Τρία χρόνια προβληματικότητας (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Oι Αγγλοι δεν κατάφεραν να νικήσουν στο Ισραήλ, οι Ρουμάνοι μπλόκαραν στο 0-0 τους λάτρες της επίθεσης Ολλανδούς, οι Σέρβοι έχασαν στο Καζακστάν, οι Ισπανοί νίκησαν με τα χίλια ζόρια τη Δανία, οι Ιταλοί κινδυνεύουν με αποκλεισμό, οι Τσέχοι στηρίζονται ακόμα στην παλιά φουρνιά και οι Γάλλοι μόνο ελκυστικό ποδόσφαιρο δεν παίζουν. Το ακούω κι αυτό από το περασμένο Σάββατο: οι παραδοσιακά δυνατοί έχουν, λέει, τα χάλια τους κι αντί να κοιτάμε τι γίνεται, τα βάλαμε με τον Ρεχάγκελ.

Προβλήματα

Ουδεμία αντίρρηση ότι υπάρχουν πολλές εθνικές ομάδες στην Ευρώπη με μεγαλύτερα προβλήματα από τη δική μας. Οι Αγγλοι νόμιζαν ότι η απομάκρυνση του Σβεν Γκόραν Ερικσον θα ήταν η λύση για όλα τα δεινά του ποδοσφαίρου τους –προφανώς έκαναν λάθος εκτίμηση κι αυτό κινδυνεύουν να το πληρώσουν ακριβά. Οι Ολλανδοί έχουν στον πάγκο ένα μαθητευόμενο κόουτς, τον Μάρκο φαν Μπάστεν, και δεν αποκλείεται η επιμονή της ομοσπονδίας τους να «φτιάξει» έναν προπονητή να πληρωθεί με αποτυχίες. Οι Ιταλοί μετά την αποχώρηση του Μαρτσέλο Λίπι θα είχαν σίγουρα πρόβλημα –η ομάδα που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι αδύνατο να λειτουργήσει χωρίς τον προπονητή που την έφτιαξε. Οι Γάλλοι ζουν για δεύτερη φορά μια μετα-Ζιντάν εποχή. Στην πρώτη προσπάθεια να φτιάξουν μια εθνική χωρίς τον «Ζιζού» απέτυχαν και τον φώναξαν πίσω –τώρα, που οριστικά αποχώρησε, όλα είναι πιο δύσκολα. Όντως, οι μεγάλοι του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου έχουν προβλήματα τα τελευταία χρόνια: η μεγαλύτερη απόδειξη είναι ότι στον τελικό του τελευταίου Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος αγωνίστηκαν η Ελλάδα και η Πορτογαλία, δηλαδή μια «Σταχτοπούτα» κι ένα (αιώνιο) αουτσάιντερ. Αλλά δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει η σύγκριση της δικής μας Εθνικής με αυτές που παραδοσιακά πρωταγωνιστούν. Όπως λέει και η παροιμία «έβαλε και η Μυλωνού τον άνδρα της με τους πραματευτάδες».

Μέτρο

Πολύ φοβάμαι ότι στις κρίσεις και τις εκτιμήσεις μας μετά την Πορτογαλία και την κατάκτηση του Euro χάσαμε το μέτρο. Η Ελλάδα για να συγκριθεί με τις χώρες που αποκαλούνται μεγάλες δυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου θα πρέπει να πρωταγωνιστήσει σε τελικά Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και Παγκοσμίου Κυπέλλου για τα επόμενα σαράντα χρόνια: μακάρι να συμβεί αυτό, αλλά σήμερα όλοι αυτοί είναι για μας «θηρία» κι εμείς γι' αυτούς δεν είμαστε παρά μία ποδοσφαιρικά υπανάπτυκτη χώρα, που έκανε μια μεγάλη έκπληξη. Σήμερα, το να συγκρίνουμε τα δικά μας προβλήματα με αυτά των Αγγλων ή των Ιταλών ή των Ολλανδών είναι μια αμετροέπεια και τίποτα περισσότερο.

