Τους έχουμε και ξέρουμε πώς να τους πάρουμε (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

H... διευκρίνιση προφανώς περιττεύει, αλλά η υπενθύμιση είναι η μαμά της συνειδητής γνώσης. Ενα, συνεπώς: η Εθνική είναι η μοναδική ελληνική (ποδοσφαιρική) ομάδα που, δίχως να 'χει ανάγκη καμπάνιες και promo, μαζεύει (τόσον και τέτοιον) κόσμο στις ανοικτές προπονήσεις της. Δύο: η Εθνική είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που έχει ρεαλιστική δυνατότητα, όχι όνειρο υπέρβασης, να προκριθεί στους «16» της Ευρώπης. Του Euro. Ουδείς ελληνικός σύλλογος έδειξε ρεαλιστική δυνατότητα να προκριθεί στους «16» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Ή, να μην το συζητήσουμε καν, του Τσάμπιονς Λιγκ. Ενα κι ένα κάνουν δύο.

Τα οφείλουμε όλα αυτά στους Ελληνες παίκτες που αγωνίζονται (τα εννέα ενδέκατα του βασικού σχήματος) στη Δύση. Τι φέρνουν από εκεί; Τεχνογνωσία, να διαχειρίζονται σωστά τα παιχνίδια όπως το αυριανό με την Τουρκία. Ανθεκτικότητα, να ανταποκρίνονται στους υψηλούς διεθνείς ρυθμούς. Επιπλέον, ακριβώς επειδή δεν παίζουν εδώ, δεν μεταφέρονται στην Εθνική οι φανατικές πολώσεις του ελληνικού οικοσυστήματος. Η Εθνική είναι –για την ακρίβεια, έγινε στα χέρια του Ρεχάγκελ– η ελληνική ομάδα με την πανελλήνια, εδώ (εάν εξαιρέσει κανείς τους δημοσιογράφους...) και στη διασπορά, αποδοχή. Ο,τι δεν ήταν ποτέ. Ο,τι υποτίθεται πως είναι, εξ ορισμού, κάθε εθνική.

Παρακάτω. Απ' τη Βουλιαγμένη, αυτές τις μέρες, αναδίδονται τα καλύτερα vibes. Η Εθνική ξανάγινε με αφετηρία το Κισινάου τον Σεπτέμβριο, το είχαμε σημειώσει από τότε, γκρουπ. Με θετικό ηλεκτρισμό. Ορισμένοι διεθνείς είναι, στα μάτια όσων γνωρίζουν την ομάδα «από μέσα», οι παίκτες-βαρόμετρα του κλίματος στο εσωτερικό του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Αυτών των παικτών η διάθεση και η στάση τούτη την εβδομάδα, λοιπόν, δίνει εχέγγυο. Η μετάβαση στο μετα-Ζαγοράκη κεφάλαιο (ο ιστορικός «κάπτεν» μπορεί να κοιμάται στη Σαλονίκη ήσυχος ότι) είναι βελούδινη. Τη φανταζόμασταν, ομολογουμένως, πιο περίπλοκη.

Εναντίον της Τουρκίας, τώρα. Δεν βλέπω να έχουμε έλλειμμα απέναντί τους σε κάτι. Να πεις ότι το ζηλεύεις ή το λογαριάζεις, πολύ περισσότερο ότι το φοβάσαι. Αν ο Ρεχάγκελ μπορούσε να διαλέξει έναν Τούρκο διεθνή, να τον έχει δικό του παίκτη και όχι αντίπαλο αύριο, θα δυσκολευόταν πολύ να βρεί ποιος είναι καλύτερος απ' τον αντίστοιχο Ελληνα. Αν ο Φατίχ Τερίμ μπορούσε να διαλέξει, είναι βέβαιον ότι θα 'παιρνε... αρκετούς. Αρχίζοντας απ' το νούμερο ένα!
Η αίσθησή μου είναι διττή. Πρώτον, τους έχουμε. Δεύτερον, επειδή το πρώτο δεν φτάνει από μόνο του, ξέρουμε και πώς να τους πάρουμε. Τι κερδίζουμε; Οχι, φυσικά, την πρόκριση. Αλλά τη βάση εκτόξευσης. Προς το να κάνουν οι Ελληνες διεθνείς θερινές διακοπές και να 'χουν «7/7» νίκες κάτω απ' το μαξιλάρι τους. Κερδίζουμε τη θέση ισχύος στα πράγματα. Τι χάνουμε; Και πάλι, φυσικά, όχι την πρόκριση. Αλλά την πολύ σημαντική ευκαιρία του ξέφρενου ντεμαράζ σε τούτο το κομβικό σημείο των προκριματικών.

Διότι σ' αυτό το σενάριο η κούρσα αντοχής θα 'ναι, για την Ελλάδα, συγχρόνως κούρσα αναμονής εν όψει της τελικής ευθείας. Με τους τρεις δρομείς-διεκδικητές, πιθανότατα, κοντά κοντά έως το οριστικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών το φθινόπωρο. Το κακό για μας είναι ότι, εάν δεν εκμεταλλευτούμε το momentum και το αφήσουμε για το φθινόπωρο, τότε αυτό το ξεκαθάρισμα λογαριασμών θα γίνει σε όχι φίλιο έδαφος. Απ' το Οσλο και την Πόλη έως τον τερματισμό στη Βουδαπέστη.