Ο Οτο δεν θα καλούσε τους ήρωες του Euro (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Οτο Ρεχάγκελ ήρθε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2001. Στην πρώτη Εθνική ομάδα που παρουσίασε αγωνίστηκαν ως βασικοί ο Ελευθερόπουλος, ο Γεωργάτος, ο Γιώργος Αμανατίδης, ο Ζήκος, ο Κωνσταντινίδης, ο Μαχλάς. Κανείς από αυτούς τους ποδοσφαιριστές τρία χρόνια αργότερα δεν βρισκόταν στην αποστολή της Εθνικής ομάδας στο Euro, μολονότι κανείς δεν είχε κόψει την μπάλα. Σ' εκείνη την πρώτη Εθνική του Ρεχάγκελ είχαν θέση και ο Νταμπίζας, και ο Γιώργος Γεωργιάδης και ο Λάκης που στην Πορτογαλία ήταν αναπληρωματικοί. Κρατήστε αυτή τη λεπτομέρεια. Θα χρειαστεί ως απάντηση στην ερώτηση για το αν υπάρχουν Ελληνες ποδοσφαιριστές πλην αυτών που καλεί ο Οθωνας.

Tο 2001 ο Δέλλας και ο Καψής ήταν αναπληρωματικοί του Γκαμάρα και του Φερούζεμ. Ο Χαριστέας δυσκολευόταν να βρει θέση βασικού στον Αρη μετά τον δανεισμό του στον Αθηναϊκό. Ο Γιαννακόπουλος δεν ήταν μέλος της ομάδας. Ο Κατσουράνης αγωνιζόταν πότε λίμπερο και πότε δεξί χαφ στην Παναχαϊκή και ο Σεϊταρίδης βρισκόταν στον ΠΑΣ Γιάννινα. Το 2004, τρία μόλις χρόνια μετά, οι παίκτες αυτοί ήταν βασικοί και αναντικατάστατοι στην ομάδα του Οθωνα που έκανε το μεγαλύτερο θαύμα όλων των εποχών.

Πρωταθλητές

Ας υποθέσουμε ότι ο Ρεχάγκελ έπαιρνε τη θέση του Δανιήλ έξι μήνες νωρίτερα και ότι ως εκ θαύματος απέκλειε Γερμανούς ή Αγγλους και πήγαινε στα τελικά του Μουντιάλ του 2002 κατορθώνοντας να διακριθεί. Αν η μέθοδός του είναι λογική, αν δηλαδή μια ομάδα που κερδίζει δεν πρέπει να αλλάζει ποτέ, τότε σήμερα στην Εθνική θα πρεπε να αγωνίζονται ακόμα ο Κατσιαμπής, ο Κωνσταντινίδης, ο Νταμπίζας, ο Μαχλάς, ο Κασάπης –αν δεν σταματούσε το ποδόσφαιρο! Για να καταλάβετε την παραδοξότητα της ιστορίας, αν η Εθνική του Ρεχάγκελ προκρινόταν και διακρινόταν στα τελικά του Μουντιάλ του 2002, τότε οι μισοί από τους ήρωες της Πορτογαλίας το 2004 δεν θα είχαν καν θέση στην Εθνική.

Πόρτες

Το να λέει κάποιος ότι σήμερα δεν υπάρχουν ποδοσφαιριστές είναι λάθος. Το να επισημαίνει ότι οι ελληνικές ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό δεν δείχνουν εμπιστοσύνη σε Ελληνες παίκτες, δυσχεραίνοντας το έργο του ομοσπονδιακού, είναι ορθότερο: όμως άλλο είναι το πρώτο συμπέρασμα κι άλλο το δεύτερο. Η αλήθεια είναι ότι ο Ρεχάγκελ πάντοτε ήταν προσεκτικός στο τι έκαναν ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ. Ο Γερμανός πήρε στην Εθνική τον Καψή όταν καθιερώθηκε στην ΑΕΚ και τον Κατσουράνη και τον Σεϊταρίδη όταν έγιναν βασικοί στην ΑΕΚ και τον ΠΑΟ. Επίσης κάλεσε τον Τοροσίδη μόλις άφησε την Ξάνθη: αν αυτός προτιμούσε τον Αρη π.χ. από τον Ολυμπιακό αμφιβάλλω αν θα τον καλούσε! Το να καλείς παίκτες στην Εθνική ομάδα μόνο όταν πηγαίνουν στον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ ή στο εξωτερικό μου μοιάζει παλιομοδίτικη πρακτική που αγγίζει τα όρια της ανηθικότητας. Γιατί εμμέσως πλην σαφώς όχι μόνο λες στον Σπυρόπουλο και στον Μάκο να εγκαταλείψουν τον Πανιώνιο, στον Αραμπατζή να φύγει από τον ΠΑΟΚ και στον Ορφανό να προσέξει πού θα βρεθεί μετά την Καλαμαριά –αλλά ταυτόχρονα είναι σαν να τους επιβάλλεις και το πού θα πάνε!

