Από το «Σικάγο γίναμε» στο «Αγγλία γίναμε» (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Πριν από δεκαετίες, δύο λέξεις εξέφραζαν τη λαϊκή ανησυχία για τη μετατροπή της Αθήνας, από «τεράστιο χωριό», σε απρόσωπη μεγαλούπολη: «Σικάγο γίναμε». Βλέπετε, παράγωγο της μετάλλαξης εκείνης ήταν και η αύξηση των κρουσμάτων εγκληματικότητας.

Βιώνοντας τον ελληνικό χουλιγκανισμό, ίσως οδηγούμαστε σε μια ανάλογη διαπίστωση: «Αγγλία γίναμε». Κατανοώ πλήρως κάθε απορία ή και ένσταση: η Βρετανία είναι η χώρα που κατ' εξοχήν αναφέρεται σε αντιδιαστολή με τα καθ' ημάς. Τα γήπεδά της θυμίζουν θέατρα, η βία κάνει «μεταστάσεις» αλλού. Όμως…

Όμως εν προκειμένω αναφερόμαστε σε αυτά καθ' αυτά τα χαρακτηριστικά του χουλιγκανισμού, όχι στα πεδία, τα οποία βρίσκει πρόσφορα για να εκδηλωθεί. Αξίζει τον κόπο να ανιχνεύσουμε κάποιες ομοιότητες. Το 2001, ο Μπράιαν Ντριού, επικεφαλής της Βρετανικής Ειδικής Υπηρεσίας κατά του Εγκλήματος (NCIS), σκιαγράφησε ορισμένα νέα «ευρήματα». Είπε: «Το 85% των επεισοδίων συμβαίνει, πλέον, αρκετά μακριά από τα γήπεδα. Το ενδιαφέρον στοιχείο, όμως, είναι άλλο: οι πρωταγωνιστές είναι διαφορετικοί απ' ό,τι ξέραμε έως τώρα. Περισσότερο οργανωμένοι. Η βία έλκει και άλλες εγκληματικές δραστηριότητες, όπως είναι το εμπόριο ναρκωτικών και η πλαστογραφία».

Θυμήθηκα τα λόγια του Ντριού, παρακολουθώντας αρκετά ρεπορτάζ ελληνικών ΜΜΕ, μετά τα συμβάντα της Παιανίας: χούλιγκαν που απασχολούνται ως μπράβοι της νύχτας, οπλοστάσια που περιλαμβάνουν και μπερέτες: τέτοια όπλα προδίδουν κάτι πολύ πιο σοβαρό και «επαγγελματικό» από την ύπαρξη μιας απλής νεανικής συμμορίας, έστω και άγριας. Οι διασυνδέσεις τμήματος του ελληνικού χουλιγκανισμού με τον υπόκοσμο είναι μάλλον προφανείς.

Πέρυσι το βρετανικό υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε ότι τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν τα κρούσματα βίας σε δρόμους και πλατείες. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Οι Αγγλοι ιθύνοντες παρατήρησαν, επίσης, ότι πλήθυναν κι έγιναν αγριότερες οι επιθέσεις που έχουν ρατσιστικά κίνητρα. Το ίδιο συμβαίνει –εδώ και χρόνια– στην Ελλάδα, ασχέτως αν συχνά κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: από τον θάνατο του Νιγηριανού μικροπωλητή μέχρι τα «πογκρόμ» σε βάρος Αλβανών μεταναστών, κάμποσα κρούσματα παραδόθηκαν στο «δεν βαριέσαι, μεμονωμένα είναι» ή –ακόμα χειρότερα– κηρύχθηκαν «εθνικώς αποδεκτά»!

Μια παρατήρηση: στην Αγγλία ανθεί η βία εκτός γηπέδων, δίχως να υφίστανται «ειδικές σχέσεις» ανάμεσα στις επιχειρήσεις-ομάδες και τους οργανωμένους οπαδούς. Οχι τίποτε άλλο, αλλά καλό είναι να συνειδητοποιούμε ποια είναι τα όρια της αποτελεσματικότητας όσων μέτρων μπορούν, μεν, να «κάνουν Αγγλία» τα ελληνικά γήπεδα, αλλά όχι και να πλήξουν τις κοινωνικές μήτρες της αναπαραγωγής του χουλιγκανισμού.