Συγκρίσεις

Αν κάποιος θέλει να κάνει κριτική στη σημερινή Εθνική Ελλάδος, δεν χρειάζεται να τη συγκρίνει με τίποτα, παρά μόνο με τον ίδιο της τον εαυτό, θυμίζοντας πώς ήταν λίγα χρόνια πριν. Η Εθνική μας σήμερα κάνει χειρότερα παιχνίδια από αυτά που έκανε τη διετία 2002-04 και δεν αναφέρομαι μόνο στα παιχνίδια που έκανε στην Πορτογαλία, αλλά και στα ακριβώς προηγούμενα, όπως και σε λίγα που ακολούθησαν. Εκείνο το διάστημα παρουσίασε σημάδια αγωνιστικής ανόδου, τα οποία στην Πορτογαλία απλώς επιβεβαιώθηκαν με τον πιο θεαματικό τρόπο. Η Εθνική μας είχε βρει μια σταθερότατη άμυνα, είχε ανακαλύψει πρωταγωνιστές, είχε σκληρύνει και είχε αποκτήσει υψηλό αγωνιστικό φρόνημα πριν από τα τελικά του 2004. Είχε φέρει ισοπαλία στην Αγγλία, είχε νικήσει την Ισπανία και την Ουκρανία, είχε μάθει να νικά εύκολα μικρομεσαίες ομάδες που παραδοσιακά της δημιουργούσαν προβλήματα, όπως η Γεωργία, η Βόρειος Ιρλανδία και η Αρμενία. Κυρίως, είχε βρει έναν τρόπο παιχνιδιού αποτελεσματικό, γεγονός που επέτρεψε σε πολλούς παίκτες της να ωριμάσουν και να διακριθούν. Θυμάμαι ένα φιλικό ματς που έδωσε η ομάδα του Ρεχάγκελ στην Τσεχία αμέσως μετά το Euro. Ηταν τόσο απαράμιλλη η άμυνα και τέτοιο το πάθος, που τραγουδούσα κι εγώ «φέρτε μας τη Βραζιλία»!

Αστάθεια

Μετά το 2004 τα σημάδια της αγωνιστικής προβληματικότητας τόσο στα επίσημα ματς όσο και στα φιλικά δεν λένε να λείψουν. Αν πάλι πρέπει να υπάρξει ένα μέτρο σύγκρισης με ομάδες του εξωτερικού, ας το αναζητήσουμε κοιτάζοντας τι κάνουν οι ομάδες που τρία χρόνια πριν ήταν περίπου στο δικό μας επίπεδο. Οι Πορτογάλοι είναι άπιαστοι, οι Κροάτες και οι Σουηδοί αρκετά πιο σταθεροί, οι Ουκρανοί (τους οποίους το 2004 αποκλείσαμε) συνεχώς προοδεύουν, οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι και οι Τούρκοι δείχνουν να ξεπερνούν τα σημάδια της αγωνιστικής τους κρίσης, που για χρόνια τους ταλαιπώρησαν. Με αυτούς μπορούμε να συγκρινόμαστε και αυτοί αργά αλλά σταθερά αρχίζουν πάλι σιγά σιγά να μας ξεφεύγουν, γιατί εμείς παραμένουμε στάσιμοι.
Εκπλήξεις

Θύματα εκπλήξεων έχουν πέσει κατά καιρούς πολλοί. Αρκετοί επίσης, που έχουν καλύτερο ποδόσφαιρο από το δικό μας, απέτυχαν κατά καιρούς να προκριθούν ή έζησαν περιόδους γεμάτες δυσκολίες. Όμως οι συγκρίσεις με Αγγλους, Γάλλους, Ολλανδούς, Ισπανούς, Ιταλούς, Γερμανούς απαγορεύονται: ακόμα και αν αυτοί σταματήσουν να έχουν αποτελέσματα, αυτό δεν σημαίνει ότι τα δύο τελευταία χρόνια στην Εθνική μας γίνεται καλή δουλειά γιατί βούλιαξαν οι υπερδυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου! Η «σφαλιάρα» από την Τουρκία καλό είναι να μας προσγειώσει όλους. Τη διετία 2002-04 φάνηκε ότι όταν δουλεύεις μπορείς να διακριθείς. Αυτό πρέπει να επιστρέψει στο μυαλουδάκι όλων μας. Τίποτε άλλο!