Βαλσάμωμα

Σαφώς και υπάρχει δυσκολία στην παραγωγή παικτών. Ομως αν ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ δεν αγοράσουν κανέναν Ελληνα τα επόμενα πέντε χρόνια, τι θα γίνει; Θα βαλσαμώσουμε τον Φύσσα για να παίζει στα αριστερά και μετά το τέλος της καριέρας του; Η δυσκολία των ομάδων να εμπιστευτούν τα νέα Ελληνόπουλα ήταν γνωστή. Η ΕΠΟ έπρεπε να φροντίσει να υπάρχει στη θέση του ομοσπονδιακού κάποιος που να μη διστάζει να δώσει ευκαιρίες σε παίκτες ακόμα κι αν αυτοί δεν έχουν διεθνείς εμπειρίες. Κυρίως χρειαζόταν κάποιον που να μην επιτρέπει στους νυν βασικούς να πιστεύουν ότι η θέση τους είναι δεδομένη «βρέξει–χιονίσει» και να δίνει στους πιτσιρικάδες την ελπίδα ότι μπορούν κι αυτοί να διακριθούν. Ο,τι δεν κάνει ο Ρεχάγκελ.

Μέλλον

Στο ποδόσφαιρο όλα αλλάζουν γρήγορα. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι ο Μάκος δεν θα γίνει καλύτερος του Κατσουράνη, ότι ο Παπασταθόπουλος δεν θα ξεπεράσει τον Δέλλα ή ότι ο Σαμαράς δεν θα σκοράρει περισσότερο από τον Νικολαΐδη: κανείς δεν έχει μια μαγική σφαίρα για να δει το μέλλον. Υπάρχουν όμως προπονητές που απλώς διαχειρίζονται το παρόν και προπονητές που το μέλλον το δημιουργούν.

Κύκλος

Αν στην ΕΠΟ υπήρχαν παράγοντες κι όχι οι γνωστοί αστέρες, θα προβληματίζονταν πρώτα απ’ όλα για το αύριο: αυτό είναι ο σκοπός του παράγοντα –το λέει και η λέξη: «παράγω» σημαίνει δημιουργώ. Η Εθνική, μπαίνοντας επικεφαλής σ' έναν όμιλο, ήταν βέβαιο ότι θα είχε αρκετά εύκολα ματς στο πρόγραμμα. Γι' αυτό και μόνο θα 'πρεπε να δουλέψει μ' έναν προπονητή που θα άνοιγε έναν κύκλο κι όχι να στηριχθεί στον Ρεχάγκελ που τον κύκλο τον κλείνει. Το με ποιους αντιπάλους παίζεις και το πώς μεταχειρίζεσαι τους παίκτες έχει σημασία. Λέμε ότι δεν υπάρχουν αριστερά μπακ. Δηλαδή ο Τζιωρτζόπουλος και ο Σπυρόπουλος δεν μπορεί να παίξουν κόντρα στη Μάλτα; Εμπιστοσύνη δεν υπάρχει. Παίκτες πάντα βρίσκονται.

Φιλικά

Τον πρώτο χρόνο της παραμονής του στην Ελλάδα ο Ρεχάγκελ ζήτησε πολλά φιλικά. Η Εθνική έδωσε δέκα αδιάφορα ματς πριν από το ξεκίνημα των προκριματικών του Euro 2004. Σε αυτά ο Γερμανός είδε πολλούς παίκτες κι έβγαλε πολύτιμα συμπεράσματα. Από το τέλος των προκριματικών του Μουντιάλ μέχρι σήμερα η Εθνική έδωσε μόλις τέσσερα φιλικά κι αυτά γιατί πλήρωναν οι χορηγοί! Το 2001 ο Ρεχάγκελ δοκίμασε τον Κατσιαμπή, τον Παπαδόπουλο που έπαιζε στον Ακράτητο, τον Ναλιτζή, τον Μιχόπουλο! Σήμερα δεν πάει να δει τον Νάστο, τον Λουμπούτη, τον Ελευθερόπουλο, τον Ταβλαρίδη –δεν κοιτάζει καν το πρωτάθλημα. Το αποτέλεσμα δεν είναι η πανωλεθρία από την Τουρκία, αλλά κάτι χειρότερο: να φοβόμαστε σήμερα τη Μάλτα ή ακόμα χειρότερα να «ψηνόμαστε» μεταξύ μας ότι με νίκη στη Βαλέτα όλα θα ξεχαστούν. Αμ δε...

