έχει συμφέρον να φαίνεται ότι μπορούν να υπάρξουν και χειρότερες εκφάνσεις της πολιτικής του!

Ο Πάγκαλος ήταν ο μόνος πολιτικός που ανερυθρίαστα επαίνεσε τα «ανδραγαθήματα» των ΜΑΤ εναντίον των συνταξιούχων (!), έξω από το Μαξίμου, το 1995: χρήσιμο –για την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ– αντίβαρο (και τι αντίβαρο!) στη γενική κατακραυγή. Ηταν ο μόνος που, όταν απέτυχε παταγωδώς η «λύση» British Airways, εισηγήθηκε την απόλυση όλου του προσωπικού (!) της Ολυμπιακής Αεροπορίας: προσέφερε στην κυβέρνηση τον αντιπερισπασμό που χρειαζόταν, για να τεθεί το φιάσκο σε δεύτερη μοίρα.

Ως υπουργός Εξωτερικών, πέρασε «γενεές δεκατέσσερις» τον Απ. Κακλαμάνη, επειδή ο τότε πρόεδρος της Βουλής είχε αποκαλέσει «ανθύπατο» τον Αμερικανό πρέσβη Νίκολας Μπερνς. Λέτε να... στενοχωρήθηκε με αυτό ο Κ. Σημίτης;
Τόσο «αιρετικός», λοιπόν... Ο Πάγκαλος «ειδικεύτηκε» στον ρόλο του «μπαμπούλα» της πολιτικής και δύσκολα θα πετύχει κάτι περισσότερο...