Έγκλημα


Tο δημοσίευμα της «Σαμπάχ» είναι κλασική δημοσιογραφική αθλιότητα. Ποιος, όμως, έδωσε τροφή σε αυτά τα δημοσιεύματα; Δυστυχώς, η απερίγραπτη επιπολαιότητα της διοίκησης της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, η οποία ένα μήνα πριν από τον αγώνα της Εθνικής μας με την Τουρκία δημοσιοποίησε την πρόθεσή της να συζητήσει με τον τουρκικό οργανισμό στοιχημάτων να αναλάβει χορηγός της Εθνικής. Οπως η είδηση έγινε γνωστή στην Ελλάδα, έγινε και στην Τουρκία. Επειδή με τον τούρκικο ΟΠΑΠ συνεργάζεται η Intralot, το «γλυκό ήρθε κι έδεσε». Η πιθανότητα οι Τούρκοι να γίνουν χορηγοί της Εθνικής Ελλάδος ακούστηκε και στην Τουρκία ως κάτι εξωφρενικό –αμέσως κάποιοι σκέφτηκαν ότι μπορεί να υπάρχει και κάτι άλλο. Από το να σκέφτεσαι κάτι μέχρι να το γράψεις, η διαφορά είναι ελάχιστη. Το μόνο που χρειάστηκε στην προκειμένη περίπτωση ήταν λίγο δημοσιογραφικό καφριλίκι: από τη στιγμή που υπάρχει στην Ελλάδα, είναι βέβαιο ότι περισσεύει και στην Τουρκία! Το σενάριο ήταν έτοιμο: το ματς πριν αρχίσει ήταν ήδη «μιλημένο» και το μόνο που έμελλε ήταν να βρεθούν κάποιες επιπλέον «αποδείξεις». Αν κέρδιζε η Εθνική μας θα το είχαν φτιάξει οι Τούρκοι παράγοντες για να πάρουν τη χορηγία, αν το κέρδιζαν οι Τούρκοι κάποιος θα τα είχε πιάσει με τη μεσολάβηση των πολλών ενδιάμεσων φίλων: όλα, όπως καταλαβαίνετε, είναι φθηνές δημοσιογραφικές αθλιότητες, που όμως θα αναπαραχθούν, θα κάνουν τον γύρο του κόσμου και δεν αποκλείεται από κάποιους να γίνουν και πιστευτές. Αλλά το θέμα δεν είναι τόσο η αθλιότητα όσο αυτοί που με την επιπολαιότητά τους, την αφέλειά τους και τον πανικό τους της δίνουν πατήματα.

Μέχρι τώρα πίστευα ότι στη Συγγρού υπάρχουν απλώς βολεμένοι, κουτοί και κουτοπόνηροι: έπειτα από αυτά αρχίζω να πιστεύω ότι η ανικανότητα αγγίζει τα όρια της εγκληματικής πράξης. Οι συζητήσεις με τον οργανισμό στοιχημάτων των Τούρκων γίνονται γιατί η ανάγκη να βρεθούν χρήματα είναι μεγαλύτερη από την υποχρέωση της ομοσπονδίας να διασφαλίζει την αξιοπιστία της. Για τα λεφτά είναι ικανοί να βάλουν την Εθνική να κάνει οτιδήποτε! Ούτε καν εξέτασαν ότι, μπλέκοντας με τους Τούρκους, μπορεί να τους δώσουν αφορμές και δυνατότητες να κάνουν την ομάδα άνω-κάτω.
Είναι κρίμα για τον Νικοπολίδη να γράφονται και να ακούγονται τέτοιες σαχλαμάρες. Αλλά δεν φταίνε οι δημοσιογράφοι γι' αυτά. Φταίνε, δυστυχώς, οι προϊστάμενοι του Νικοπολίδη, που εδώ και καιρό τα έχουν διαλύσει όλα...