Ο Ρεχάγκελ πληρώνεται (και) για να κλυδωνίζει (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Δεν μπορείς να τα 'χεις όλα, την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, όταν φτιάχνεις ενδεκάδα ή δεκαοκτάδα. Από κάπου κόβεις και χάνεις, για να (ράψεις και να) κερδίσεις κάπου αλλού. Σοκάρεις τους πιστούς συνοδοιπόρους σου, αλλά τονώνεις τον συναγωνισμό. Αφαιρείς πείρα, προσθέτεις ενθουσιασμό. Δίνεις σε προσωπικότητα, παίρνεις σε τρεξίματα. Προτάσεις την επείγουσα ανάγκη να (ξανά)γίνεις απρόβλεπτος και προβλέπεις τα κενά από την ανομοιογένεια.
Τα σταθμίζεις, τα βάζεις όλα στο μπλέντερ, εύχεσαι το δίκοπο μαχαίρι να 'ναι φίλος αντί εχθρός και περιμένεις να κριθείς από το τι θα βγάλει στο τέλος όλο αυτό. Η απόφαση του Οτο Ρεχάγκελ, τις τελευταίες ώρες πριν από το ματς στη Μάλτα, ήταν να δώσει προτεραιότητα στο να ταράξει τα νερά. Το αποτέλεσμα, μετά, τότε ήταν αδύνατον να προδικαστεί. Οι Ελληνάρες άκουσαν στο ράδιο τη σύνθεση κι έτρεχαν μη χάσουν τη... στοιχηματική ευκαιρία του «άσου». Ύστερα, όταν η ομάδα επέστρεψε από τη Βαλέτα, μες στ' αυτοκίνητα (από το αεροδρόμιο προς το σπίτι) τους άκουγαν να μαλώνουν, Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί, για τον Βύντρα και τον Τοροσίδη!

Ο Γερμανός, στο «Τακάλι», επέστρεψε άρον άρον στο «ντεμοντέ που νικά» (ως προτιμότερο από το «μοντέρνο που ηττάται»). Με 3-4-2-1, με λίμπερο, με δύο στόπερ, με μαν του μαν. Έριξε τα μούτρα του ενώπιον του Μιφσούντ και του Σκέμπρι, έκανε τη δουλειά, κοιμήθηκε ήρεμος, η επόμενη μέρα ξημέρωσε αίθρια. Αφαίρεσε από την ενδεκάδα 10 χρόνια. Οι έξι που έμειναν έξω είναι 178 ετών. Οι έξι που μπήκαν, 168. Αλλοίωσε την αναλογία διεθνών από τη Σούπερ Λίγκα και διεθνών από το εξωτερικό. Ηταν δύο με εννέα, κατά της Τουρκίας. Εδώ, πέντε με έξι. 'Η, αν συνυπολογίσουμε τους τρεις που ήλθαν απ' τον πάγκο, επτά με επτά. Από τους ήρωες του Euro έπαιξαν, μονάχα, πέντε (στους δεκατέσσερις).

Καθαρή ιστορία σπασίματος αυγών. Ο Ρεχάγκελ έλεγε την Τρίτη ότι οι ποδοσφαιριστές πληρώνονται καλά και γι' αυτό το επαγγελματικό αναμενόμενο είναι ν' αντεπεξέρχονται στα δύσκολα. Κατά την ίδια λογική, και αυτός πληρώνεται καλά, οπότε το επαγγελματικό αναμενόμενο είναι να παίρνει τις δύσκολες αποφάσεις αντί να κωλώνει μπροστά σ' αυτές. Τις πήρε, την ώρα που η κατάληξη ήταν εκ των προτέρων εντελώς αστάθμητη, με (οφείλει να παραδεχθεί κανείς) κότσια. Καταπώς αρμόζει σε ηγέτη. Προκάλεσε κλυδωνισμό. Τι βγήκε... από το μπλέντερ;

Καλό, οπωσδήποτε, μείγμα. Βγήκε ευθύνη (Μπασινάς), καρδιά (Καραγκούνης), πάθος (Τοροσίδης), ασφάλεια (οι τρεις σέντερ μπακ), σοφία (Λυμπερόπουλος). Είδαμε ικανοποιητικό ρυθμό και τρομακτική επιθυμία. Ο Μπασινάς ό,τι έλεγε την Κυριακή το πρωί στον στενό κύκλο της Εθνικής δίχως να το διαλαλήσει παραέξω, ανέλαβε και το 'κανε. Η τρομακτική επιθυμία αλλοίωνε τη σκέτη παικτική ποιότητα, όσο αλλοίωνε τα κτυπήματα στην μπάλα το ακούρευτο (κι ας φαινόταν στην TV τέλειο χαλί) χορτάρι. Το σημειώσαμε και στην αρχή: δεν μπορείς να τα 'χεις όλα. Αλλά, τον Ρεχάγκελ, τον αγαπά ο Θεός.

Περισσότερο από τους ποδοσφαιράνθρωπους. Ενας υποτίθεται επιφανής τέτοιος, ο Σωκράτης Κόκκαλης, το Σάββατο με πάσα ελαφρότητα συστρατεύτηκε με τους (κατα)κραυγάζοντες υπέρ της... ανανέωσης. Μιλώντας, δηλαδή, για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Στο ίδιο το σπίτι του, σημαίνει αυτό, το οποίο προπάντων έχει ανάγκη αναζωογόνησης! Για την οποία, «κόκκινη» αναζωογόνηση, δεν θα μπορούσε (θα 'ταν ευτελές έως αδιανόητο) να μιλήσει μπροστά στα μικρόφωνα ποτέ. Δύο 24ωρα μετά, όταν ο (αληθινός ποδοσφαιράνθρωπος) Ντέμης Νικολαΐδης μίλησε κόντρα στο ρεύμα της στιγμής, η ποιοτική διαφορά της παρέμβασης υπήρξε πασιφανής.

Η Ελλάδα, στο τέλος της ημέρας, βρίσκεται στο +5 από το (τρέχον) όριο πρόκρισης. Επόμενο σταυροδρόμι δεν είναι το φθινοπωρινό ταξίδι στο Όσλο. Είναι τα δύο εντός (κεκλεισμένων των θυρών το ένα ή ίσως και τα δύο) του Ιουνίου. Τα ματς που ξανακάνουν επίκαιρο το μότο του Ρεχάγκελ για τη βιασύνη της φυλής. «Εσείς οι Ελληνες, όλους τους αγώνες τους έχετε κερδίσει, προτού τους παίξετε». Ακριβώς, όπως έχουμε... ήδη νικήσει τους Ούγγρους και τους Μολδαβούς!