Μάλτα

Τι είναι η Μάλτα; Μια ομάδα Β' Εθνικής, χειρότερη από τον ΠΑΣ Γιάννινα και χωρίς τους παίκτες που διαθέτει ο Λεβαδειακός. Εχει έναν καλούτσικο τερματοφύλακα, που άμα ζεσταθεί (όπως συμβαίνει με τους γκολκίπερ των μικρών ομάδων) μπορεί να βγάλει τα πάντα, και δύο κοντρολαρισμένους επιθετικούς. Και έχει και καλές διαιτησίες. Οχι τυχαία. Παίκτης της ομάδας αυτής είναι ο ανιψιός του δολοπλόκου παράγοντα της ΟΥΕΦΑ Τζον Μίφσουντ, του ανθρώπου που παράτησε τον Γιόχανσον και πήγε με τον Πλατινί στο παραπέντε. Ως καλός θείος, δεν θέλει ο ανιψιός του να στενοχωριέται.

Ας μην υπερβάλλουμε. Η Μάλτα θα έχανε από μια μεικτή του ελληνικού πρωταθλήματος στην οποία δεν θα αγωνίζονταν κανένας Ελληνας παίκτης του εξωτερικού: μια ομάδα με τον Νικοπολίδη τερματοφύλακα, τον Τοροσίδη, τον Σπυρόπουλο, τον Αντζα και τον Ανατολάκη στην άμυνα, τον Στολτίδη, τον Τζιόλη, τον σημερινό Φωτάκη στη μεσαία γραμμή και τον Λυμπερόπουλο, τον Παπαδόπουλο και τον Σαλπιγγίδη στην επίθεση, τους Μαλτέζους θα τους νικούσε με περίπατο, κυρίως επειδή δεν θα ήξεραν από πού να φυλαχτούν. Το κακό είναι ότι τώρα ξέρουν.
Δεν είναι το πρόβλημα η Μάλτα, το μεγάλο πρόβλημα της Εθνικής είναι ότι πρόκειται για μια ομάδα τελείως προβλέψιμη. Θυμηθείτε τα προηγούμενα ματς: στη Βοσνία έφτανε να μπει ο «άγνωστος» Πατσατζόγλου για να πάρει η νίκη διαστάσεις, στη Μολδαβία μόνο ο Λυμπερόπουλος και ο Σαλπιγγίδης έκαναν κάτι διαφορετικό από αυτό που οι γηπεδούχοι περίμεναν και τη Νορβηγία την μπέρδεψε ο Σαμαράς. Τους ήρωες του Euro τούς έχουν περάσει από ακτίνες Χ. Φέρνω δύο παραδείγματα. Πριν από το Euro ο Σεϊταρίδης μπορούσε να κατεβαίνει σχεδόν ανενόχλητος -τώρα του βάζουν παίκτη μπροστά. Πριν από το Euro η μετατόπιση του Γιαννακόπουλου στα αριστερά είχε αποδειχθεί κλειδί, διότι λίγοι ήξεραν ότι από εκεί μπορεί να συγκλίνει και να σκοράρει -τώρα τις συγκλίσεις του τις περιμένουν. Ειδικά οι «μικρές» ομάδες που η Εθνική αντιμετώπισε, της έβγαλαν την ψυχή: η Μολδαβία, το Καζακστάν, η Γεωργία, η Αλβανία ακολούθησαν την ίδια συνταγή: πίεσαν, κλείστηκαν κι έψαξαν αντεπιθέσεις, αφήνοντας τους μέσους να γυρνούν την μπάλα οριζόντια.

Δεν φοβάμαι το ματς –μια αντίδραση υπερηφάνειας από τους καλούς μας παίκτες κι ένα καλό τέταρτο του Καραγκούνη φτάνει για να βάλει η ομάδα δύο γκολ στους Μαλτέζους–, αυτό που με τρομάζει είναι ότι δεν μπορείς να βασίζεσαι πάντα στο φιλότιμο των ποδοσφαιριστών. Απόψε τουλάχιστον αυτό, έστω, φτάνει…