Σαν το αρνάκι της Λαμπρής... (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

«Πλησιάζουμε στην κορυφή του βουνού», έλεγε ο Πίνι Γκέρσον δύο ώρες πριν από τον χθεσινό αγώνα του Ολυμπιακού στη Βιτόρια. Στην πατρίδα του, το Ισραήλ, η υψηλότερη κορυφή είναι μόλις 600 μέτρα. Περισσότερο λόφος, παρά όρος. Όσοι έχουν περπατήσει έστω λίγο στα βουνά, ξέρουν ότι το αραιό υψόμετρο παίζει παράξενα παιχνίδια με τα μάτια και το μυαλό. Αποστάσεις που φαίνονται κοντινές είναι στην πραγματικότητα τεράστιες, εξοντωτικές για όποιον φιλοδοξεί να τις σκαρφαλώσει. Ο Γκέρσον δεν είχε δουλέψει ποτέ έξω από το Ισραήλ, μέχρι που είπε «ναι» στα εκατομμύρια των Αγγελοπουλαίων. Μπέρδεψε προφανώς τα υψώματα του Γκολάν με την επιβλητική οροσειρά που δεσπόζει στη Χώρα των Βάσκων.

Η απόσταση που χωρίζει τον Ολυμπιακό από την Τάου, τον Πειραιά από το ΟΑΚΑ, αν προτιμάτε, είναι, πράγματι, μεγάλη. Χαώδης. Στον χθεσινό, πρώτο προημιτελικό, στον οποίο υποτίθεται ότι οι «κόκκινοι» θα φορούσαν τη στολή του καμικάζι για να κάνουν το μεγάλο κόλπο, έμοιαζε σαν να έπαιζαν άντρες κόντρα σε παιδιά. Παιδιά, μάλιστα, χωρίς φλόγα, χωρίς ενέργεια, χωρίς φιλοδοξία και χωρίς μπρίο.

Η γλώσσα του σώματος και των ματιών έλεγε εξαρχής: «Ήλθαμε για να χάσουμε». Σχέδιο δεν υπήρχε, ρόλοι δεν υπήρχαν, τρικ δεν υπήρχαν. Μόλις έγειρε το παρκέ, παρασύρθηκαν οι παίκτες του Γκέρσον σαν τους ναυαγούς του Τιτανικού. Η Τάου πέτυχε το 1-0 χωρίς να απειληθεί καθόλου και χωρίς να καταναλώσει δυνάμεις. Ο Ολυμπιακός, πάλι, έμοιαζε σαν το αρνί της πασχαλιάτικης Κυριακής. Αλλά λιγότερο άγριος.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι «κόκκινοι» θα παραδοθούν αμαχητί. Τα δεδομένα, σε μια σειρά τριών αγώνων και δέκα ημερών, αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή, από παιχνίδι σε παιχνίδι, από σκέψη σε σκέψη. Προπονητές με την πείρα του Γκέρσον (και του Μάλκοβιτς και του Ίβκοβιτς και του Ομπράντοβιτς) μπορούν να βγάλουν λαγούς από το καπέλο και να καθίσουν την ομάδα τους στη θέση του οδηγού. Αυτό, τουλάχιστον, ισχύει στη θεωρία.

Το αυριανό ματς θα είναι για τον Πίνι Γκέρσον ένα σκληρό τεστ. Εφόσον ο Ολυμπιακός του αποδειχθεί πιο ευάλωτος κι από αυτόν του ταπεινού Καζλάουσκας, δεν τον ξεπλένει ούτε όλο το νερό της Μεσογείου. Το λιγότερο που δικαιούται να περιμένει ο κόσμος που θα γεμίσει το ΣΕΦ είναι η ισοφάριση. Το 2-1 μπορεί να αποτελεί «mission impossible», αλλά το 1-1 μοιάζει απαραίτητη συνθήκη για να μη θεωρηθεί η χρονιά χειρότερη από την περσινή. Δεν μιλάω βέβαια για όσους πιστεύουν ότι αρκεί η νίκη επί του ΠΑΟ στο πρωτάθλημα για να χαρακτηρίσει τη σεζόν επιτυχημένη.

Οσο για το ζευγάρι του Παναθηναϊκού με την Ντιναμό; Διαβάστε τις προηγούμενες παραγράφους, αλλάξτε τα ονόματα των ομάδων, γυρίστε τα ανάποδα και θα δείτε στον καθρέφτη το ίδιο σενάριο. Ανδρες απέναντι σε εφήβους. Πρωταγωνιστές αντιμέτωποι με κομπάρσους. Ο πρωταθλητής Ελλάδας μπορεί να κινδυνεύσει μόνο από τον εφησυχασμό και την υπερβάλλουσα σιγουριά. Εφόσον το περσινό πάθημα του έγινε μάθημα, Παρασκευή πρωί πρωί αρχίζει το «πράσινο» σαφάρι των εισιτηρίων! Οι πιο προνοητικοί, βέβαια, το ξεκίνησαν ήδη. Και καλά έκαναν, νομίζω.